Πρόκειται για το μεγαλύτερο κατασκευαστικό έργο στην Ελλάδα τον
20ο αιώνα. Μία αμυντική γραμμή από το Μπέλλες έως την Ροδόπη, με 21
συγκροτήματα οχυρών σε δυσπρόσιτα σημεία της μεθορίου με τη Βουλγαρία, που
υλοποιήθηκε με επιτυχία μέσα σε τέσσερα χρόνια (1936-1940).
Κάθε οχυρό αποτελείται από ένα υπόγειο δαιδαλώδες και αθέατο
εξωτερικά συγκρότημα, με θαλάμους οπλιτών, γραφεία διοίκησης, μαγειρεία,
αποθήκες πυρομαχικών και άλλους χώρους που επικοινωνούν μεταξύ τους με στενούς
διαδρόμους και καταλήγουν συνήθως σε πολυβολεία, παρατηρητήρια και άλλα επίγεια
αμυντικά έργα του οχυρού.
Το μέγεθος του έργου είναι δυσθεώρητο, ιδιαίτερα εάν ληφθεί
υπόψη ο χρόνος που απαιτήθηκε για την ολοκλήρωσή του: Απαιτήθηκαν να
διανοιχτούν υπόγειες στοές συνολικού μήκους 24 χλμ. και υπόγεια καταφύγια
μήκους περίπου 13 χλμ., ενώ για την προσέγγιση στις περιοχές των οχυρών
κατασκευάστηκαν 174 χλμ. οδικού δικτύου. Ο στρατιωτικός σχεδιασμός του έργου
έγινε από αξιωματικούς του Πεζικού και του Πυροβολικού, ενώ η κατασκευή
ανατέθηκε σε αξιωματικούς του Μηχανικού. Ιδιαίτερα σημαντικός υπήρξε ο ρόλος
του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Γύρω από τα 21 οχυρά αναπτύχθηκαν διπλές και τριπλές γραμμές
ανάσχεσης, με δίκτυα αντιαρματικών τάφρων και εμποδίων. Αν και τα οχυρά
κατασκευάστηκαν για να αντιμετωπίσουν πιθανή επιθετική ενέργεια από την
Βουλγαρία, τελικά χρησιμοποιήθηκαν –με επιτυχία- κατά τον Απρίλιο του 1941 όταν
-παρά τη λυσσαλέα επίθεση- οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να την παρακάμψουν
προκειμένου να καταλάβουν την Θεσσαλονίκη.
Η απάντηση του Αντισυνταγματάρχη Γεώργιου Δουράτσου, διοικητή
του οχυρού Ρούπελ- στους Γερμανούς : «Τα οχυρά δεν παραδίδονται αλλά
καταλαμβάνονται» συνεχίζει να συγκινεί έως τις μέρες μας. Ο ηρωισμός και η
αυτοθυσία των λιγοστών υπερασπιστών τους, προκάλεσε την έκπληξη του εχθρού,
αλλά και τον θαυμασμό των συμμάχων.
Πηγή:
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου