«Δὲν τοῦ πάει Τοῦρκος τούτου τοῦ τόπου, ρὲ παιδιά, πῶς νὰ τὸ κάνουμε», ἔλεγε ὁ ποιητὴς Κώστας Μόντης, βλέποντας, μὲ νοτισμένα μάτια, τὴν πανωραία Ἀμμόχωστο, τὸν γενέθλιο τόπο του. Γιατί; διότι «ἀπὸ ἐκεῖ πέρασε ἕνας ἄλλος λαὸς ποὺ γέμισε πληγὲς τὸ χῶμα. Βρῆκε ἐκκλησιὲς καὶ τὶς χάλασε. Βρῆκε λιακωτὰ καὶ τὰ κούρσεψε. Βρῆκε τὰ βήματα ἑνὸς πολιτισμοῦ καὶ θέλει νὰ τὰ παραγράψει. Καὶ χαλᾶ. Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ κτίσει. Καὶ ἱεροσυλεῖ. Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ σεβαστεῖ. Καὶ καταστρέφει. Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ δημιουργήσει». («Ἀπ’ ἐδῶ πέρασαν ἐκεῖνοι», Ἄνθος Λυκαύγης. Κυπριακὸ Ἀνθολόγιο Ἐ-Στ’, Λευκωσία 1994, σέλ. 195). Ἔτσι μιλοῦν καὶ γράφουν ὅσοι ἀγαποῦν τὴν πατρίδα καὶ δὲν ξεχνοῦν (ἄλλο πράγμα ἂν συγχωροῦν) τὶς ἀδικίες, τὶς λεηλασίες, τὶς σφαγὲς στὶς ὁποῖες μᾶς καταδίκασε ἡ συμβίωση μὲ τὸ ἐξ ἀνατολῶν θηρίο. Ἀλλὰ τώρα ποὺ καταντήσαμε «ἀνεμοδοῦρες, μηχανὲς διαφταρμένες», ὡς θὰ ἔλεγε ὁ τίμιος Μακρυγιάννης, ἔχουμε τὴν Τουρκιὰ στὰ σπίτια μας, στὶς σάλες μας. Καθημερινοὶ μουσαφιραῖοι, φίλοι καρδιακοί, οἱ γλυκανάλατες, σαχλὲς τουρκοσαπουνόπερες. Οἱ Γενοκτόνοι τοῦ λαοῦ μας, οἱ ἐγκληματίες, οἱ δολοφόνοι τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Σολωμοῦ, τοῦ Ἡλιάκη, τῶν... τριῶν ἡρώων τῶν Ὑμίων, οἱ χειροκροτητὲς τοῦ αἱμοσταγῆ Ἐρντογᾶν, δόξη καὶ τιμή, μπῆκαν στὰ σπίτια μας. Χάθηκε ἡ ἀγάπη στὴν πατρίδα. Φτώχυνε τὸ κράτος, τὸ καταλήστευσαν οἱ κοπροπολιτικάντηδες, ἀλλὰ ἡ ἀηδία, ἡ ἀπόρριψη ἐπεκτείνεται. Δὲν περιορίζεται στοὺς Γραικύλους τῆς σήμερον, ἀλλὰ «ἐπιπολαίως» ἁπλώνεται στὸ χθές, σ’ αὐτοὺς ποὺ ἒς ἀεὶ τοὺς χρωστᾶμε στοὺς νεκρούς. («Ἑλλάδα εἶσαι γεννημένη ἀπὸ τοὺς πεθαμένους», κανοναρχεῖ ὁ ποιητὴς Τάσος Λειβαδίτης). Οἱ ἀνίκανοί της σήμερον, δὲν εἶναι ἡ πατρίδα. Αὐτοὶ εἶναι τὸ ὄνειδός της. «Στῶμεν καλῶς». Ἡ πατρίδα πέφτει, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ξεπέφτει, δὲν χάνεται στὰ τάρταρα τῆς οἰκονομικῆς φρίκης, μονάχα ξαποσταίνει. Διασώζει ὁ Γιάννης Βλαχογιάννης στὰ «Διηγήματά» του ἕνα φωτεινὸ συμβὰν στὸ ὁποῖο πρωταγωνιστεῖ ἐκεῖνος ὁ «μεταξένιος» ἄνθρωπος, ὁ ἥρωας Κωνσταντὴς Κανάρης.
Μετὰ τὴν ἀποτυχία νὰ πυρπολήσει στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸν αἰγυπτιακὸ στόλο (Ὡραία ἡ ἱστορία. Τοῦρκοι, Μπραϊμηδες τῆς Λιβύης , Ἐρντογάνηδες καὶ λοιπὰ Μεμέτια, τὰ ταγκαλάκια, ξανασμίγουν σήμερα, γιὰ νὰ πνίξουν τὸν Ἑλληνισμό. Μόνο ποὺ τώρα λείπουν οἱ Κολοκοτρωναῖοι, πού, κατὰ τὸν Ἐλύτη, ἦταν ἱκανοὶ νὰ ἀποβάλουν τὴν «τόσων αἰώνων δουλεία, μὲ σκέτο σαπουνόνερο»), ἐπιστρέφει, λοιπόν, μὲ τοὺς ναῦτες του, ὅλοι τους σὲ κακὴ κατάσταση, δίχως ψωμὶ καὶ νερό. Ἐμφανίζεται τότε, ἕνα αὐστριακὸ ἐμπορικὸ πλοῖο. Σαλτάρουν οἱ Ἕλληνες στὸ καράβι, πιάνει ὁ Κανάρης τὸν πλοίαρχο. «Τί θέλετε;» ρωτάει ἔντρομος ὁ καπετάνιος. «Ψωμί, νερὸ καὶ ὅ,τι ἄλλο ἔχει τὸ καράβι, γιατί πεθαίνουμε ἀπὸ τὴν πείνα», ἀπαντάει ὁ Κανάρης. Ὁ αὐστριακὸς προστάζει καὶ κατεβαίνουν οἱ ζαϊρέδες στὴν βάρκα τοῦ μπουρλοτιέρη. Τοῦ λέει ὁ Κανάρης: «Δὲν ἔχω χρήματα νὰ σὲ πληρώσω τώρα. Γράψε σ’ ἕνα χαρτὶ πόσο ἀξίζουν καὶ φέρε τὸ νὰ τὸ ὑπογράψω». «Δὲν κάνουν τίποτα» ἀποκρίνεται ὁ ξένος.
«Φέρε τὸ χαρτὶ καὶ γράψε δύο χιλιάδες γρόσια», εἶπε τσατισμένος ὁ Κανάρης. Καὶ ἀφοῦ ὑπόγραψε: «Ἀλλὰ ἐσεῖς δὲν ἔχετε ἔθνος», ἀπαντᾶ ὁ καντιποτένιος, τὸ κοπέλι τῆς “Ἱερᾶς Συμμαχίας”. Καπνίζουν τὰ μάτια του, ἀστράφτει καὶ βροντᾶ ὁ Κανάρης. «Ἂν δὲν ἔχουμε ἔθνος, θὰ κάνουμε». (Τὸν βρῆκε καὶ τὸν πλήρωσε ὅταν γίναμε κράτος καὶ ὁ ἴδιος ὑπουργὸς καὶ πρωθυπουργός). Ἔθνος ὑπῆρχε, ἡ ἔννοια τῆς πατρίδος, ὡς μνήμη ζωήρρυτος καὶ ἀειθαλὴς ζοῦσε – «ἐμᾶς ὁ αὐτοκράτοράς μας, ὁ Παλαιολόγος, ἐσκοτώθη εἰς τὰ τείχη γιὰ νὰ τὴν παραδώσει τὴν Πόλη» ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης στὸν καπετὰν Ἄμιλτον – κράτος δὲν ὑπῆρχε. Καὶ ὅταν ἔγινε, ἔγινε, ἀφοῦ «ἔφαγαν» τὸν μεγάλο Κυβερνήτη, τὸ ψευτορωμαϊκό, αὐτὸ ποὺ σήμερα μᾶς ὑποτάσσει στὴν ἀκάθαρτη φράγκικη καλύπτραν. («Καὶ λευτερωθήκαμεν ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ σκλαβωθήκαμε εἰς ἀνθρώπους κακορίζικους ὅπου ἦταν ἡ ἀκαθαρσία τῆς Εὐρώπης», λέει ὁ στρατηγός). Ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἠρωϊκοὶ ραγιάδες, ποὺ τοὺς «τηγάνιζε» καθημερινὰ ὁ ἀντίχριστος Τοῦρκος, εἶχαν τὴν πατρίδα φυλαχτὸ σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο. Ἔμεινε ὁ Μακρυγιάννης ἀπὸ χρήματα κάποτε. Τοῦ λέει «ὁ φίλος του» (ἔτσι τὸν ὀνομάζει) Γρόπιος, πρόξενος τῆς Ἀούστριας. «Εἶναι ἕνας Ἄγγλος, ὁ Γκόρδον, βάνει τὰ μέσα τοῦ πολέμου, ὅσα χρήματα χρειαστοῦν. Τοῦ παραχωρεῖς τὴν θέση σου;». Στοχεύει στὴ ρίζα, ὁ Γρόπιος, στὴν ἔμφυτη φιλοπρωτία καὶ φιλαρχία τοῦ Ἕλληνα τῆς ἐποχῆς, καί, πολὺ περισσότερο, στοὺς ἀδούλωτους, ἀπροσκύνητους, λεύτερους καπεταναίους τοῦ ’21.
Ὁ Μακρυγιάννης ὅμως, σὰν τὸν δίκαιο Ἀριστείδη λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ναυμαχία τῆς Σαλαμίνας, λέει τοῦτα τὰ ἀθάνατα λόγια, ποὺ τὰ βρίσκω ἀπ’ τὰ ὀμορφότερα καὶ συγκινητικότερα, ποὺ ἀκούστηκαν ἀπὸ Ρωμηούς, τοῦ Γένους οἱ ἐπιφανεῖς. «Σύρε πές του, ὅποιος εἶναι αὐτὸς ὁπού θὰ βάλη τὰ χρήματα, ὄχι ἀρχηγὸν τὸν κάνω καμπούλι (=δέχομαι), διὰ τὴν ἀγάπη τῆς πατρίδος μου, ἀλλὰ ὅπου κατουράγει νὰ μοῦ δίνει νὰ πίνω ἐγὼ τὸ κάτρο• τὸ κάνω αὐτὸ καὶ τοῦ τὸ δίνω ἐνγράφως». «Διὰ τὴν ἀγάπη τῆς πατρίδος» πίνει καὶ τὸ «κάτουρον» τοῦ Φράγκου ὁ στρατηγός, διὰ τὴν ἀγάπη τῆς πατρίδος ἄφησε ὁ Παῦλος Μελὰς τὴν σύγχρονη Βαβυλώνα τῆς ἠδονοθηρίας, τῆς πλουτοκρατίας καὶ τῆς ἀσωτίας καὶ ἀνέβηκε «εἰς Μακεδονίαν» γιὰ νὰ βρεῖ γαλήνη ἀβασίλευτη, γιατί «ἐκεῖνο ποὺ μετρᾶ εἶναι πὼς ὅταν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ λὲν Ἑλλάδα ἐννοοῦν τάφο. Λόγος ἐθνικὸς γι’ αὐτοὺς εἶναι νὰ μιλᾶς μέσα ἀπὸ τὸ μνῆμα». Ἀπ’ τὰ μνήματα, ἀπ’ τὰ λευκασμένα κόκκαλα, ἐξ ἄλλου, βγαίνει ἡ λευτεριά. Εἶναι ἡ πατρίδα, θυσία καὶ «ἔντιμος πενία» (Λέει ὀΠαπαδιαμάντης. Πενία, ὄχι φτώχεια. Πενία σημαίνει ἐγκράτεια καὶ ὀλιγοδεϊα, βίος ὀρθόδοξος). Καί …«φίλει τὴν πατρίδα καν ἄδικος ἡ» (Πλάτων) τὴν ἀγαπᾶς καὶ ἂν εἶναι ἄδικη, δηλαδή, ἂν ἔγινε καὶ πάλι «Ψωροκώσταινα».
Την μάνα μας τὴν ἀγαπᾶμε, τὴν σεβόμαστε καὶ τῆς κλείνουμε τὰ μάτια, δὲν τὴν φτύνουμε, ὅταν χάσει τὴν δύναμή της. Αὐτὴ εἶναι ἡ πατρίδα. Χαμένα κορμιὰ καὶ λακέδες ποὺ ἅρπαξαν τὸ βιὸς καὶ ποδοπάτησαν τὴν ὑπόληψή της, τὸ ψευτοκράτος ἂς χαθεῖ, μαζὶ καὶ οἱ μετριότητες ποὺ τὴν ἀπομυζοῦν. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι τὴν ἐπιβουλεύονται, οἱ προαιώνιοι βρικόλακες, ἡ Τουρκιά, μακριά, μακριὰ ἀπὸ τὰ σπίτια μας. Νὰ μὴν ἀκοῦν τὰ παιδιά μας, οἱ μαθητές μας τὰ βαρβαρόηχα λόγια. Κάποτε στὴν ἴδια γλώσσα ἀκούγονταν διαταγὲς ξεκληρίσματος. Μὴν ξεχνᾶμε….Ἂν χάσουμε τὴ μνήμη μας, θὰ χαθοῦμε.
«Ἡ Ἔλενα, συμμαθήτριά μου χρόνια, ἔγραφε πάντα στὸ ἐπάγγελμα πατρὸς μία λέξη ποὺ ποτὲ δὲν καταλάβαινα. Ἀγνοούμενος» ἔγραφε ἕνα Ἑλληνάκι τῆς Κύπρου λίγο μετὰ τὴν «εἰρηνικὴ» ἀπόβαση τοῦ Ἀττίλα, ὡς θὰ ἔλεγε καὶ ὁ κάθε τουρκοτζουτζές. Πῶς νὰ τὸ κάνουμε; Δὲν τοῦ πάει Τοῦρκος τοῦτος ὁ τόπος… Καὶ τί θὰ ‘λέγε ὁ ποιητής, ἂν ἄκουγε κουβέντες ἀγαρηνές, λόγια μαγαρισμένα στὰ σπίτια τὰ (ψευτο)ρωμαίικα;
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου