ΓΑΛΛΙΑ το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων»

Μια επιστολή του Ζαν Κλώντ Μισεά για το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων»

21 Νοεμβρίου 2018

Αγαπητοί φίλοι

Σας στέλνω μόνο αυτά τα λίγα λόγια, μια και αυτή την εποχή είμαι πολύ απασχολημένος με τις χειμωνιάτικες προετοιμασίες: κόψιμο δέντρων, ξεχορτάριασμα του κήπου κτλ. Εννοείται ότι το σύνολο των παρατηρήσεών σας, όπως δημοσιεύτηκαν στον ιστότοπο Lieux Communs, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» (ωραίο δείγμα αυτής της λαϊκής εφευρετικότητας για την οποία μίλησα στο βιβλίο μου Τα μυστήρια της αριστεράς) είναι το ακριβώς αντίθετο από την κίνηση « Nuit Debout ». Απλοποιώντας λίγο τα πράγματα θα λέγαμε ότι αυτό το τελευταίο ήταν μια προσπάθεια (μια προσπάθεια που, ας μην ξεχνάμε, υποστηρίχτηκε από μεγάλο κομμάτι του αστικού τύπου) του 10%, δηλαδή της τάξης αυτής που είναι κατάλληλη και επιθυμεί να στελεχώσει πολιτικά, τεχνικά ή πολιτισμικά τον μοντέρνο καπιταλισμό, προκειμένου να εκτονωθεί η ριζοσπαστική κριτική ενάντια στο Σύστημα και να διοχετευτεί έτσι όλη η πολιτική προσοχή στην εξουσία (σίγουρα αποφασιστική) που κατέχει η Wall Street και το περίφημο 1%. Μια εξέγερση, δηλαδή, αυτού του σύγχρονου είδους υπερδικτυωμένου και υπερκινητικού νεοαστού, με τα πολλά πτυχία και το γεμάτο πορτοφόλι (αν και πρόσφατα κάποιοι εκπρόσωποι και αυτής της τάξης αρχίζουν να γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι θα πει εργασιακή ανασφάλεια), που αποτελεί, ήδη από την εποχή Μιτεράν, τη βασική δεξαμενή άντλησης στελεχών της δεξιάς, της αριστεράς και της φιλελεύθερης αριστεράς (και κυρίως των πιο ανοιχτά αντεπαναστατικών και αντιλαϊκών δομών της, όπως τα περιοδικά Regards και Politis, το νεοσύστατο πολιτικό κόμμα NPA, το Université Paris VIII, κλπ). Αντιθέτως, τώρα είναι τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα που εξεγείρονται, έχοντας αρκετά επαναστατική συνείδηση ώστε να αρνούνται να διαλέξουν ανάμεσα σε δεξιούς ή αριστερούς εκμεταλλευτές (όπως δηλαδή είχε ξεκινήσει και το κίνημα Podemos, πριν καταφέρουν να το θάψουν οι διάφοροι ψευτοαριστεροί πολιτικοί και να το αποκόψουν από τις λαϊκές ρίζες του).

Όσον αφορά τώρα την κριτική που ασκούν στα «κίτρινα γιλέκα» οι «οικολόγοι» του σαλονιού – αυτοί δηλαδή που προετοιμάζουν την ενεργειακή μετάβαση και που συνίσταται, όπως το έδειξε ο Γκιγιόμ Πιτρόν στο βιβλίο του Ο πόλεμος των σπάνιων μετάλλων: η κρυμμένη όψη της ενεργειακής και ψηφιακής μετάβασηςστη μεταφορά των ρύπων των δυτικών χωρών στις χώρες του Νότου, και η οποία κριτική λέει ότι το αυθόρμητο αυτό κίνημα εμφορείται από την ιδεολογία των γιωταχίδων που φουμάρουν το τσιγαράκι τους και καίνε πετρέλαιο – αυτή η κριτική είναι και αισχρή και παράλογη. Κι αυτό γιατί είναι φανερό ότι τα «κίτρινα γιλέκα» δεν έχουν καμία όρεξη να οδηγούν 50 χλμ κάθε μέρα για να πηγαίνουν στη δουλειά τους ή 20 χλμ για να κάνουν τα ψώνια τους στο ένα και μοναδικό εμπορικό κέντρο της περιοχής τους ή για να επισκεφτούν τον μοναδικό γιατρό που δεν έχει πάρει ακόμα σύνταξη και βρίσκεται σε ακτίνα 10 χλμ από την κατοικία τους. (Δανείζομαι όλα αυτά τα παραδείγματα από την προσωπική μου εμπειρία της ζωής στην επαρχία. Έχω γείτονα που ζει με 600 ευρώ το μήνα και που είναι υποχρεωμένος να υπολογίζει την τελευταία μέρα που μπορεί να πάει να κάνει τα ψώνια του δίχως να πάθει βλάβη το αμάξι του και σε σχέση πάντα με την ποσότητα του ντίζελ, αυτής της βενζίνης των φτωχών, που μπορεί να αγοράσει.) Καθόλου παράξενο που αυτοί οι άνθρωποι κατάλαβαν πρώτοι ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η εφαρμογή από τις δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις ενός φιλελεύθερου προγράμματος που μετέτρεψε τα χωριά τους και τις γειτονιές τους σε ιατρικές ερήμους, στερημένες από μαγαζιά ειδών πρώτης ανάγκης καθώς κι από οποιαδήποτε επιχείρηση που θα μπορούσε να τους προσφέρει μια έστω και κακοπληρωμένη θέση εργασίας. Κάτι αντίστοιχο με τα αναπτυξιακά σχέδια για τα προάστια των μεγαλουπόλεων (banlieus) δεν υπήρξε ποτέ για την περιφέρεια, το μέρος όπου ζει παραπάνω από το μισό του πληθυσμού της Γαλλίας και το οποίο είναι καταδικασμένο από το «νόημα της ιστορίας» και την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» στην ολοκληρωτική εξαφάνιση!

Και δεν είναι βέβαια το αυτοκίνητο ως σύμβολο – ως σημάδι δηλαδή μιας υποτιθέμενης ένταξής τους στον κόσμο της κατανάλωσης (δεν είναι Λυωνέζοι ή Παριζιάνοι οι άνθρωποι) –που υπερασπίζονται σήμερα τα «κίτρινα γιλέκα». Απλά, αυτό το αμάξι ντίζελ από δεύτερο χέρι (που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί συνεχώς να τους το αρπάξει προφασιζόμενη νέους κανονισμούς «τεχνικού ελέγχου») αποτελεί την τελευταία τους ευκαιρία να επιβιώσουν, να συνεχίσουν να έχουν στέγη, εργασία και τροφή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, μέσα σ'αυτό το καπιταλιστικό σύστημα που ωφελεί όλο και περισσότερο τους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης. Και να σκεφτεί κανείς ότι είναι αυτή η αριστερά της κηροζίνης –αυτή που πετά από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο για να κηρύξει στα πανεπιστήμια του κόσμου και στα διάφορα «Φεστιβάλ των Κανών», το ευαγγέλιο της «οικολογίας» και του «εθελοντισμού» – που τολμά να τους δίνει μαθήματα ηθικής! Όσοι δεν ξεμύτισαν ποτέ έξω από τα αστικά τους μέγαρα δεν θα έχουν ποτέ ούτε τη μισή αξιοπρέπεια απ'όση συναντάς και στις τελευταίες επαρχιακές αγροικίες.

Αναρωτιέμαι μόνο μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει αυτό το κίνημα (το οποίο θυμίζει πολύ την εξέγερση της Μεσημβρίας του 1907) μέσα σε αυτή τη θλιβερή τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κίνημα αυτό έχει μπροστά του μια «αριστερή» θατσερική κυβέρνηση (ο κυριότερος σύμβουλος του Μακρόν είναι ο Matthew Laine,επιχειρηματίας του Σίτι και εκπρόσωπος της πολιτικής της Μάγκι), δηλαδή μια κυβέρνηση που με κυνισμό και αταραξία είναι έτοιμη - κι αυτή είναι η τεράστια διαφορά με τους προκατόχούς της -να φτάσει μέχρι τις χειρότερες ακρότητες (όπως η Μάγκι με τους ανθρακωρύχους ή με τους Ιρλανδούς απεργούς πείνας) προκειμένου να επιβάλλει την «κοινωνία της ανάπτυξης» και την αντιδημοκρατική εξουσία των δικαστών που θριαμβεύει σήμερα σε όλα τα μέτωπα. Κι όλα αυτά χωρίς να έχει να φοβάται τίποτα από το δουλοπρεπές προσωπικό των ΜΜΕ. Θά 'πρεπε να θυμίσουμε εδώ ότι έχουμε μέχρι στιγμής 3 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, πολλοί εκ των οποίων σε κρίσιμη κατάσταση. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, είναι από τον Μάη του 68 που δεν είχαμε δει τέτοιας έκτασης επεισόδια σε γαλλικό έδαφος και παρόλα αυτά η ειδησεογραφική κάλυψη των δραματικών αυτών γεγονότων είναι ανεπαρκέστατη. Τι θα είχαν να πουν τα μαντρόσκυλα του France Info αν ένας τέτοιος απολογισμός ήταν έργο ενός Πούτιν ή ενός Τράμπ;

Kαι τέλος, last but not the least, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι αν το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» συνεχίσει να κερδίζει έδαφος και ένταση, τότε το κράτος του Μακρόν και του Μπεναλά δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να εξαπολύσει όλα τα μπλακ μπλοκ και τους «αντιφά» (τις αντίστοιχες Ερυθρές Ταξιαρχίες του ένδοξου παρελθόντος) για να το κηλιδώσουν ή για να το οδηγήσουν σε αυτοκτονικές πολιτικές επιλογές (όπως κατάφερε να αποκόψει το ακτιβιστικό κίνημα της περιοχής Notre-Dame-des-Landes από τη λαϊκή υποστήριξη). Αλλά ακόμα κι αν το ΚΧΜ, δηλαδή το Κόμμα του Χρήματος και των Μέσων (μαζικής ενημέρωσης) καταφέρει να κάμψει προσωρινά το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», τότε αυτό δεν θα σημαίνει τίποτε άλλο παρά το ότι αυτή ήταν η πρόβα τζενεράλε ενός μελλοντικού αγώνα που θα διαρκέσει πολύ. Γιατί η οργή των χαμηλών στρωμάτων (τα οποία, ας το ξαναπούμε, υποστηρίζονται απο το 75%του πληθυσμού και άρα τα εχθρεύεται το 95%του τύπου) δεν πρόκειται να ξεθυμάνει, μια και αυτοί οι άνθρωποι δεν αντέχουν πλέον άλλο. Ο λαός βρίσκεται πλέον σε κίνηση! Κι αν δεν καταφέρουν να εκλέξουν στη θέση του έναν άλλο λαό (όπως θα τό 'θελε ο Eric Fassin του περίφημου French American Foundation), τότε αυτός ο λαός δεν θα κάτσει φρόνιμα. Ας τό 'χουν αυτό στο νου τους οι βασιλόφρονες της δεξιάς και της αριστεράς (για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία των Κομμουνάρων που κατέφυγαν στο Λονδίνο)!

Φιλικά

Ζ. Κ.

Πηγή