Γιατί έρχεται ο Ερντογάν στην Αθήνα;

Μοναδική στα χρονικά πρόκειται να είναι η επίσκεψη ενός πρωθυπουργού με την συνοδεία
δέκα (10) υπουργών της κυβέρνησής του. Τόσους χρειάζεται ο κύριος
Ερντογάν για να κάνει μία απλή επίσκεψη φιλίας;

Στόχος του η συνεκμετάλλευση των ελληνικών υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, που θα αποφέρουν τεράστια κέρδη σε όλους, αλλά θα μειώσουν την γεωγραφική έκταση της Ελλάδας. Η Ελληνική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δείχνει πως βιάζεται
να κλείσει χρονίζοντα θέματα που άπτονται του εθνικού ενδιαφέροντος και
κατέρχεται σε «διάλογο» με μία μυστική ατζέντα, για την οποία όφειλε να
ενημερώσει τους έλληνες πολίτες μετά τις παλλινωδίες στην οικονομία.

Εύλογο είναι το ερώτημα, κατά πόσο η δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα, διατηρεί
την κλασσική της μορφή και δεν έχει μεταλλαχθεί σε ένα ιδιότυπο
μόρφωμα πολιτικής δικτατορίας, μέσα στα πλαίσια της οποίας ο πρωθυπουργός
εμφανίζεται ως ο μοναδικός άρχων, που αποφασίζει για όλα, ερήμην
των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων και κυρίως, ερήμην του λαού.

Κι ενώ η Ελλάδα ξεκινά την πορεία για τον δικό της οικονομικό Γολγοθά, ο Γιώργος
Παπανδρέου δεν διστάζει να προχωρήσει επί παντός θέματος, δίνοντας
την εντύπωση πως βιάζεται να τελειώσει ένα «έργο», για το οποίο
έχουν τεθεί χρονικά περιθώρια, ασκώντας μυστική πολιτική (ούτε καν διπλωματία,
με σειρά συναντήσεων και διαβουλεύσεων επί συγκεκριμένων θεμάτων),
προσωπικά χειριζόμενος θέματα ύψιστης βαρύτητας και ανυπολογίστου
εθνικού κόστους (σε περίπτωση αποτυχίας). Ο σημερινός πρωθυπουργός
δείχνει να συμπεριφέρεται σαν μικρό παιδί που θέλει να κουβαλήσει
πολλά καρπούζια ταυτόχρονα, αγνοώντας την βεβαιότητα πως τελικά ίσως
κανένα καρπούζι δεν φτάσει στον προορισμό του.

Από την πλευρά της Τουρκίας (που έχει πραγματοποιήσει σειρά συναντήσεων του τούρκου
υπουργού Εξωτερικών κυρίου Αχμέτ Νταβούτογλου στις Ηνωμένες Πολιτείες
της Αμερικής, αλλά και του ιδίου του τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ
Ταγίπ Ερντογάν με τον αμερικανό πρόεδρο Μπάρκ Ομπάμα), διαπιστώνεται
πως υπάρχει μέθοδος, σχέδιο και στρατηγική προώθησης συμφερόντων
και εξώθησης της Ελλάδας σε έναν πιθανότατο διπλωματικό-πολιτικό
διασυρμό. Και η χρονική στιγμή για να κάνει η Τουρκία το «μεγάλο
βήμα» δείχνει πως είναι η σημερινή, αφού έχει να αντιμετωπίσει μία
Ελλάδα τρομοκρατημένη από τους διεθνείς οικονομικούς τρομοκράτες των
hedge fuds, των CDs και των spreads που επιβαρύνουν και υποθηκεύουν
το μέλλον των ελλήνων πολιτών σε βάθος δεκαετιών.

Η Τουρκία βρίσκεται σήμερα ένα βήμα πριν το τελειωτικό της «χτύπημα» προς την
Ελλάδα, αφού λόγω εξοικονόμησης χρημάτων η Ελλάδα κατάφερε να απωλέσει
(σε επίπεδο ΝΑΤΟ) τον έλεγχο του μισού Αιγαίου και ταυτόχρονα κατάφερε
η πολιτική ηγεσία της χώρας να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις
για «επέκταση» της τουρκικής «ευθύνης» σε περιοχές του Αιγαίου,
περικλείοντας ελληνικά νησιά, τα οποία αυτομάτως γίνονται εγκλωβισμένοι-περικυκλωμένοι στόχοι του τουρκικού ναυτικού και στρατού.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έρχεται, λοιπόν, στην Ελλάδα, λίγες ημέρες πριν η χώρα μας
καταθέσει το αντίτιμο ομολόγου ύψους 9 δις. ευρώ κι ενώ η κυβέρνηση
Παπανδρέου θα ζει στην αγωνία της ανεύρεσης των απαραίτητων χρημάτων.
Φαίνεται, όμως, πως η «ικανότητες» του Γιώργου Παπανδρέου έχουν
ξεπεράσει τον ανώτατο (και όχι απλά τον μέσο) άνθρωπο και αποφασίζει
να δεχθεί επίσκεψη του τούρκου ομολόγου του εν μέσω οικονομικής
τρικυμίας και αφού έχει προηγηθεί μία αγνώστου περιεχομένου επιστολή
του στον κύριο Ερντογάν. Τι μέλλει γενέσθαι; Γιατί δέχθηκε ο κύριος
Παπανδρέου αυτή τη συνάντηση; Η λογική προέβαλε την άρνηση λόγω των
υπαρχουσών οικονομικών συνθηκών, όμως φαίνεται πως η επιστολή του κυρίου
Παπανδρέου δεν περιείχε τέτοιου είδους «περιορισμούς».

Ο κύριος Ερντογάν έρχεται, λοιπόν, για μία συνάντηση που κάθε άλλο παρά τυπική
δεν θα είναι. Έρχεται πλαισιωμένος από δέκα (10) υπουργούς του και
είναι ξεκάθαρο πως οι δύο άντρες δεν πρόκειται να συναντηθούν και να
συζητήσουν μόνοι τους, αλλά πλαισιωμένοι από πλήθος ειδικών συμβούλων και
υπουργών (ο Παπανδρέου) και με τους υπουργού του ο Ερντογάν, θα θέσουν
στο τραπέζι των συνομιλιών- συζητήσεών τους όλα τα ανοιχτά θέματα
που απασχολούν τα Ελληνοτουρκικά. Υφαλοκρηπίδα, Θράκη, Αιγαίο και Κύπρος,
θα αποτελέσουν τους κύριους άξονες των διαβουλεύσεων-συζητήσεων,
ενώ το μεγάλο κομμάτι της «πίτας» θα αφορά το Αιγαίο (αφού τη Θράκη και
την Κύπρο η Άγκυρα τα χρησιμοποιεί κλασικά ως μέσα πίεσης) και συγκεκριμένα
θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου που θα αφορούν την έρευνα και
διάσωση, τον ελεύθερο πλου πολεμικών του τουρκικού ναυτικού και (κυρίως)
για θέματα έρευνας και εξόρυξης πετρελαίου. Ο σκοπός του ταξιδιού
της τουρκικής ομάδας πολιτικών και του κυρίου Ερντογάν είναι να
δημιουργηθεί ένα σχέδιο (και όχι προσχέδιο) πάνω στο οποίο θα υπάρξουν υπογραφές
μίας πρώτης συμφωνίας συνεκμετάλλευσης(;) του Αιγαίου.

Η αδυναμία στην οποία βρίσκεται ο κύριος Παπανδρέου, είναι δεδομένη. Όμως, η
εμμονή του να μην ενημερώνει κανέναν (ούτε καν την ίδια την Ελληνική Βουλή)
για τα όσα έχει προτείνει στον τούρκο ομόλογό του και για όσα πιθανότατα
είναι έτοιμος να συμφωνήσει και να υπογράψει. Το σχέδιο, άλλωστε,
δεν ανήκει ούτε στον κύριο Ερντογάν (ο οποίος απλά το εκμεταλλεύεται),
αλλά ούτε και στον κύριο Παπανδρέου. Κοιτώντας στον παγκόσμιο
ενεργειακό χάρτη, διαπιστώνουμε μία τάση αναζήτησης πηγών πετρελαίου
από αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες βλέπουν τα υπάρχοντα κοιτάσματά
τους να στερεύουν, ενώ οι μέχρι τώρα έρευνές τους έχουν αποδώσει
αλλά σε μεγάλα ωκεάνια βάθη, κάνοντας αυτομάτως ασύμφορη την οποιαδήποτε
εξόρυξη πετρελαίου από αυτά. Η μεσογειακή λεκάνη και συγκεκριμένα η
Ανατολική Μεσόγειος, έχει δώσει «θετικότατα» δείγματα σε έρευνες
προηγούμενων δεκαετιών και αποτελούν αυτή τη στιγμή τον κύριο (αν
όχι τον μοναδικό) στόχο των αμερικανών «πετρελαιάδων».

Η καλή (ομολογουμένως) συνεργασία της φιλο-αμερικανής Μέρκελ με τις ΗΠΑ, έχει καταφέρει να στριμώξει την Ελλάδα και να την οδηγήσει σε οριακά σημεία μη
αντίδρασης (αν και αυτό αποτελεί ευθύνη των πολιτικών της χώρας και η
«μόνη λύση» που προβάλλεται αποτελεί μεγάλο ψέμα, επειδή υπάρχει λύση που
δεν θέλει να συζητήσει καν το κυβερνητικό επιτελείο και ο ίδιος ο Γιώργος
Παπανδρέου) σε πιέσεις επί όλων των θεμάτων που ενδιαφέρουν την Ελλάδα
(είτε οικονομικά, είτε εθνικά). Η διαρροή για μία συμφωνία με αμερικανικές
εταιρείες, που θα πάρουν το 60% της παραγωγής και θα μοιράσουν το
υπόλοιπο 40%, ομοιόμορφα, σε Ελλάδα και Τουρκία, ήρθε προσφάτως για
να επιβεβαιώσει για την επικείμενη εφαρμογή ενός σχεδίου, για την
εκτέλεση του οποίου χρειάστηκαν χρόνια συνεχών λαθών (πολιτικών,
διπλωματικών και οικονομικών) από την Ελληνική πλευρά.

Ο κύριος Ερντογάν, λοιπόν, έρχεται να παραλάβει το Αιγαίο, έτσι απλά. Και αυτός είναι ο λόγος που συνοδεύεται από υπουργούς αρμόδιους που θα συζητήσουν τις
λεπτομέρειες με την ελληνική πλευρά. Ο κύριος Ερντογάν έρχεται για να
πάρει το ευχάριστο «αντίτιμο» των χρόνιων πιέσεων που άσκησε η Τουρκία
στην Ελλάδα. Το κυρίως κομμάτι των «λάφυρων» βρίσκεται ήδη στα χέρια
των «πετρελαιάδων», οι οποίοι θα είναι και οι μεγάλοι κερδισμένοι από
την υπόθεση αυτή, ενώ ο μεγάλος χαμένος (αφού θα υπάρξει ουσιαστικά απώλεια
θαλάσσιου γεωγραφικού χώρου) είναι η Ελλάδα, που θα δει να συρρικνώνεται
(για το «όφελος» των φίλων και των συμμάχων) αλλά και να χάνει
σημαντικότατο ενεργειακό πλούτο από εκείνους που την οδήγησαν σε μία
καλοστημένη παγίδα.

Η έλευση του κυρίου Ερντογάν, λοιπόν, αποτελεί ουσιαστικά μία ληστρική επιδρομή, η οποία δυστυχώς είναι συναποφασισμένη και αποδεκτή από την ελληνική πλευρά. Το τελευταίο «όπλο» της χώρας μας, αποτελεί το Διεθνές Θαλάσσιο Δίκαιο και η ΑΟΖ την οποία θα έπρεπε ήδη να έχουμε εφαρμόσει και να αποκλείσουμε έτσι την «φίλη»
Άγκυρα από οποιεσδήποτε επιβουλές της στο Ελληνικό Αιγαίο. Δυστυχώς,
η ατολμία ή η μη συντονισμένη πολιτική και διπλωματική στάση όλων
των ελληνικών κυβερνήσεων του παρελθόντος αλλά και της παρούσας, δημιούργησαν
τις προϋποθέσεις εκείνες που υποδηλώνουν όχι ευχάριστους ή κόσμιους
χαρακτηρισμούς για τους κυβερνώντες.

Εάν, την 16η Μαΐου (ή κάποιες ημέρες αργότερα) μάθουμε πως τελικά βρήκαμε λύση με την Τουρκία, η οποία λύση θα αποδώσει στο ελληνικό δημόσιο κέρδη δισεκατομμυρίων (μετά από μερικά χρόνια), δεν θα πρέπει να ξαφνιαστούμε διόλου. Ο σκοπός
των ΜΜΕ και των καλοδουλεμένων και προετοιμασμένων διόδων καθοδηγούμενης
πληροφόρησης των πολιτών, θα είναι να μας πείσουν για την
«αγαθότητα» της συνεργασίας και για τα οφέλη που θα προκύψουν από αυτήν
(οικονομικά φυσικά και όχι εθνικά, αφού η λέξη και ο όρος εθνικός έχει ήδη
τοποθετηθεί από τον δημοσιογραφικό και τον πολιτικό κόσμο στον χώρο του
γραφικού). Δεν θα πρέπει να νιώσει κανείς μας παράξενα εάν ακούσει πως
θα πρέπει να νιώσουμε όλοι οι έλληνες ευχάριστα, αφού έτσι το ΔΝΤ θα
αποχωρήσει γρηγορότερα από τη χώρα και οι θυσίες των ελλήνων θα είναι τελικά
μικρότερες και λιγότερες.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία πανωλεθρία και δυστυχώς έχουν καταφέρει (εν μέσω τρικυμίας οικονομικής) να μας κρατήσουν κρυφό το μεγάλο ναυάγιο που έχουν αποφασίσει ήδη κάποιοι άλλοι για εμάς. Δυστυχώς, η κυβέρνηση Παπανδρέου τείνει να χαρακτηριστεί
ως εθνικά επικίνδυνη (αν και στον οικονομικό τομέα έχει ήδη
χαρακτηριστεί ως επιεικώς απαράδεκτη ή σκοπουμένως ηλιθιωδώς φερόμενη).
Εάν, μάλιστα, πραγματοποιηθεί (ως αποχαιρετιστήριο δώρο) και το
σχέδιο επίσκεψης του κυρίου Ερντογάν στη Θράκη (η οποία θα δεχθεί λίαν
συντόμως την «επίθεση» οικονομικών τούρκων παραγόντων) για να δει τους «πολίτες του», τότε οι πολίτες αυτής της χώρας θα πρέπει να καταλάβουν
πως η εθνική υπερηφάνεια θα είναι πλέον «αυτοπροσδιορισμός» που θα
χρησιμοποιείται υπό συνθήκες που δεν θα δημιουργούν προβλήματα στις
διακρατικές σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας.

Η μόνη απορία είναι: για πόσο καιρό θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πρωθυπουργία της χώρας ο Γιώργος Παπανδρέου μετά τη συνάντηση με τον Ερντογάν;
Η απάντηση είναι: Για όσο καιρό θα συνεχίσουν οι έλληνες να συμπεριφέρονται ως «υπνωτισμένα μαντρόσκυλα»…"