Labels

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

Αλιάκμονας Ο μεγαλύτερος ποταμός της Ελλάδας


Ο μεγαλύτερος ποταμός της Ελλάδας με την ανεπανάληπτη ομορφιά 
Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ο Αλιάκμονας ήταν ένας από τους ποτάμιους θεούς, που είχε γεννηθεί από τον Ωκεανό και την Τηθύ. Ο Ωκεανός ήταν ένας τεράστιος ποταμός που περιέβαλλε τη γη από παντού. Η δε Τηθύς ήταν μία από τις Τιτανίδες, κόρη του Ουρανού και της Γης.

Από αυτόν πήρε το όνομά του ο ποταμός Αλιάκμονας, ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός της Ελλάδας (περίπου 300 χιλιόμετρα) που πηγάζει σε ελληνικό έδαφος, καθώς οι υπόλοιποι μεγάλοι ποταμοί της χώρας μας έχουν τις πηγές τους σε ξένα εδάφη. Είναι ποταμός της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας

Πρόκειται για έναν ποταμό που συνδέθηκε με τις επαναστάσεις στη Μακεδονία(1821), όπως με το Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908), την απελευθέρωση της Βέροιας (1912) από τον τουρκικό ζυγό, και με την αντίσταση (1941-1944) κατά των δυνάμεων κατοχής (Γερμανών – Ιταλών).

Η ονομασία του είναι σύνθετη και πιστεύεται πως προέρχεται από το αλς (άλας, θάλασσα) και από το άκμων (αμόνι).

Πηγάζει από τα βουνά Βέρνο (ή Γράμμος) και Βόιο, στα σύνορα της χώρας με την Αλβανία και περνά από αρκετούς νομούς της Μακεδονίας (Καστοριάς, Γρεβενών, Κοζανης, Ημαθίας), πριν εκβάλει στο Θερμαϊκό Κόλπο, σχηματίζοντας ένα δέλτα που φιλοξενεί σημαντικούς βιοτόπους.

Στον νομό Κοζάνης σχηματίζει την τεχνητή λίμνη Πολυφύτου, πάνω από την οποία περνά ο δρόμος, στην περίφημη γέφυρα Πολυφύτου.

Ο ποταμός φιλοξενεί πολλά είδη ψαριών. Κάποια θεωρούνται σπάνια ενώ το μαυροτσιρώνι δεν ζει πουθενά αλλού στον κόσμο.

Πολλά είναι επίσης τα πουλιά που χρησιμοποιούν το δέλτα του ποταμού είτε για να ξεχειμωνιάσουν είτε για να ξεκουραστούν στο μεγάλο ταξίδι της μετανάστευσης.

Ανάμεσά τους ο αργυροπελεκάνος και η λεπτομύτα που θεωρούνται από τα σπανιότερα στον κόσμο. Εκεί φωλιάζουν και σπάνια ή προστατευόμενα είδη, όπως ο πορφυροτσικνιάς.

Ο Αλιάκμονας είναι μία από τις πλουσιότερες υδάτινες πηγές της Δ. Μακεδονίας.

Μαζί με τους παραποτάμους του δημιουργεί μια εύφορη πεδινή παραποτάμια περιοχή, που καλύπτεται από καλλιέργειες και βοσκοτόπια.













Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Ο ἅγιος ποὺ εἶπε ψέματα γιὰ νὰ σώσει τὸ φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του


Ο γιος πο επε ψέματα γι ν σώσει τ φονι το δελφο του


γιος Διονύσιος, πίσκοπος Αγίνης  θαυματουργός,  κ Ζακύνθου (17 Δεκεμβρίου)



νας νέος π ρχοντικ οκογένεια φήνει τ γκόσμια κα πηγαίνει στ μοναστήρι. Ατ βέβαια δν εναι συνηθισμένο κα φυσικό, χι μόνο σήμερα, λλ κα σ κάθε καιρό. Τ φυσικ κα συνηθισμένο εναι μία καλ κοινωνικ ποκατάσταση, ν κολουθήσει τ παιδ τ ργο το πατέρα κα ν συνεχίσει τν οκογενειακ παράδοση. λλ’ μως βρίσκονται νέοι, κι ς διαμαρτύρονται κι ς ντιδρον ο γονες των, πο βγαίνουν π τ συνήθεια κα ξεπερννε τ νθρώπινα μέτρα. Εναι, καθς λέγει ησος Χριστός, «ο δυνάμενοι χωρεν». Ποτ βέβαια μ τ δική τους μόνο θέληση κα δύναμη, λλ πάντα πλισμένοι κα δυνατο μ τ θεία χάρη.
Μέγας Βασίλειος, γι τ νέο πο ποφασίζει ν κολουθήσει τ δρόμο τς μοναχικς πολιτείας λέγει τ ξς· « τοίνυν πακοσαι Χριστ προηρημένος κα πρς τν πτωχν κα περίσπαστον βίον πειγόμενος, θαυμαστς ς ληθς κα μακαριστός».
Θαυμαστς λοιπν κα μακαριστς εναι κι γιος Διονύσιος, πο ναφάνηκε στ νεώτερα χρόνια στέρας φαεινότατος, μαζ μ πολλος λλους μάρτυρες κα σιους, μετ τν λωση τς Κωνσταντινουπόλεως. ταν οκονομία τς θείας Πρόνοιας ν στηριχθε στ δοκιμασία το τ αχμάλωτο γένος τν ρθόδοξων χριστιανν. γιος Διονύσιος γεννήθηκε στ Ζάκυνθο στ 1547 π γονες πο ξεχώριζαν στ νησ γι τ λαμπρή τους κοινωνικ θέση κα τν οκονομική τους κατάσταση. γιος του Θεο σ νεαρ λικία τ φησε λα, κα κοινωνικ θέση κα πλοτο, κι φυγε...
στ μοναστήρι τς Παναγίας τς Παντοχαρς, πο εναι στ Στροφάδια, δυ μικρ μπελοφυτεμένα νησιά, πο βρίσκονται στ όνιο πέλαγος στ νότια της Ζακύνθου.
ταν τελειώθηκε στ μοναχικ σκηση, χειροτονημένος ν τ μεταξ ερέας, γιος Διονύσιος ξεκίνησε ν πάει προσκυνητς στος γίους Τόπους. δρόμος το τν φερε ν περάσει π τν θήνα, κα τότε Μητροπολίτης θηνν Νικάνορας, πο εδε κα κτίμησε τν πνευματικότητα κα τς ρετς το ερομόναχου Διονύσιου, τν κράτησε κοντά του κα σ λίγο καιρ τν ξέλεξε κα τν χειροτόνησε πίσκοπο Αγίνης. Στν παλι πόλη τς Αγινας σώζεται κα σήμερα ξω π τν κκλησία πέτρινος θρόνος, που γιος Διονύσιος νέβαινε κα κήρυττε στος χριστιανούς.
γιος του Θεο ποίμανε τ πνευματικό του στν Αγινα ποίμνιο, καθς λέγει θεία Γραφή, «μετ’ πιστήμης», σν ληθινς δηλαδ κα καλς ποιμένας τς κκλησίας. Τ νησ τς Αγινας εναι ελογημένος τόπος, που τν πάτησαν κα τν γίασαν δύο σιοι Πατέρες τς κκλησίας· τότε μν γιος Διονύσιος κα στς μέρες μας γιος Νεκτάριος πίσκοπος Πενταπόλεως. Κι ο δύο ξιωμένοι μ τ χάρη τν θαυμάτων, γι’ ατ κι ο δύο στν κκλησία μ τν τίτλο το θαυματουργο.
γιος Διονύσιος, φο ποίμανε γι καιρ τν παρχία του, στέρα παραιτήθηκε, γύρισε στν πατρίδα το τ Ζάκυνθο κα πέρασε τ πόλοιπό του βίου τν ς γούμενος στ μοναστήρι τς ναφωνήτριας. Ατ θ πε πς ληθινς μοναχός, κι ταν λάβει ερατικος βαθμος κι ταν φτάσει ν γίνει πίσκοπος, δν ξεχνάει κα θυμται πάντα πς πρώτ’ π’ λα εναι μοναχός. Στ μοναστήρι τς ναφωνήτριας λαμψε κόμα γι μία φορ γιοσύνη το νθρώπου το Θεο.
Κάποια μέρα μπκε στ κελλ το νας κυνηγημένος νθρωπος, τρέμοντας κα ζητώντας προστασία. Εχε βάψει τ χέρια του σ νθρώπινο αμα, εχε σκοτώσει τν δελφό του γίου Διονυσίου. ταν τ κουσε, γιος ταν φυσικ ν κλάψει μέσα του κα φανερ ν δακρύσει, στερα μως σηκώθηκε, νοιξε τν πίσω πόρτα το κελλιο του κα δήγησε τ φονι ν φύγει, ν κρυφτε κα ν σωθε. Ατ εναι μία ξεχωριστ κα μοναδικ πράξη στος βίους τν γίων της κκλησίας, γι τν ποία δν πάρχει νθρώπινο μέτρο γι ν τν κρίνουμε. Πολ περισσότερο, πο ταν ο συγγενες του σκοτωμένου, λλ κα το γίου, κα τ ργανα τς ξουσίας λθαν στ κελλ κα ρωτοσαν γι τ φονιά, γιος Διονύσιος προσποιήθηκε κι πάντησε πς δν τν εχε δε κα πς δν ξερε τίποτε.
Γι’ ατ νας Ζακυνθινς ποιητής, θέλοντας ν γκωμιάσει τν ρετ το γίου Διονυσίου κα θαυμάζοντας τ παράδειγμά του, σ’ να του ποίημα γραψε ατ τν παράδοξο στίχο· «γιάζει δολος το Θεο τν ρα πο μαρτάνει»! μαρτία το γίου ταν τι κρυψε τ φονι το δελφο κα επε πς δν τν εδε. Γι’ ατ λέμε τι δ δν πάρχει νθρώπινο μέτρο γι ν κρίνουμε τν πράξη το γίου Διονυσίου. να μόνο μέτρο πάρχει, λόγος το Χριστο, πο λέγει· «γαπτε τος χθρος μν». Τ παραπέρα δν εναι δικά μας, λλ’ νήκουν στ κρίση το Θεο.
γιος Διονύσιος πλήρωσε τ κοιν χρέος το βίου κα «τελειώθη ν ερήνη» στ 1624, σ λικία δηλαδ 77 τν. Κατ τν πιθυμία του, τν θαψαν στ μοναστήρι τς μετανοίας του στ Στροφάδια. ταν στερα π χρόνια θελήσανε ν κάμουν νακομιδ τν γίων λειψάνων του, τ ερ σκνος βρέθηκε λόκληρο κα κέραιο, ντυμένο τ ρχιερατικ μφια, πως τ εχαν θάψει, ξεχύνοντας μία πνευματικ κα γιασμένη εωδία. Τ μετέφεραν ργότερα στ Ζάκυνθο κα εναι τώρα κα τ προσκυνον ο πιστο στ ναό, πο τιμται στ νομα το γίου Διονυσίου.
Στ 1703 ερ Σύνοδος το Οκουμενικο Πατριαρχείου, στερα π ναφορς κα ατήσεις το κλήρου κα το λαο τς Ζακύνθου, πο βεβαίωναν γι τ πολλ θαύματα κα γι τν πίστη κα συνείδηση τς τοπικς κκλησίας στν γιωσύνη του, νακήρυξε πίσημα κα συγκαταρίθμησε τν γιο Διονύσιο πίσκοπο Αγίνης στ κκλησιαστικ γιολόγιο· γι ν τιμται κα ορτάζεται π τος πιστος κα ν δοξάζεται στ νομά του Θεός, πο εναι «θαυμαστς ν τος γίοις ατο», τώρα κα πάντα κα στος τελεύτητους αἰῶνες. μήν.
(+ Μητροπ. Σερβίων κα Κοζάνης Διονυσίου, Εκόνες μψυχοι, σ.440-444)

Πηγή Ρωμαίικο Οδοιπορικό