Για γέλια και για κλάματα

Η αλλιώς ... "Οι αλοίθωροι οδηγούν τους τυφλούς"

- Δυστυχώς στο δημόσιο τομέα, υπήρχε και υπάρχει ακόμη μια νοοτροπία των υπαλλήλων η οποία τους κάνει αν όχι εχθρικούς, μη θετικούς προς τις νέες τεχνολογίες. Και η πληροφορική είναι ένας από τους τομείς που ανήκει στις νέες τεχνολογίες. (Όσο νέα μπορεί να τη θεωρήσει κάποιος).

- Είναι δεδομένο πάντως ότι η πληροφορική διαρκώς εξελίσσεται και είναι πραγματική η ανάγκη τα στελέχη του δημοσίου να μπορούν να παρακολουθήσουν την εξέλιξή της για την αξιποίηση τω δυνατοτήτων που προσφέρει στην εργασία τους και στην απόδοσή τους.

- Για την κάλυψη αυτής της υπαρκτής ανάγκης, πριν από αρκετά χρόνια, ιδρύθηκε το Ινστιτούτο Διαρκούς Επιμόρφωσης για να παίξει το ρόλο του επιμορφωτή των δημοσίων υπαλλήλων σε θέματα πληροφορικής. Σωστή κατ' αρχήν η σκέψη και η απόφαση.

- Στην πράξη όμως μετά από τόσα χρόνια λειτουργίας του εν λόγω φορέα και με δεδομένο το καθεστώς κάτω από το οποίο πραγματοποιείται η επιμόρφωση των δημοσίων υπαλλήλων, ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό επιτυγχάνεται κατά την ταπεινή μου άποψη.

- Κι αυτό γιατί:
1) Τα προγράμματα επιμόρφωσης ανά θεματικό αντικείμενο καταρτίζονται από το ίδιο το Ι.Δ.Ε. με βάση το τι μπορούν να "διδάξουν" οι διαθέσιμοι εισηγητές. Και όχι με βάση πραγματικές ανάγκες επιμόρφωσης των εκπαιδευομένων στελεχών. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι το μεγαλύτερο ποσοστό των προγραμμάτων που πραγματοποιούνται να αφορούν τα κλασικά Word, Excel, Outlook και Power Point και τα λειτουργικά συστήματα της Microsoft. Αντικείμενα τα οποία οποιοδήποτε πιτσιρίκι αγοράσει ένα pc τα μαθαίνει μόνο του.

2) Οι εισηγητές είναι κατά κύριο λόγο δημόσιοι υπάλληλοι του κλάδου προσωπικού πληροφορικής, προερχόμενοι από διάφορες υπηρεσίες του δημοσίου και όχι από το ίδιο το Ι.Δ.Ε. Οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ήδη απαξιωμένοι επαγγελματικά και ξεπερασμένοι από τις εξελίξεις του κλάδου. Σημειώνω δε ότι η αμοιβή τους ξεπερνάει τα 30€ / ώρα, ενώ η εν λόγω εκπαίδευση πραγματοποιείται εν ώρα εργασίας, δηλαδή εντός του κανονικού τους ωραρίου, με αποτέλεσμα οι εν λόγω εισηγητές να πληρώνονται και από την υπηρεσία τους και από το Ι.Δ.Ε. για τις ημέρες που πραγματοποιείται το "σεμινάριο". Όσον αφορά την επιλογή των εισηγητών, καλύτερα να μην αναφερθώ στο καθεστώς που επικρατεί, επισημαίνοντας ωστόσο ότι πρόκειται περί θολού τοπίου.

3) Η επιλογή των εκπαιδευομένων γίνεται από τις υπηρεσίες τους δίχως να υπάρχει καμία αξιολόγηση των γνώσεων που απαιτούνται για την παρακολούθηση του σεμιναρίου. Αποτέλεσμα αυτού είναι να πηγαίνει κάποιος να παρακολουθήσει Microsoft Excel για παράδειγμα, και να μην ξέρει από που ανοίγει το Start Menu των windows.

4) Οι εκπαιδευόμενοι είναι και αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι γνωρίζοντας τα πιο πάνω αλλά αποκομίζοντας από το "σεμινάριο" μια βεβαίωση παρακολούθησης, η οποία μπαίνει στον υπηρεσιακό τους φάκελο, δέχονται την επικρατούσα κατάσταση, αφού εκτός των άλλων το "σεμινάριο" είναι μια καλή ευκαιρία να λείψουν από την εργασία τους, κάνοντας χαβαλέ, ψώνια ή οτιδήποτε άλλο τους δοθεί η δυνατότητα να κάνουν. Επισημαίνω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά όσοι εκπαιδευόμενοι ανήκουν σε αυτές, μετά το τέλος του εκπαιδευτικού προγράμματος, φεύγουν με την αίσθηση της άδικης κατασπατάλησης χρόνου και πόρων. Τότε με μόνο όπλο τους την αξιολόγηση των εισηγητών, συνήθως τους χαντακώνουν, αξιολογώντας τους συνήθως πολύ κάτω του μετρίου. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία, αφού η επιλογή των εισηγητών γίνεται με διαδικασίες που κανείς δε γνωρίζει και οι ίδιοι (χαντακωμένοι) εισηγητές, επανέρχονται για να διδάξουν άλλους δυστυχείς ή ευτυχείς συναδέλφους τους δημόσιους υπαλλήλους.

- Όλα αυτά έχουν συντελέσει στη δημιουργία ενός κατεστημένου με το οποίο τελικά οι αλοίθωροι καθοδηγούν τους τυφλούς και γι αυτή τους την υπηρεσία κοστίζουν ένα καράβι χρήματα.

- Διερωτάται λοιπόν κανείς:

1) Δε θα μπορούσε το δημόσιο να θεσπίσει ένα άλλο καθεστώς, υπογράφοντας ενδεχομένως συμβάσεις με εκπαιδευτικούς οργανισμούς ή άλλους φορείς (ίσως και την ίδια τη Microsoft) για την κατάρτιση του προσωπικού του;

2) Το κόστος αυτών των συμβάσεων συγκριτικά με το κόστος του υπάρχοντως καθεστώτος δε θα ήταν πολύ μικρότερο;

3) Αν το δημόσιο έκανε μια τέτοια κίνηση, η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών εκπαίδευσης δε θα ήταν καλύτερη;

- Αν στα τρία πιο πάνω ερωτήματα η απάντηση είναι καταφατική, τότε πρέπει να απαντηθεί το εξής: ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΒΡΕΘΕΊ ΝΑ ΧΑΛΆΣΕΙ ΤΗ ΣΟΎΠΑ;