Η Πανδημία, η Γεωπολιτική Σκακιέρα και η αμφισβήτηση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας

Ο καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , Κωνσταντίνος Γρίβας, μιλώντας στον 98.4 ανέλυσε γιατί έχουμε πλήρη ανακατανομή γεωπολιτικά της ισχύος παγκόσμια και γιατί αναδύεται μία νέα διπολική πραγματικότητα. Εξήγησε γιατί η Τουρκία λειτουργεί πλέον μετωπικά από την Δυτική Θράκη και το Αιγαίο, μέχρι την ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο, ενώ ειδική αναφορά έκανε στις εξελίξεις στην Λιβύη και το ρόλο που ατυχώς με συναίνεση της Ελληνικής Κυβέρνησης, επιφυλάσσεται για την Κρήτη, σε νέα μεταναστευτικά κύματα. Ο κ. Γρίβας έδωσε και απτά παραδείγματα όπως του Πανεπιστημίου στο Τούρκου της Φινλανδίας, για το πώς και άλλες δυνάμεις επιχειρούν να αμφισβητήσουν ζωτικά θέματα εθνικής κυριαρχίας στα νησιά του Αιγαίου, κάνοντας λόγο για νέα πληθυσμιακή πραγματικότητα στα νησιά αυτά.Ο κ. Γρίβας θεωρεί ότι η Τουρκία έχει ήδη εισέλθει σε επιχειρήσεις «ψυχρών πολεμικών πράξεων» έναντι της Ελλάδα και της Κύπρου, που πρέπει να αντιληφθούν άμεσα ότι μόνο με τις δικές τους δυνάμεις θα πρέπει να έχουν στρατηγική απάντηση στην Τουρκία.

 

1822: Η επανάσταση στη Μακεδονία… οι Νεομάρτυρες της Νάουσας

Την Κυριακή του Θωμά το Έθνος τιμά τη μνήμη των ανδρών και γυναικών που σφαγιάσθηκαν το 1822 κατά την Επανάσταση των Μακεδόνων. Επειδή φέτος τα μέτρα για την πανδημία δεν επιτρέπουν πανηγυρικές συναθροίσεις, η Ιερά Μητρόπολις Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας θα τιμήσει εντός των Ιερών Ναών τους Νεομάρτυρες του Απριλίου 1822, οι οποίοι κατετάγησαν στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Η Μεγάλη Επανάσταση του 1821 βρήκε ψυχικά και οργανωτικά έτοιμους τους Έλληνες της πανάρχαιας ελληνικής γης, της Μακεδονίας. Από τις 23 Μαρτίου 1821 μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους ο Σερραίος Εμμανουήλ Παππάς ξεσήκωσε την Χαλκιδική και το Άγιον Όρος. Η προσπάθεια κατεπνίγη στο αίμα από τα πολυάριθμα στρατεύματα του Αμπού Λουμπούτ, ο οποίος είχε ως έδρα του τη Θεσσαλονίκη. Το επόμενο έτος ήταν η σειρά της Βέροιας, της Νάουσας, της Έδεσσας και του Ολύμπου.

Ο Αγγελής Γάτσος, Αναστάσιος Καρατάσος, ο Ζαφειράκης (Θεοδοσίου), ο Νιόπλιος και άλλοι οπλαρχηγοί ξεσηκώθηκαν στις 22 Φεβρουαρίου 1822 και έδωσαν μάχες στη Μονή Δοβράς και στη Νάουσα. Ο αιμοσταγής Αμπού Λουμπούτ οδήγησε ο ίδιος τα στρατεύματά του και περί τα μέσα Μαίου 1822 η επανάσταση είχε κατασταλεί.

Για μία ακόμη φορά η Μακεδονία απεδείχθη Ελλάδος πρόφραγμα, όπως την χαρακτήρισε ο Πολύβιος. Επί δύο χρόνια οι Βόρειοι Έλληνες απασχολούσαν το μεγάλο Οθωμανικό στράτευμα που είχε έδρα τη Θεσσαλονίκη και έτσι έδωσαν μεγαλύτερη άνεση κινήσεων στους Ρουμελιώτες και στους Πελοποννησίους.

Ο Ναουσαίος Ζαφειράκης έπεσε μαχόμενος. Ο Καρατάσος και ο Γάτσος κατέβηκαν στη Νότιο Ελλάδα και ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους εκεί αγωνιζόμενους Έλληνες. Όταν αποβιβάσθηκε ο Ιμπραήμ στη Μεσσηνία το 1825, οι Μακεδόνες του Καρατάσου έσπευσαν να τον αντιμετωπίσουν στον Σχοινόλακκα.

Στις 26 Απριλίου 1822, Κυριακή του Θωμά, ο Αμπού Λουμπούτ πέρασε από υποτυπώδη δίκη τους 1241 άνδρες της Νάουσας που ήσαν άνω των 15 ετών. Στην περιοχή Κιόσκι, όπου σήμερα υπάρχει πάρκο, οι δήμιοι αποκεφάλισαν όλους τους Χριστιανούς, οι οποίοι αρνήθηκαν να εξισλαμισθούν.

Αν είχαν αλλαξοπιστήσει θα έσωζαν τη ζωή τους. Αλλά έμειναν ακλόνητοι στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη τους. Αυτοί τιμώνται σήμερα ως Άγιοι Νεομάρτυρες μαζί με τις γυναίκες που βασανίσθηκαν και εκτελέστηκαν στη Θεσσαλονίκη. Ανάμεσά τους ήσαν οι σύζυγοι του Ζαφειράκη και του Καρατάσου. Άλλες Ναουσαίες έπεσαν στον καταρράκτη της Αράπιτσας για να μην μεταφερθούν στα χαρέμια.

Αρκετοί από τους Μακεδόνες αγωνιστές του 1822 ήσαν δίγλωσσοι. Παράλληλα με τα ελληνικά μιλούσαν το σλαβόφωνο (π.χ. Αγγελής Γάτσος) ή το βλαχόφωνο ιδίωμα. Η συνείδησή τους ήταν ορθόδοξη και ελληνική. Ας μην λησμονούμε τη συμμετοχή της Μακεδονίας στην Ελληνική Επανάσταση!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Ἅγιος Νεομάρτυς Νικόλαος ἀπὸ τὴ Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας (24 Ἀπριλίου †)

Καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ὀθωμανικῆς δουλείας εὐσεβεῖς ὀρθόδοξοι πιστοὶ χρειάστηκε νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους στὸ Χριστό, μαρτύρησαν, ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀγάπη Του καὶ ἀντάλλαξαν τὴν ἐπίγεια, πρόσκαιρη καὶ φθαρτὴ ζωὴ μὲ τὴν αἰώνια. Ἕνας ἀπὸ τοὺς καλλινίκους Νεομάρτυρες εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Νεομαρτυς Νικόλαος ἀπὸ τὴ Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας. 

Γεννήθηκε στὴν φημισμένη καὶ ὄμορφη πολη Μαγνησιά της Μ. Ἀσίας στα 1777 απο εὐσεβὴς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν μεγάλωσαν μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Τοῦ στάλαξαν στὴν τρυφερή του ψυχὴ τὴν πίστη στὸ Χριστό, τὸν σαρκωμένο Θεὸ καὶ Λυτρωτή μας καὶ ἀφοσίωση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. 

Ο πατέρας τοῦ ὀνομαζόταν Χατζη Κανέλλος και ειχε προσληφθεῖ στὴ δούλεψη ἑνὸς σπουδαίου ἀγὰ καὶ τσιφλικὰ τῆς περιοχῆς, ὀνόματι Καρα Ὀσουμάνογλου, στὸ χωριο Γιαγιὰ Κιόι, ὡς γενικὸς ἐπιστάτης στὰ κτήματά του καὶ τὰ κοπάδια του. Ὁ Νικόλαος ζοῦσε... μαζί του καὶ τὸν βοηθοῦσε στὴν ὑπηρεσία του. Ἡ θέση τοῦ κοντὰ στὸν φημισμένο ἀγὰ τοῦ ἔδωσε κοινωνικὴ καταξίωση καὶ ἡ ἀφοσίωσή του σ’ αὐτὸν ἐκτίμηση ἀπὸ τοὺς τούρκους τῆς περιοχῆς. Ὅλοι τὸν σέβονταν καὶ τὸν ὑπολήπτονταν. 

Όταν ὁ Νικόλαος ἔγινε εἴκοσι δύο ἐτῶν, γνωρίστηκε μὲ μία σεμνὴ πίστη καὶ ἐνάρετη κόρη, μὲ τὴν ὁποία ἀρραβωνιάστηκαν μὲ τὴν ἄδεια τοῦ πατέρα του. Ὅρισαν καὶ τὸ γάμο, ὁ ὁποῖος θὰ γινόταν τὴν Κυριακή του Θωμὰ τοῦ ἔτους 1796. 

Για νὰ βγάλει τὶς ἄδεις γάμου, ζήτησε τὴν ἄδεια ἀπὸ τὸν ἀγὰ καὶ τὸν πατέρα του καὶ κατέβηκε στὴν πόλη τῆς μαγνησίας. Ἀλλά, λόγω τῆς δούλεψής του στὸν τοῦρκο ἀγὰ εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ φορᾶ τουρκικὰ παπούτσια καὶ κόκκινο φέσι, διότι αὐτὸ τὸν διευκόλυνε στὴ ζωή του. Τὰ φοροῦσε βεβαίως μὲ εἰδικὴ ἄδεια ἀπὸ τὸν ἀγά, διότι ἀπαγορευόταν αὐστηρὰ νὰ τὰ φοροῦν οἱ Ρωμιοί, οἱ ὁποῖοι ἦταν νὰ ὑποχρεωμένοι νὰ φοροῦν ἄσπρο κάλυμμα στὸ κεφάλι γιὰ νὰ διακρίνονται ἀπὸ τοὺς τούρκους. 

Όταν ἔφτασε στὴν πόλη τὸν εἶδαν οἱ ὑπηρέτες τοῦ ἀνωτάτου ἀξιωματούχου, Μουσελίμη. Τὸν ἀναγνώρισαν βέβαια, διότι ἦταν γνωστός τους, ὡς ἐργάτης τοῦ φημισμένου ἀγά, ἀλλὰ καμώθηκαν πῶς δὲν τὸν ἤξεραν, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἀφέντη τους, μὲ τὴν αἰτιολογία ὅτι παραβίασε τὸ νόμο περὶ ἐνδυμασίας. 

Ο μουσελίμης καμώθηκε καὶ αὐτὸς ὅτι δὲν τὸν γνωρίζει, ἐνῶ τὸν ἤξερε καὶ τὸν ρώτησε: «γιατί φορᾶς τούρκικη ἐνδυμασία, ὄντας Ρωμιός; Δὲν γνωρίζεις τὴν ἀπαγόρευση; Δὲν καταλαβαίνει πῶς αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζεις ὅτι ἡ πίστη μας στὸ Ἰσλὰμ εἶναι ἀληθινὴ καὶ ἦρθες ἔτσι ντυμένος γιὰ νὰ γίνεις μουσουλμάνος καὶ τοῦρκος». Ὁ Νικόλαος κατάλαβε πῶς ὁ πανοῦργος τοῦρκος ἀξιωματοῦχος ἤθελε νὰ τὸν παγιδέψει καὶ νὰ τὸν ἀναγκάσει νὰ ἐξισλαμισθεῖ. Ἄλλωστε ἦταν γνωστὲς τοιούτου εἴδους ἐκβιασμοὶ πρὸς τοὺς Ρωμιούς, ἐξαναγκάζοντάς τους νὰ ἐξισλαμίζονται. Στὴν ἀντίθετη περίπτωση τοὺς περίμεναν βασανισμοὶ καὶ θάνατος. Σταθεῖς μὲ θάρρος μπροστά του τοῦ ἀπάντησε: «Ἄρχοντά μου, ἄδικα μὲ συλλάβατε καὶ μὲ ἀνακρίνετε. Τὰ ροῦχα αὐτὰ τὰ φορῶ μὲ ἄδεια δική σας, ἀφοῦ ὁ πατέρας μου καὶ ἐγὼ εἴμαστε στὴ δούλεψη τοῦ ἀγά». 

Η ἀπάντηση καὶ ἡ στάση τοῦ Νικολάου καὶ ἡ θαρραλέα στάση τοῦ ἐξόργισαν τὸν μουσελίμη, ὁ ὁποῖος ἔδωσε διαταγὴ στοὺς ὑπηρέτες του νὰ τὸν ξυλοκοπήσουν, ἀλλὰ ἤπια, διότι ἔλπιζε ὅτι θὰ φοβόταν τὰ βασανιστήρια καὶ θὰ δεχόταν νὰ ἐξισλαμισθεῖ. Θέλησε ἔτσι νὰ παραστήσει τὸν πονόψυχο, ὅτι δῆθεν τὸν ἀγαπᾶ καὶ θέλει τὸ καλό του καὶ τὸ συμφέρον του, τὸ ὁποῖο ἦταν ὁ ἐξισλαμισμός. Θέλησε μὲ αὐτὸν τὸν πανοῦργο τρόπο νὰ τὸν προσελκύσει στὴν ἰσλαμικὴ θρησκεία. 

Αλλά ὁ Νικόλαος κατάλαβε τὴν πανουργία του καὶ δὲν ἐνέδωσε στὰ γλυκόλογα καὶ τὰ ταξίματα τῶν ὑπηρετῶν. Κατάλαβε πῶς ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ περιπετειῶν του. Ὅμως μία ἀνεξήγητη χαρὰ καὶ μία ἀγαλλίαση γέμισε τὴν ψυχή του. Δέχτηκε ἀδιαμαρτύρητά τους ραβδισμοὺς καὶ ἔκλεισε τὰ ἀφτιά του στὰ κηρύγματα, τὶς κολακεῖες καὶ τὶς ὑποσχέσεις. Ὁμολογοῦσε ὅτι μένει σταθερὸς καὶ ἀμετακίνητος στὴν ὀρθόδοξη πίστη. 

Μετά ἀπὸ αὐτό, κάλεσε ξανὰ ὁ μουσελίμης τὸ Νικόλαο καὶ μὲ ἤρεμο καὶ γλυκὸ τρόπο τὸν παρακινοῦσε νὰ ἀλλαξοπιστήσει, νὰ ἀσπασθεῖ τὸ Ἰσλάμ, ἂν ἤθελε νὰ ἀποφύγει τὰ βασανιστήρια καὶ νὰ ἀπολαύσει τιμὲς καὶ ἀξιώματα. Ἀλλὰ ἐκεῖνος ἔμεινε ἑδραῖος στὴν πίστη του, ἀπαντώντας του: «Κατάλαβε τό, ἐγὼ δὲν πρόκειται νὰ ἀρνηθῶ τὴν πίστη μου, οὔτε μὲ ραβδισμοὺς καὶ ἄλλα βασανιστήρια, οὔτε καὶ μὲ αὐτὸν τὸν θάνατο». 

Ο μουσελίμης ἀγρίεψε, ἔγινε σωστὸ θηρίο ἀπὸ τὸ θυμό του. Πρόσταξε νὰ τὸν ξυλοκοπήσουν δυνατότερα, νομίζοντας ὅτι ἀπὸ τοὺς πόνους θὰ δειλιάσει καὶ θὰ ἀλλάξει γνώμη. Ταυτόχρονα ἔβαλε ἐπιστράτευσε καὶ ἄλλους μουσουλμάνους νὰ τοῦ μιλοῦν γιὰ τὰ προνόμια, τὴν ἄνετη ζωή, τὰ πλούτη, τὶς ἡδονὲς καὶ τὰ ἀξιώματα, ποῦ τὸν περίμεναν ἂν γινόταν μουσουλμάνος. Ὁ Νικόλαος καὶ πάλι ἔμεινε ἀδιάφορος. Καθόλου δὲν τὸν δελέαζαν τὰ ταξίματα καὶ οἱ κολακεῖες τῶν μουσουλμάνων. Καθόλου δὲν πτοήθηκε ἀπὸ τὸ ἐπώδυνο ξυλοκόπημα. Δὲν λυπήθηκε τὰ νιάτα του, τοὺς γονεῖς του, τὴν μνηστή του. Ὅλα τὰ καταφρόνησε γιὰ τὴν πίστη του στὸ Χριστὸ καὶ ἄρχισε νὰ φωνάζει μὲ ὅλη τὴ δύναμή του: «Βλέπω μπροστά μου τὸ θάνατό μου, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μὲ κάνει νὰ ἀρνηθῶ τὴν πίστη μου, μὲ κανένα τρόπο»! 

Ο μουσελίμης διέταξε νὰ τὸν δείρουν καὶ πάλι μὲ μεγαλύτερη ἀγριότητα. Κὰ μεταχειρίστηκε σκληρότερους τρόπους νὰ τὸν κάνει νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἀλλὰ ὁ Νικόλαος δὲν δειλίασε στὰ σκληρὰ βασανιστήρια καὶ ἄκουγε ἀδιάφορα τὶς ἀπειλὲς καὶ τὰ ταξίματα. Φώναζε διαρκῶς: «Τὸ νὰ ἀρνηθῶ τὸ Χριστό μου εἶναι πράγμα ἀδύνατο»! 

Μετά ἀπὸ αὐτὸ κατάλαβε ὁ τοῦρκος ἀξιωματοῦχος ὅτι ἦταν μάταιο νὰ ἀσχολεῖται μαζί του. Διέταξε νὰ τὸν χτυπήσουν ἀλύπητα σὲ ὅλο του σῶμα. Τὸν κτύπησαν στὴν κοιλιὰ καὶ τὸν πέταξαν ἀναίσθητο, μισοπεθαμένο στὴ φυλακή. Ἐκεῖ, ὅταν συνῆλθε, ἄρχισε νὰ δοξολογεῖ καὶ νὰ εὐχαριστεῖ τὸ Χριστό, ὁ Ὁποῖος τὸν ἀξίως νὰ πάθει γιὰ τὴν ἀγάπη Του καὶ τὸ ὄνομά Του. Τρεῖς ἡμέρες ἔμεινε στὴ σκοτεινὴ καὶ ὑγρὴ φυλακή, δοξολογώντας τὸ Θεὸ καὶ προσευχόμενος. Τὴν τρίτη ἡμέρα παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸ Χριστὸ καὶ ἔλαβε τὸν ἁμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Ἤταν 24 Ἀπριλίου τοῦ 1796. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁρίστηκε νὰ ἑορτάζεται ἡ μνήμη του. 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοὺ