Η επόμενη ημέρα

Δεν είναι του τύπου μου τα μελό, H πραγματικότητα όμως είναι αυτή που με αναγκάζει να γράψω αυτό το κείμενο. Δε με ενδιαφέρει ποιο πρόσωπο ή κόμμα θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας μετά την 17η Ιουνίου. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η επόμενη μέρα, καθώς και οι ημέρες που θα την ακολουθήσουν. Και αυτό πιστεύω ότι πρέπει να είναι και το δίλημμα των εκλογών.

Αν η καταγγελία του μνημονίου,  η καταγγελία της δανειακής σύμβασης, ή και η έξοδός μας από τη ζώνη του ευρώ θα οδηγήσουν τη χώρα στην ανάκαμψη και η επόμενη ημέρα θα είναι μια καλύτερη ημέρα, τότε ΝΑΙ, να τους στείλουμε στον αγύριστο όλους. Και την Ε.Ε. και το ευρώ και το ΔΝΤ. Αρκεί να είμαστε σίγουροι ότι η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη για μας.

Όμως αν η καταγγελία του μνημονίου οδηγήσει στην ακύρωση της δανειακής σύμβασης; Το πιο πιθανό τότε είναι η επόμενη ημέρα να είναι αυτή που  η χώρα ελλείψει ρευστότητας δε θα μπορεί να εξυπηρετήσει όχι μόνο το χρέος της, αλλά ούτε τις βασικές ανάγκες των πολιτών της, αφού η οικονομία μας συνεχίζει να είναι ελλειμματική. Και τότε η αμέσως επόμενη ημέρα θα είναι αυτή που η χώρα θα οδηγηθεί στην έξοδό της από τη ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση ενός υποτιμημένου εθνικού νομίσματος. Με δεδομένη τότε την αδυναμία του νομίσματος αυτού να ανταγωνιστεί το εισαγόμενο ευρώ από Έλληνες ή ξένους που θα σπεύσουν να "επενδύσουν" σε μια χώρα εξαθλιωμένων πολιτών, που για να επιβιώσουν θα ξεπουλήσουν τα πάντα, η δημόσια και ιδιωτική περιουσία θα εξανεμιστεί σε χρόνο ρεκόρ.

Ενδεχομένως η επόμενη ημέρα να είναι και η εξής: Αν επαληθευτούν οι Αμερικάνοι αναλυτές, το ευρώ δεν έχει μέλλον. Η ευρωζώνη οδεύει προς διάλυση. Εμείς σαν Έλληνες πρέπει να αναλογιστούμε που θα βρισκόμαστε όταν και αν η Ευρώπη βρεθεί ενώπιον της διάλυσης της Ευρωζώνης. Αν αυτό γίνει, εμείς θα είμαστε μέσα στην ομάδα που θα λάβει τις αποφάσεις, ή εκτός από αυτήν; Κι αν είμαστε εκτός ομάδας, οι υπόλοιποι εταίροι μας γιατί να σκεφτούν το δικό μας σπίτι όταν θα καίγεται το δικό τους; Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα για εμάς αν η ευρωζώνη διαλυθεί συντεταγμένα με την Ελλάδα ως μέλος της και ποια θα είναι αν η Ελλάδα δε συμμετέχει στις αποφάσεις που θα παρθούν σε αυτή τη διαδικασία;

Η οργή μας για τους υπεύθυνους της εθνικής καταστροφής είναι ποταμός. Και είναι δίκαιο η οργή αυτή να εκφραστεί. Αλλά αυτή τη φορά πρέπει να αποσυνδέσουμε την οργή από την ψήφο. Τις περισσότερες φορές στη σύγχρονη ιστορία μας ψηφίζαμε κατά. Ποτέ δεν ψηφίσαμε υπέρ κάποιου προγράμματος, Πάντα ψηφίζαμε κατά κάποιου άλλου προγράμματος ή κατά κάποιου ή κάποιων προσώπων. Σήμερα η ψήφος μας πρέπει να είναι το όπλο μας με το οποίο θα βαδίσουμε στη μάχη εμείς και τα παιδιά μας. Και το όπλο μας πρέπει να είναι αποτελεσματικό. Γιατί κανένας δεν κέρδισε μάχη δίχως αποτελεσματικά όπλα, ή χρησιμοποιώντας τα με λάθος τρόπο.
Τα ερωτήμα είναι πολλά και κρίσιμα. Και δεν θα απαντηθούν με την ψήφο μας την 17η Ιουνίου. Δυστυχώς θα απαντηθούν αργότερα και ενδεχομένως πολύ αργότερα από την Κυριακή των εκλογών. Όμως οι απαντήσεις που θα προκύψουν, όσο σκληρές κι αν είναι, όσο κι αν θα καθορίσουν την επόμενη ημέρα και τις ημέρες που θα την ακολουθήσουν, θα εξαρτηθούν από εμάς και μόνο.

Η ευθύνη μας είναι τεράστια.