Ραγκούσης: Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ελληνικής πολιτικής ελίτ

Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά είναι όντως 100% αληθινό. ,,,,,,,

Ο κ. Ραγκούσης, (και όχι μόνο) .....  την τελευταία 10ετια αλλάζει τα κόμματα σαν τα πουκάμισα. Ήταν υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου, αφού είχε περάσει και από την θέση του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, την εποχή που τινάχθηκε η μπάνκα στον αέρα και χρεοκόπησε πανηγυρικά το κόμμα. Μάλιστα ως υπουργός ο Γιάννης Ραγκούσης, που θυμήθηκε την χούντα και την ακροδεξιά, συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, μαζί με τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη του ΛΑΟΣ, δίχως να προβάλλει καμία αντίρρηση. Και πώς να προβάλλει αφού διατήρησε τον υπουργικό θώκο;

Το 2012 στις εκλογές Μαΐου και Ιουνίου απέτυχε να εκλεγεί. Και αίφνης ο Γιάννης Ραγκούσης ανακάλυψε τη λίστα Λαγκάρντ και τις ευθύνες του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ταυτόχρονα κατήγγειλε τη συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ., την οποία υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, την θεωρούσε ακροδεξιά. Προφανώς κατά την νοητική αντίληψη του κ. Ραγκούση ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑΟΣ) του Καρατζαφέρη τοποθετείται κάπου στην… άκρα αριστερά.

Συνέχεια όνειρο

Η συνέχεια για τον κηπουρό του ΓΑΠ είναι απολαυστική. Κατ’ αρχάς φεύγοντας από το ΠΑΣΟΚ τον ξέχασε και ο θυρωρός της πολυκατοικίας του. Ειδικά μετά τον Φεβρουάριο του 2013, όταν η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικές τις διατάξεις του νόμου Ραγκούση για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς. Οι συνέπειες της απόφασης αυτής ήταν η ακύρωση όλων των πράξεων απονομής ιθαγένειας από το 2010 μέχρι την ημέρα που το ΣτΕ έβγαλε την συγκεκριμένη απόφαση, σε όσους είτε γεννήθηκαν στην Ελλάδα από αλλοδαπούς γονείς είτε φοίτησαν σε ελληνικά σχολεία.

Το 2016 ανακοίνωσε ότι φτιάχνει κόμμα, την «Επόμενη Ελλάδα», όμως αναγκάστηκε να κάνει πίσω, καθώς τα μέλη του κόμματος Ραγκούση με το ζόρι γέμιζαν ένα πούλμαν 60 θέσεων. Οπότε το κόμμα το ξέχασε κι έκανε στροφή στην Κίνηση των Διαμαντοπούλου–Φλωρίδη, την «Ώρα Αποφάσεων». Μετείχε των εκδηλώσεων που έκανε η Κίνηση ως εκ των βασικών ομιλητών, χαρακτηρίζοντας ως λαϊκιστές τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ έψεγε και την Γεννηματά και το ΠΑΣΟΚ, ότι κινούνται σε λαϊκίστικους δρόμους. Το 2017 έχει μείνει ιστορική η πίεση που άσκησε στον Σταύρο Θεοδωράκη σε μία από τις συναντήσεις της Ώρας Αποφάσεων με την αντιπροσωπεία του Ποταμιού. Τότε, λοιπόν, ο Γιάννης Ραγκούσης απαίτησε από τον Θεοδωράκη να δώσουν τα χέρια, ώστε να δεσμεύσει τον επικεφαλής του Ποταμιού, ότι το κόμμα του και η Ώρα Αποφάσεων θα έχουν κοινή κάθοδο στις επόμενες εθνικές εκλογές. Ο Θεοδωράκης έδωσε τα χέρια και ο Ραγκούσης πανηγύρισε. Μία χειραψία δεν σημαίνει και τίποτα και ο Ραγκούσης λίγους μήνες μετά άφησε στα κρύα του λουτρού την Ώρα Αποφάσεων και μετακόμισε στο ΚΙΝΑΛ, όπου διεκδίκησε την ηγεσία του μέσω των εκλογών του Νοεμβρίου του 2017. Η αποτυχία του ήταν παταγώδης.

Ουδείς στην Χαριλάου Τρικούπη τον εμπιστευόταν, καθώς από εκεί που αποκαλούσε τον Τσίπρα ως λαϊκιστή, αποφάσισε να το γυρίσει και να βάλει στο στόχαστρο τον Μητσοτάκη. Τελικά για μία ακόμη φορά ο Ραγκούσης έπαθε αμνησία και πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ και στις τελευταίες εκλογές (Ιούλιος 2019) επέστρεψε στην Βουλή μετά από διακοπή επτά χρόνων. Ακόμη πάντως στην Χαριλάου Τρικούπη τον θεωρούν ότι έπαιξε το ρόλο του πεμπτοφαλαγγίτη την εποχή που το ΚΙΝΑΛ προσπαθούσε να στηθεί τα πόδια του. Κάποιοι πιο προχωρημένοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά τα έκανε βάση σχεδίου, όπως του είχαν υποδείξει από την Κουμουνδούρου και τα τότε υπόγεια του Μαξίμου.

Κάποιοι θυμούνται

Στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, ο Ραγκούσης είχε την ιδέα να κάνει λόγο για χουντικό νόμο. Και αντέδρασε απειλώντας τηλεφωνικά δημοσιογράφους, όταν αυτοί θυμήθηκαν την στάση του υπουργού του ΓΑΠ, στα επεισόδια της Κερατέας, στα επεισόδια με τους ταξιτζήδες, όπως και αυτό που του θύμισε πρόσφατα ο Γιώργος Φλωρίδης, ότι «ο κ. Ραγκούσης είχε τη θέση να εισέλθουν ιδιώτες στην αποκομιδή των απορριμμάτων».

Επίσης πολλοί θυμήθηκαν ότι το 2011 η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε προγραμματίσει νομοθετική πρωτοβουλία (που δεν ολοκληρώθηκε) για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Αρμόδιοι υπουργοί τότε ήταν ο Χρήστος Παπουτσής και ο Γιάννης Ραγκούσης. Εκείνοι είχαν αναλάβει να ενημερώσουν και τους βουλευτές, μάλιστα σύμφωνα με τις ίδιες πηγές στην προετοιμασία της σχετικής πρότασης συμμετείχε και η Ρεγγίνα Βάρτζελη. Ο Γιάννης Ραγκούσης φέρεται να υποστήριζε ότι ήταν σημαντική η μεταρρύθμιση και μάλιστα είχε προτείνει να έχει την γενική εποπτεία ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος.  Την εποχή εκείνη υπουργός Δικαιοσύνης ήταν ο Χάρης Καστανίδης.

Το νομοσχέδιο δεν προχώρησε, καθώς ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, υποστήριξε ότι εκείνη την χρονική περίοδο θα μεταφραζόταν ως προσπάθεια καταστολής των πρώτων αντιμνημονιακών διαδηλώσεων.

πηγή

Ο μπάρμπα Φώτης ὁ Κόντογλου φεύγει από τη ζωή 13 Ιουλίου 1965

 

Μικρασιάτης λογοτέχνης, ζωγράφος καί ἁγιογράφος, ὁ Φώτης Κόντογλου ὑπῆρξε ἀπό τά ἐπίλεκτα μέλη τῆς γενιᾶς τοῦ '30, πού ἀναζήτησε τήν ἑλληνικότητά μέσα ἀπό τήν ἐπιστροφή στίς ρίζες. 

Γεννήθηκε στό Ἀϊβαλί (τίς ἀρχαῖες Κυδωνίες) στίς 8 Νοεμβρίου 1895 καί ἦταν γιός τοῦ Νικολάου Ἀποστολέλλη καί τῆς Δέσποινας Κόντογλου. Νήπιο ἀκόμη ἔχασε τόν πατέρα του καί ἀνατράφηκε ἀπό τή μητέρα του καί τόν θεῖο τοῦ ἱερομόναχο Στέφανο Κόντογλου. Γι' αὐτό καί ὅταν μεγάλωσε υἱοθέτησε τό οἰκογενειακό ἐπίθετό της μητέρας του. Τό συγγραφικό καί εἰκαστικό του τάλαντο ἄνθισε νωρίς. Ὄντας μαθητής Γυμνασίου, ἐξέδιδε τό περιοδικό «Μέλισσα» μέ κείμενα δικά του καί τῶν συμμαθητῶν του, τά ὁποία εἰκονογραφοῦσε ὁ ἴδιος. 

Τό 1913 ἄφησε τή γενέθλια πόλη του καί μετέβη στήν Ἀθήνα γιά νά σπουδάσει στή Σχολή Καλῶν Τεχνῶν, παρότι πρός στιγμήν σκέφθηκε νά γίνει ναυτικός. Τό κλίμα στή Σχολή δέν τόν σήκωνε, ἀφοῦ μεταξύ τῶν καθηγητῶν τοῦ κυριαρχοῦσε τό ἀκαδημαϊκό στύλ τοῦ Μονάχου, ἐνῶ ὁ ἴδιος ἦταν φορέας ἄλλης ἀντίληψης, ἔχοντας γερά μέσα τοῦ ριζωμένο τόν μικρασιατικό...  λαϊκό πολιτισμό. Το 1914 ἐγκατέλειψε τή Σχολή καί ἔφυγε γιά τήν Εὐρώπη. Μετά ἀπό μικρά παραμονή στή Μαδρίτη, ἐγκαταστάθηκε στό Παρίσι. 

Γρήγορα ἔγινε γνωστός στούς εἰκαστικούς κύκλους τῆς γαλλικῆς πρωτεύουσας, ὅταν τόν πρόσεξε ὁ διάσημος γλύπτης Ὀγκίστ Ροντέν. Το 1916 βραβεύτηκε γιά τήν εἰκονογράφηση τοῦ βιβλίου τοῦ Κνούτ Χάμσουν «Ἡ πείνα». Στο Παρίσι συνάντησε τόν φίλο του καί συμφοιτητή τοῦ Σπύρο Παπαλουκᾶ, τόν μετέπειτα σπουδαῖο ζωγράφο. Τήν ἐποχή ἐκείνη ἔγραψε καί τό πρῶτο του λογοτεχνικό ἔργο, τήν ἱστορία τοῦ φανταστικοῦ κουρσάρου «Πέδρο Καζᾶς». 

Τό 1919 ἐπιστρέφει στό Ἀϊβαλί. Διδάσκει γαλλικά καί ἱστορία τῆς τέχνης στό τοπικό παρθεναγωγεῖο. Παράλληλα, ἱδρύει τόν πνευματικό σύλλογο «Νέοι Ἄνθρωποι» μαζί μέ τούς Ἠλία Βενέζη καί Στρατή Δούκα. Τό 1921 στρατεύεται καί μετέχει στή Μικρασιατική Ἐκστρατεία. Μετά τήν κατάρρευση τοῦ μετώπου καί τήν ἐπακολουθήσασα Ἔξοδο τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, φθάνει πρόσφυγας στή Λέσβο καί στή συνέχεια στήν Ἀθήνα. 

Το 1925 παντρεύεται τή συμπατριώτισσά του Μαρία Χατζηκαμπούρη καί δύο χρόνια ἀργότερα γεννιέται ἡ κόρη τούς Δέσπω. Τά ἑπόμενα χρόνια θά μοιράσει τόν χρόνο τοῦ ἀνάμεσα στόν χρωστήρα καί τή γραφίδα, ἐνῶ ἀξιόλογη εἶναι ἡ θητεία του ὡς συντηρητῆ ἔργων τέχνης. 

Τό 1932 κτίζει τό σπίτι του στήν ὁδό Βιζυηνού 16 (περιοχή Πατησίων), ὄπου μαζι μέ τούς μαθητές τοῦ Τσαρούχη καί Ἐγγονόπουλο ζωγραφίζουν μέ νωπογραφίες ἕνα δωμάτιό του. Κατά τή διάρκεια τῆς Κατοχῆς, θύμα τοῦ μαυραγοριτισμοῦ, ἀναγκάζεται νά τό πουλήσει γιά ἕνα σακί ἀλεύρι καί μετακομίζει μέ τήν οἰκογένειά του σέ ἕνα γκαράζ. Τήν ἐποχή αὐτή ὁ Χριστιανισμός τόν ἀπορροφᾶ ἐντελῶς καί ἀποφασίζει νά τόν διακονήσει ὁλόψυχα ὡς λογοτέχνης καί ζωγράφος. 

Ὁ Κόντογλου ἐμπνέεται ἀπό τήν ἑλληνική παράδοση καί προσηλώνεται μέ φανατισμό σέ ὅ,τι θεωρεῖ καθαρά ἑλληνικό, βγαλμένο ἀπό τήν παράδοση τοῦ Βυζαντίου καί τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Στις φορητές του εἰκόνες χρησιμοποίησε τή μέθοδο τῆς ὠογραφίας. Πολλές ἀπό αὐτές ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀπό τόν «Ἀστέρα». Ἁγιογράφησε πολλές ἐκκλησίες (Καπνικαρέα, Ἁγία Βαρβάρα Αἰγάλεω, Ἅγιος Ἀνδρέας Πατησίων, Ζωοδόχος Πηγή καί Ἁγία Παρασκευή Παιανίας, Εὐαγγελισμός Ρόδου, Ἅγιος Χαράλαμπος Πολυγώνου, Ἅγιος Γεώργιος Κυψέλης κ.α). 

Φιλοτέχνησε τοπία, σχέδια βιβλίων, περιοδικῶν, ποιητικῶν συλλογῶν, πορτραίτα, ἐνῶ τό σημαντικότερο ἔργο στήν κοσμική ζωγραφική εἶναι οἱ βυζαντινοπρεπεῖς νωπογραφίες του στό Δημαρχεῖο Ἀθηνῶν, μέ θέματα καί πρόσωπα ἀπό τήν Ἑλληνική Ἱστορία. Δούλεψε στό Βυζαντινό Μουσεῖο, τό Κοπτικό Μουσεῖο τοῦ Καΐρου καί δημιούργησε τό Βυζαντινό τμῆμα τοῦ Μουσείου τῆς Κέρκυρας. Σημαντική ἦταν ἡ συμβολή του στήν ἀποκατάσταση τῶν τοιχογραφιῶν στόν Μυστρά. 

Ὁ Φώτιος Κόντογλου πέθανε στίς 13 Ἰουλίου 1965 στόν «Εὐαγγελισμό» ἀπό τίς ἐπιπλοκές πού τοῦ εἶχε προκαλέσει ἕνα αὐτοκινητιστικό δυστύχημα. 

Ζήλος Χριστού «κατ’ επίγνωσιν»

Ευαγγελικά αναγνώσματα

«Μαρτυρώ αυτοίς ότι ζήλον Θεού
έχουσιν, αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν»
(Ρωμ. 10:2)

Πολλές είναι οι μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται στην πράξη η χριστιανική πίστη και διδασκαλία. Άλλες μορφές γνήσιου βιώματος του Ευαγγελίου. Άλλες νοθευμένες ή αρρωστημένες μορφές. Μερικές μόνο κατ’ όνομα χριστιανικές. Υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι που θέλοντας να ζήσουν καθώς τον θέλουν αυτοί το Χριστιανισμό ή καθώς τους συμφέρει, δημιουργούν ένα Χριστιανισμό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Στις επιθυμίες και τις προσωπικές τους αντιλήψεις.

Αφαιρούν ορισμένα εντάλματα ή τα θεωρούν δευτερεύοντα. Ερμηνεύουν κατά τις αδυναμίες τους τη χριστιανική διδασκαλία. Προσθέτουν γνώμες δικές τους και, επειδή συχνά τις επαναλαμβάνουν, τρέφουν την αυταπάτη πως αυτό είναι η αλήθεια. Ζουν μέσα σ’ ένα δικό τους κόσμο ψεύτικο και νομίζουν, χωρίς να το ελέγχουν, χωρίς να δέχονται αντιρρήσεις, πως αυτός είναι ο γνήσιος Χριστιανισμός.

Συνήθως είναι θεωρίες που επιστρατεύουν, για να δικαιολογήσουν ορισμένες παραβάσεις του Νόμου του Θεού ή την επιθυμία τους να δουλεύουν σε κάποιο αμαρτωλό πάθος.

Υπάρχουν όμως ανάμεσα στους χαρακτηριζόμενους σαν πιστούς ανθρώπους, ανάμεσα στους λεγόμενους συντηρητικούς, αν θέλετε, στους ανθρώπους της Εκκλησίας και πολλοί που, ενώ έχουν την συναίσθηση πως είναι προσαρμοσμένοι στις αντιλήψεις και εντολές της Εκκλησίας δε ζουν με γνησιότητα το Χριστιανισμό.

Μπορεί να είναι και να θεωρούνται καλοί χριστιανοί. Επιτελούν τα καθήκοντά τους με ζήλο. Αγανακτούν, αν κάποιος τους θίξει την πίστη τους. Εντούτοις, αν το προσέξει κανένας, έχουν μια ακρότητα ή μονομέρεια. Και είναι δύο κυρίως οι μορφές που εκδηλώνεται αυτός ο λανθασμένος τρόπος ευαγγελικής ζωής.

Ο ένας είναι να περιορίζεται κανένας στην ηθική ζωή και στην επιδίωξη της αρετής μόνο. Η λατρεία, η μυστηριακή ζωή, οι εκκλησιαστικές ακολουθίες τοποθετούνται σε δευτερεύουσα τελείως μοίρα. Και ενώ ξεκινούν με σωστή τοποθέτηση, καταντούν σε μονομέρεια. Υπερτιμούν το ανθρώπινο στοιχείο. Δεν υπολογίζουν όσο πρέπει την παντοδυναμία της Θείας Χάριτος. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει το βασικό λόγο του Κυρίου «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Όλες τις εξωτερικές εκδηλώσεις, από τις ευκαιρίες λατρείας ως τις εκδηλώσεις της σεμνότητας, τις θεωρούν τύπους. Τύπους χωρίς ουσία. Ενώ αυτοί διακηρύττουν πως έχουν στραφεί στην ουσία. Δεν είναι τυπολάτρες. Ελέγχουν μόνο την καρδιά και τις διαθέσεις. Είναι τίποτε γι’ αυτούς η εμφάνιση και η επιφάνεια. Το βάθος, το αμφίβολο κάποτε βάθος, έχει αξία γι’ αυτούς. Και με τη δικαιολογία αυτή καλύπτουν κάθε είδους ενέργειες εν ονόματι αυτών των, καθώς λένε, εσωτερικών διαθέσεων. Της καρδιάς. Της προσωπικής σχέσεως με το Θεό, έτσι καθώς την καταλαβαίνουν και επιθυμούν οι ίδιοι.

Σε αντίθεση με αυτό βρίσκεται ο άλλος. Ο πιο συνηθισμένος ίσως. Πρόκειται για τους ανθρώπους εκείνους που εύκολα επιτελούν όλα τα τυπικά καθήκοντα, αλλά η «καρδιά» τους πόρρω απέχει από το Θεό. Είναι αυτοί που και στο Ναό προσέρχονται, και αγιασμούς ίσως κάνουν στο σπίτι τους ή ευχέλαια, που δε λείπουν από τις λιτανείες. Αυτοί που επιδεικνύουν το σεβασμό τους και προς τον Άγιο, τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον προστάτη και πρεσβευτή μας στο Θεό. Εκδηλώνουν με κάθε τρόπο αυτό τους το σέβας μέχρι λατρείας. Κεριά, παρακλήσεις, μετάνοιες. Πιστεύουν ότι αυτός μπορεί με τις προσευχές του να τους προστατεύσει. Χαλούν τον κόσμο, για να πάρουν ένα φυλαχτό ή λίγο λάδι από την κανδήλα του.

Αν τους πεις πως δεν αρκεί αυτό, είναι έτοιμοι να διαμαρτυρηθούν. «Αυτοί οι μορφωμένοι, οι μοντέρνοι χριστιανοί θέλουν να μας χαλάσουν τη θρησκεία μας». Θρησκεία που για μερικούς έχει περιοριστεί σε μερικά έθιμα. Για την εξασφάλιση και διατήρησή τους μπορεί να θυμώνουν, να υβρίζουν, να κακολογούν. Αν ένα απλό έθιμο τέτοιο διαταραχτεί, επιτίθενται κατά του ιερέως, των επιτρόπων, δεν ξέρω ποιων άλλων και είναι δυνατό να μην πατήσουν στην εκκλησία για μήνες ή για χρόνια.

Άλλοι πάλι νομίζουν πως είναι ιερό τους καθήκον να απέχουν από τον εκκλησιασμό για χρόνια ολόκληρα, για να τιμήσουν – τι διαστρέβλωση του χριστιανικού πνεύματος! – το νεκρό τους. Απομακρύνονται από τη χάρη του Θεού, για να μη λυπήσουν τους ανθρώπους που προέπεμψαν κοντά στο Θεό. Ή ακόμη η σχέση τους με το Ναό περιορίζεται στο άναμμα του κεριού και στο δικαίωμα να λάβουν τον άρτο τους στη γιορτή. Αλίμονο σ’ εκείνον που κατά λάθος δε θα τους δώσει το αρτίδιο.

Όσο για την Εξομολόγηση ή τη Θεία Κοινωνία; Δεν την παραλείπουν. Αλλά για καλό. Απαιτούν να τους δεχτεί ο πνευματικός σε εξομολόγηση όλους, και είναι εκατοντάδες, την Μεγάλη Τετάρτη το πρωί. Καμιά συμμετοχή στο μυστήριο. Την ευχή επιζητούν. Για να πάνε έπειτα, «για το καλό» να μεταλάβουν. Αγανακτούν αν τους φέρει κάποιος αντίρρηση ή αμφισβήτηση στην ορθότητα των ενεργειών τους. Ο ζήλος τους όλος σ’ αυτό περιορίζεται. Γιατί είναι ζήλος κι αυτός. Αλλά όχι «ζήλος κατ’ επίγνωσιν». Όχι ζήλος Θεού.

Ο Θεός μάς θέλει ζηλωτές, αδελφοί μου. Μας θέλει να επιδιώκουμε με ζήλο και συστηματικότητα την υπακοή στο θέλημά Του. Την επιτέλεση των καθηκόντων μας. Αλλά με την καρδιά μας. Με πνεύμα θυσίας. Να περιφρονούμε ορισμένες απολαύσεις αμαρτωλές, για να κερδίσουμε τη χάρη και την ευλογία Του.

Ας το ζητούμε ειλικρινά και με συνέπεια. Θα μας στοιχίσει η εξασφάλιση της αγάπης του Θεού. Η χαρά της βασιλείας του Θεού κερδίζεται με πόνο, με θλίψεις, με βία. Με τη βία που θα εξασκήσουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Η γνήσια χριστιανική ζωή είναι τύποι και ουσία. Και πίστη και έργα. Και λατρεία και αρετή. Οι τύποι για τον καλό, το γνήσιο χριστιανό είναι το επιστέγασμα, το ξεχείλισμα μιας καρδιάς που αγαπά το Θεό και επιθυμεί να θυσιάσει ό,τι κακό, ό,τι ανήθικο, ό,τι αντιπνευματικό, για να αποκτήσει το Xριστό και την αγιότητα.

Τα έργα της αρετής εξ άλλου έχουν γι’ αυτόν πηγή και δύναμη την αγαθή και εσωτερική σχέση του με τον Κύριό του. Η επιτέλεση των λεγόμενων τυπικών καθηκόντων και εκδηλώσεων είναι ο τρόπος που θα ενωθεί με το Θεό. Η μυστηριακή ζωή δεν είναι τύποι «για το καλό» του Πάσχα και των Χριστουγέννων.

Ο εκκλησιασμός και η Θεία Κοινωνία είναι το μάνα που τρέφει την ψυχή του. Είναι το οξυγόνο που ζωογονεί το πνεύμα, την ύπαρξή του. Η Εξομολόγηση είναι η μυστική επικοινωνία και αναφορά του προς τον Κύριο που τον λυτρώνει. Τον λούζει στη χάρη Του.

Με αυτόν, αδελφοί μου, τον τρόπο θα γευτούμε τις χάρες και τις χάρες της πραγματικής χριστιανικής ζωής. Έτσι θα λάβουμε πείρα των αγαθών της Βασιλείας του Χριστού. Θαμπωμένοι και αναγεννημένοι με την πρώτη απόλαυση θα αισθανθούμε την ανάγκη, την έλξη της βαθύτερης, της μονιμότερης καλής σχέσεώς μας με το Θεό.

Θα ζούμε με ικανοποίηση και αγαλλίαση «ως εν ουρανώ και επί της γης». Όχι με την επιπόλαια γνωριμία του Ευαγγελίου και την επιφανειακή συμμόρφωσή μας στις απαιτήσεις του. Αλλά με την ολοκληρωτική διείσδυση στο πνεύμα του Χριστού. Με τον αγώνα για συνεπή ενάρετη ζωή. Με τη βαθιά επιθυμία, με τον ένθεο ζήλο να γνωρίσουμε και να ζήσουμε με γνησιότητα του Χριστού την αλήθεια.

2/7/1972

 Επίσκοπος Πολύκαρπος Βαγενάς (†)

Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Γ’, σελ. 88.

Το Κόκκινο Ποτάμι ανάχωμα στον αναθεωρητισμό

Από τη σκηνή της σταύρωσης του Μητροπολίτη Θεόκλητου.

Λίγο πριν την προβολή των δύο τελευταίων επεισοδίων της ιστορικής σειράς "Το Κόκκινο Ποτάμι", θεώρησα πρέπον να εκφράσω κάποιες σκέψεις για την συμβολή της σειράς. Αρχικά, αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους πήραν την πρωτοβουλία να μεταφέρουν στους τηλεοπτικούς δέκτες το ιστορικό μυθιστόρημα του Χάρη Τσιρκινίδη. Όπως βεβαίως και στους ηθοποιούς για τις εξαιρετικές ερμηνείες αλλά και στους χρηματοδότες της παραγωγής.

Ακόμη περισσότερο αξίζουν συγχαρητήρια για την συνεισφορά της στην διδασκαλία (ναι, στην διδασκαλία!) της νεώτερης ελληνικής ιστορίας μας. Σε καιρούς δύσκολους, μνημονιακούς που η καθημερινότητα δεν παρέχει τη δυνατότητα στους περισσότερους συμπατριώτες μας να μελετήσουν την ιστορία μας, τα "μαθήματα" της εν λόγω σειράς αποτελούν όαση μέσα στα μαθήματα ιστορικού εθνομηδενισμού, που παρέχουν πολλά από τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, και δίνουν ελπίδα.

Ελπίδα γιατί η τεράστια απήχηση στο κοινό και ιδιαίτερα στους νέους, θα τους δώσει την συνειδητοποίηση για το τι πέρασε τότε ο Ελληνισμός από τους γείτονες και όχι μόνο. Για κάποιους θα αποτελέσει και την αρχή για την περαιτέρω έρευνα τους πάνω στα θέματα της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που δεν είναι μόνο θέμα δικό μας αλλά και διεθνές.

Η σειρά "Το Κόκκινο Ποτάμι" χαλάει τη σούπα της δήθεν πολιτικής ορθότητας. Αφυπνίζει την ιστορική και εθνική συνείδηση, με συνεχείς αναφορές στους εθνικούς αγώνες των Ελλήνων, στον πρωταγωνιστικό ρόλο της εκκλησίας, στις βιαιότητες των πωρωμένων μουσουλμάνων που διέπραξαν υπό την καθοδήγηση των Γερμανών τη συστηματική και προμελετημένη εξόντωση του Ελληνισμού της Ιωνίας και του Πόντου.  Απλά μαθήματα ιστορίας. Κάτι που αδυνατεί ηθελημένα η εγχώρια "διανόηση".

Μια "διανόηση" ελιτίστικη, ιδιαίτερα προβληματική και βολεμένη που χρόνια τώρα πασχίζει μέσα από ντοκιμαντέρ, (δήθεν επιστημονικά αλλά στην πραγματικότητα προπαγανδιστικά και καθοδηγούμενα), συγγράμματα κλπ, να μας πείσει για το πόσο καλά περνούσαμε επί Τουρκοκρατίας!

Δεν θα ξεχάσω την επική αναφορά γνωστού καθηγητή πως οι Τούρκοι, στα χρόνια πριν την Εθνεγερσία του 1821, δεν ενδιαφέρονταν να καταπνίξουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των υπόδουλων Ελλήνων αλλά νοιάζονταν για την "τήρηση της τάξης(!) και την είσπραξη των φόρων", όπως επί λέξει είχε πει.

Η προσέγγιση αυτή δεν είναι μεμονωμένη αλλά αποτελεί κοινή πολιτική της πλειοψηφίας των καθηγητών Ιστορίας των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Ο εθνομηδενισμός και ο ιστορικός αναχρονισμός αποτελεί για τους εν λόγω ιστορικούς μια "ψύχραιμη"  και "δίκαιη" προσέγγιση των τότε πεπραγμένων. Βέβαια αυτή η τοποθέτηση ταυτίζεται με την επίσης "ψύχραιμη" αντίδραση του πολιτικού συστήματος απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα που τον τελευταίο καιρό εντείνεται.

Για αυτούς τους λόγους δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως "Το Κόκκινο Ποτάμι" χωρίς στρογγυλέματα, διαστρεβλώσεις και αναχρονισμούς παρουσιάζει τα ιστορικά γεγονότα αυτούσια, αποτελώντας έτσι ανάχωμα στη στρατευμένη ιστοριογραφία.

Πηγή 

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου