Η Πόλις εάλω

- Σήμερα είναι η επέτειος της άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Η μαύρη ημέρα του Ελληνισμού. Η ημέρα που το σκοτάδι νίκησε το φως. Αυτή την ημέρα πρέπει να αναλογιστούμε ως λαός την κατάσταση της πατρίδας μας. Να συγκρίνουμε εποχές και συγκυρίες. Η ιστορία μας, μας διδάσκει και μας δείχνει τι να κάνουμε.

- Την 29 Μαΐου 1453 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου βλέπει το τέλος να πλησιάζει. Και ενώ περιμένει ακόμη τη βοήθεια που του είχε υποσχεθεί ο Πάπας δέχεται από τους πολιορκητές Τούρκους την πρόταση να παραδώσει την Πόλη, με αντάλλαγμα να φύγει ελεύθερος με όλα του τα υπάρχοντα και να γίνει αφέντης του Μοριά. Η απάντησή του είναι άμεση και είναι απάντηση ενός μεγάλου Έλληνα και ενός πραγματικού αυτοκράτορα και ηγέτη ενός λαού: «το δε την Πόλιν σοι δούναι, ουκ εμόν εστίν ούτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη, πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Η απάντησή του αυτή και η θυσία του που ακολούθησε τον μετέτρεψε αυτομάτως από ηγέτη και αυτοκράτορα σε ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ στη συνείδηση των Ελλήνων. Και τελικά το παράδειγμά του οδήγησε σαν φάρος τους αγωνιστές της επανάστασης του 1821.

- Συγκρίνετε ανθρώπους εποχές και ιστορικές συγκυρίες. Δείτε τις ομοιότητες. Η άλωση επαναλαμβάνεται μόνο που έχει διαφορετική μορφή. Η υποτιθέμενη βοήθεια από τη Δύση έρχεται με τη μορφή δανειακών συμβάσεων και μνημονίων. Οι νέοι κατακτητές της Ελληνικής γης βρίσκονται προ των πυλών. Το μόνο στοιχείο που λείπει είναι ο ηγέτης που θα σηκώσει το ανάστημά του μπροστά στους νέους κατακτητές και θα δώσει το παράδειγμα στο λαό.

Δημοτικό τραγούδι

«Σημαίνει ο Θιος, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,

σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,

με τετρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δύο καμπάνες, κάθε καμπάνα

και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.

Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης

κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.

Να μπούνε στο χερουβικό και να ‘βγει ο βασιλέας.

φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:

Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα’ άγια,

παπάδες πάρτε τα γιερά και σεις κεριά σβηστείτε,

γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.

Μον’ στείλτε λόγο στη φραγκιά, να ‘ρωτούνε τρία καράβια

το να πάρει το σταυρό και τα’ άλλο το βαγγέλιο,

το τρίτο, το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας,

μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν.

Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες.

«Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μη πολύ δακρύζεις,

Πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας είναι».