 |
| O Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κατανοήσει σε βάθος την «Μεγαλη Επανεκκίνηση» του φίλου του Klaus Schwab έχοντας μετατρέψει την διαχείρηση της πανδημίας σε υγειονομικού τύπου δικτατορία. |
Ο συγγραφέας της «μεγάλης Επανεκκίνησης» διαφημίζει ένα μινιμαλιστικό τρόπο ζωής (στυλ Marie Kondo, «να είμαστε ικανοποιημένοι με λιγότερα» ή με τα «απαραίτητα»), το οποίο πιθανότατα σύντομα δεν θα είναι η ελεύθερη επιλογή ορισμένων ανθρώπων, αλλά μια υποχρεωτική προσαρμογή στη φτώχεια.
Αγόρασα το βιβλίο «The Great reset» (η μεγάλη επανεκκίνηση) για να αποκτήσω κάποια γνώση σχετικά με τη νοοτροπία των globalists, των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται οι «ελίτ» αυτού του κόσμου. Αυτοί δεν είναι απλά κάποιοι πλούσιοι φαντασιόπληκτοι, αλλά είναι αυτοί που επιθυμούν να διαμορφώσουν το μέλλον της ανθρωπότητας ή ακόμα και να «αναδημιουργήσουν» αυτόν καθ’ αυτόν τον άνθρωπο παριστάνοντας τον «Θεό». Η πορεία δείχνει εάν τα καταφέρνουν ή όχι.
Θα συνοψίσω τώρα τα κύρια προβλήματα που έχω βρει
σχετικά με την πραγματικότητα που απεικονίζεται στο βιβλίο των Klaus
Schwab και Thierry Malleret.
Η «μεγάλη επανεκκίνηση»
Η ελεύθερη αγορά είναι υπεύθυνη για όλα τα «δεινά του
κόσμου». Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ισχυρότερες κυβερνήσεις, κατά προτίμηση
τόσο «δημοκρατικές» όπως της Κίνας. Κατά συνέπεια λοιπόν, το βιβλίο είναι γεμάτο
επαίνους για τον κινεζικό τρόπο ζωής. Μια υπόθεση που δεν μπορεί να γίνει από
λογικούς ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν σε έναν ελεύθερο και βιώσιμο κόσμο στον
οποίο τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του ατόμου προστατεύονται και δεν
εκτίθενται σε συνεχή παρακολούθηση, την οποία βλέπουμε σήμερα στο κομμουνιστικό
κράτος της Κίνας.
«[Η κατάσταση μπορεί να
προκαλέσει αλλαγές, όπως] μια ενισχυμένη αναζήτηση του κοινού καλού ως στόχου
πολιτικής, η έννοια της δικαιοσύνης να αποκτά πολιτική ισχύ, ριζοσπαστικά μέτρα
ευημερίας και φορολογίας, […]» (σελ.18)
«Ο Κομφουκιανισμός που επικρατεί
σε τόσες πολλές ασιατικές χώρες θέτει μια αίσθηση καθήκοντος και αλληλεγγύης
γενεών πριν από τα ατομικά δικαιώματα. Επίσης, δίνει μεγάλη αξία σε μέτρα και
κανόνες που ωφελούν την κοινότητα στο σύνολό της». (σελ.88)
«Η πανδημία Covid-19 έχει
καταστήσει την κυβέρνηση σημαντική και πάλι. Όχι μόνο ισχυρή και πάλι, αλλά και
πάλι ζωτική […]» (σελ.89, ο συγγραφέας αναφέρει τον John Micklethwait,
αρχισυντάκτη του Bloomberg).
«Οι οξείες κρίσεις συμβάλλουν
στην ενίσχυση της εξουσίας του κράτους. Πάντα συνέβαινε και δεν υπάρχει κανένας
λόγος για τον οποίο θα πρέπει να είναι διαφορετικά με την πανδημία Covid-19».
(σελ.89)
«[…] ο ρόλος του κράτους έχει
συρρικνωθεί σημαντικά. Πρόκειται για μια κατάσταση που πρόκειται να αλλάξει
επειδή είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς ένα εξωγενές σοκ τέτοιου μεγέθους
[…] θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με καθαρά βασισμένες στην αγορά λύσεις».
(σελ.91)
«Στο καντράν που μετρά το φάσμα
μεταξύ της κυβέρνησης και των αγορών, η βελόνα έχει κινηθεί αποφασιστικά προς
τα αριστερά». (σελ.92)
«Για πρώτη φορά […] οι
κυβερνήσεις έχουν το πάνω χέρι. […] Αντί απλώς να διορθώνουν τις αποτυχίες της
αγοράς όταν προκύπτουν, πρέπει, όπως πρότεινε η οικονομολόγος Mariana
Mazzucato: «να κινηθούν προς τη διαμόρφωση και τη δημιουργία ενεργών αγορών που
προσφέρουν βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη». (σελ.92)
«Ενώ στο παρελθόν οι ΗΠΑ ήταν
πάντα οι πρώτοι που έφτασαν να βοηθήσουν όπου υπήρχε ανάγκη για βοήθεια, αυτός
ο ρόλος ανήκει τώρα στην Κίνα». (σελ. 123)
«Ένα σημαντικό στοιχείο της νέας
«μεγαλύτερης» κυβέρνησης υπάρχει ήδη με τον τεράστιο αυξημένο και σχεδόν άμεσο
κυβερνητικό έλεγχο της οικονομίας». (σελ.92)
«Κοιτώντας προς το μέλλον, οι
κυβερνήσεις πιθανότατα […] θα αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον της
κοινωνίας να ξαναγράψουν ορισμένους από τους κανόνες του παιχνιδιού και να
αυξήσουν μόνιμα το ρόλο τους». (σελ.93)
«Ο ρόλος του κράτους θα αυξηθεί
και, με αυτόν τον τρόπο, θα επηρεάσει ουσιαστικά τον τρόπο διεξαγωγής των επιχειρήσεων.
[…] στελέχη επιχειρήσεων σε όλες τις βιομηχανίες και όλες τις χώρες θα πρέπει
να προσαρμοστούν σε μεγαλύτερη κυβερνητική παρέμβαση. […] Η φορολογία θα
αυξηθεί, ιδίως για τους πιο προνομιούχους». (σελ.94)
Παράφορος έρωτας με την μαζική
επιτήρηση/παρακολούθηση των ανθρώπων.
Ο συγγραφέας συνεχίζει ξεδιπλώνοντας το πάθος του για
μια μαζική παρακολούθηση των ανθρώπων από το κράτος:
«Η συγκράτηση της πανδημίας του
κορωνοϊού θα απαιτήσει ένα παγκόσμιο δίκτυο παρακολούθησης». (σελ.33)
«Θα δούμε πώς η ανίχνευση επαφών
έχει μια απαράμιλλη χωρητικότητα και μια σχεδόν απαραίτητη θέση στο οπλοστάσιο
που απαιτείται για την καταπολέμηση του Covid-19, ενώ ταυτόχρονα τοποθετείται
για να καταστεί δυνατή η μαζική επιτήρηση». (σελ.153)
«Ένα σημαντικό μάθημα μπορεί να
αντληθεί από τις χώρες που ήταν πιο αποτελεσματικές στην αντιμετώπιση της
πανδημίας (ιδίως των ασιατικών κρατών): η τεχνολογία γενικά και η ψηφιακή
βοήθεια ειδικότερα. Η επιτυχής ανίχνευση επαφών αποδείχθηκε βασικό στοιχείο
μιας επιτυχημένης στρατηγικής κατά του Covid -19». (σελ.159)
«Η ανίχνευση και η παρακολούθηση
επαφών είναι επομένως βασικά στοιχεία για το πως θα αποκριθεί η δημόσια υγεία
μας στο Covid-19». (σελ.160)
«Η Κίνα, το Χονγκ Κονγκ και η
Νότια Κορέα εφάρμοσαν καταναγκαστικά και παρεμβατικά μέτρα ψηφιακού εντοπισμού.
Έλαβαν την απόφαση να παρακολουθήσουν άτομα χωρίς τη συγκατάθεσή τους, μέσω των
δεδομένων κινητής τηλεφωνίας και πιστωτικής κάρτας τους, ακόμη και την
παρακολούθηση βίντεο». (σελ.160)
«Η λύση της ψηφιακής ανίχνευσης
που εκτιμήθηκε περισσότερο και συζητήθηκε ήταν η εφαρμογή TraceTogether που
διαχειρίζεται το Υπουργείο Υγείας της Σιγκαπούρης. Φαίνεται να προσφέρει την
«ιδανική» ισορροπία μεταξύ των ζητημάτων αποτελεσματικότητας και απορρήτου
[…]». (σελ.160)
«Καμία εθελοντική εφαρμογή
ανίχνευσης επαφών δεν θα λειτουργήσει εάν οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να παρέχουν
τα προσωπικά τους δεδομένα στην κυβερνητική υπηρεσία που παρακολουθεί το
σύστημα». (σελ.164) (σ.σ. Παρατηρείστε εδώ την εφαρμογή του
«πιστοποιητικού υγείας» που ήδη εφαρμόζεται στην Ελλάδα).
«[…] οι εταιρείες θα οδηγηθούν
προς μια μεγαλύτερη επιτήρηση, για το καλύτερο ή για το χειρότερο και θα
παρακολουθούν και μερικές φορές θα καταγράφουν τι κάνει το εργατικό δυναμικό
τους.» (σελ.165).
«[…] οποιαδήποτε ψηφιακή εμπειρία
που έχουμε μπορεί να μετατραπεί σε «προϊόν» που προορίζεται να παρακολουθεί και
να προβλέπει τη συμπεριφορά μας.» (σελ.166)
«Τότε, όταν θα έχει τελειώσει η
κρίση, κάποιοι μπορεί να συνειδητοποιήσουν ότι η χώρα τους ξαφνικά μετατράπηκε
σε ένα μέρος όπου δεν επιθυμούν πλέον να ζήσουν». (σελ.167)
Τεχνοκρατική τυραννία
Ακόμα και αν αναφέρθηκε σε όλους τους κινδύνους της
συνεχούς παρακολούθησης, ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «το τζίνι
της τεχνολογικής παρακολούθησης δεν θα μπει ξανά στη φιάλη». (σελ.171).
Πιστεύει επίσης πραγματικά ότι «τα δυστοπικά σενάρια δεν αποτελούν συμφορά (a
fatality)» (σελ.171)
Πώς μπορούμε να αποφύγουμε αυτήν τη δυστοπία, δεν
εξηγείται στο βιβλίο. Ωστόσο, αυτός δεν φαίνεται να είναι ο στόχος του βιβλίου
– αλλά ένας έπαινος της μαζικής παρακολούθησης και η ιδιωτική ζωή δεν φαίνεται
να απασχολεί πολύ τον συγγραφέα.
Ταυτόχρονα, ο συγγραφέας παραδέχεται ότι «οι συνέπειες
του Covid-19 από την άποψη της υγείας και της θνησιμότητας θα είναι ήπιες σε
σύγκριση με προηγούμενες πανδημίες. Στο τέλος του Ιουνίου 2020, ο Covid-19
σκότωσε λιγότερο από το 0,006% του παγκόσμιου πληθυσμού». (σελ.247) και
αναγνωρίζοντας ότι «ο μέσος όρος ηλικίας αυτών που πεθαίνουν από τον Κόβιντ-19
είναι σχεδόν 80 χρόνια [στην Ιταλία]» (σελ.221) Αλλά αυτό δεν τον κάνει να
αλλάζει γνώμη, εξακολουθεί να προπαγανδίζει την μαζική παρακολούθηση και την
αναγκαιότητα των lockdowns.
Ενώ μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι είναι καλό να
βλέπουμε και τα πλεονεκτήματα αυτής της παγκόσμιας καταστροφής, ο συγγραφέας
χρησιμοποιεί εκπληκτικά θετική γλώσσα κατά την ανάλυσή του για την κατάσταση:
«Οι δυνατότητες αλλαγής και η
προκύπτουσα νέα τάξη (the resulting new order) είναι πλέον απεριόριστες και
δεσμεύονται μόνο από την φαντασία μας» και «Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτήν την
άνευ προηγουμένου ευκαιρία να ξαναφανταστούμε τον κόσμο μας (reimagine our
world)». (σελ.19)
Αργότερα χρησιμοποιεί ακόμη
φράσεις όπως «να μην αφήσει την κρίση να χαθεί» («not letting the crisis go to
waste» – από τις πιο «κλασσικές» ατάκες των globalists…) (σελ.145 ή σελ.142)
«να κάνουμε καλή χρήση της
πανδημίας» (σελ.145). Φαίνεται ότι ο συγγραφέας είναι πολύ χαρούμενος για τον
κορονοϊό και τις επαγόμενες ευκαιρίες του.
Λέει ακόμη ότι αυτή η κρίση
«επιταχύνει την πρόοδο προς τους στόχους της Βιώσιμης Ανάπτυξης του 2030 (2030
Sustainable Development Goals)» (σελ.248). Είναι σίγουρο ότι δεν ανησυχεί
καθόλου για την όλη κατάσταση.
Παράδοξες είναι επίσης οι δηλώσεις του συγγραφέα
σχετικά με την ανεργία, την εργασία και τη φτώχεια. Σε μια σελίδα επαινεί τις
νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται από την κρίση στην ψηφιακή /
διαδικτυακή / ρομποτική βιομηχανία, αλλά σε άλλες σελίδες βλέπει επίσης τον
κίνδυνο εκατοντάδων ανθρώπων να αποκλείονται από την δουλειά τους. Αλλά το
βιβλίο του δεν ακούγεται σαν προειδοποίηση, μοιάζει περισσότερο με διαφήμιση
για την πρώτη ομάδα της βιομηχανίας που επωφελείται από την κρίση. Ακούγεται
έτσι: «Είναι καλό που το πλοίο βυθίζεται, γιατί θα δημιουργήσουμε κάποιες
θέσεις εργασίας, όταν το ναυάγιο πρέπει να σηκωθεί από το νερό».
Σε ολόκληρο το βιβλίο ο συγγραφέας συνεχίζει να μιλά
για «δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας» που είναι απαραίτητα για την αποτροπή
κοινωνικών αντιδράσεων και βίαιων ταραχών, λόγω της ανεργίας, που θα είναι το
αποτέλεσμα των lockdown. Η ιδέα ακούγεται καλή, αλλά ποιος θα πληρώσει το δίχτυ
ασφαλείας όταν τεράστια ποσοστά ανθρώπων βασίζονται στο κράτος; Το ισχυρό
κράτος, που διαδίδεται σε αυτό το βιβλίο, χρειάζεται εν πάση περιπτώσει μαζικά
υψηλούς φόρους, κάτι που ασκεί ακόμη μεγαλύτερη πίεση στον εργαζόμενο πληθυσμό.
Δεν φαίνεται ρεαλιστικό. Το βιβλίο δεν δίνει πραγματικά διαφορετικές απαντήσεις
σε όλα τα τεράστια προβλήματα, εκτός από το ότι «το κράτος μας σώζει».
Παγκόσμια διακυβέρνηση
Το βασικό μήνυμα του βιβλίου είναι: Χρειαζόμαστε μια
παγκόσμια διακυβέρνηση για να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για τέτοιες
καταστάσεις.
Ο ιός, το πρόβλημα του C02, η κλιματική αλλαγή κ.λπ.
θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μόνο με μια παγκόσμια ηγεσία. Πώς δηλαδή θα
άλλαζε μια παγκόσμια κυβέρνηση την εξάπλωση ενός ιού; Μήπως με περισσότερη
παρακολούθηση και περισσότερα lockdown; Πώς θα μείωνε τις εκπομπές C02;
Απαγορεύοντας ορισμένες βιομηχανίες και βάζοντας το 80% του παγκόσμιου
πληθυσμού σε ανεργία; Πώς θα μείωνε την κλιματική αλλαγή; Με περισσότερους
νόμους και διαταγές; Όλα αυτά μοιάζουν απλώς δικαιολογίες για την εγκαθίδρυση
μιας παγκόσμιας τυραννίας κάτι που πολλοί άνθρωποι μπορούν ήδη να το διακρίνουν
επί του παρόντος.
Ενώ γράφει για το πώς ο ιός και τα lockdown μπέρδεψαν
«ολόκληρο τον κόσμο», ξέχασε εντελώς να αναφέρει χώρες που δεν είχαν καθόλου
lockdown. Πολλές από τις θέσεις του μπορούν να αφαιρεθούν απλώς κοιτάζοντας τη
Σουηδία. Αυτή η χώρα απέφυγε με επιτυχία να καταστρέψει τη δική της οικονομία,
χωρίς να επιβάλλει lockdown, χωρίς μάσκες, χωρίς κοινωνικές
αποστάσεις κ.λπ. Δεν υπάρχει ανάγκη για επιτήρηση, τεχνολογία κ.λπ. Δεν
αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν αναφέρει αυτήν τη χώρα ούτε
μία φορά σε ολόκληρο το βιβλίο. Στη σελίδα 45 μιλά για δύο μελέτες που
«μοντελοποίησαν τι θα μπορούσε να είχε συμβεί χωρίς lockdown», αντί να κοιτάζει
απλώς το παράδειγμα της Σουηδίας, που υποθέτω ότι δεν ταιριάζει στο αφήγημα.
Μαρξιστικά οράματα
Ο συγγραφέας συχνά μιλά για «καθαρή ενέργεια» (π.χ.
σελ.145) και καταδικάζει προφανώς τα ορυκτά καύσιμα, ενώ επιθυμεί ένα μέλλον
γεμάτο με (ηλεκτρικούς) αισθητήρες και «απομακρυσμένες συσκευές», κάμερες
παρακολούθησης κ.λπ. που όλοι χρειάζονται ενέργεια. Πουθενά δεν εξηγεί από πού
πρέπει να προέρχεται αυτή η ενέργεια. Η ηλιακή και η αιολική ενέργεια έχουν
καταρριφθεί από καιρό. Είναι αναποτελεσματικές και όχι σταθερές πηγές
ενέργειας. Η πυρηνική ενέργεια και ο άνθρακας πιθανότατα ούτε αυτές εκτιμώνται
από τον συγγραφέα, οπότε τι μένει; Θέλω επίσης να υπενθυμίσω στους οπαδούς των
ηλεκτρικών συσκευών πώς κατασκευάζονται οι μπαταρίες, με τεράστια
περιβαλλοντική ζημιά.
Ακολουθεί ένα ακόμη απόσπασμα για την ιδέα του
ενεργειακού εφοδιασμού του συγγραφέα:
«Μια ομάδα πράσινων ακτιβιστών θα
μπορούσε να διαδηλώσει μπροστά σε έναν σταθμό παραγωγής ενέργειας με άνθρακα»
(σελ.149)
Ο συγγραφέας είναι τόσο παθιασμένος με το όραμά του
για το μέλλον, τα οικονομικά, τους αριθμούς και την επιστήμη, που κάνει πολλές
παράλογες υποθέσεις σε αυτό το βιβλίο. Ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπινη,
κοινωνική συμπεριφορά. Εδώ είναι μερικές από αυτές:
«Καθώς οι καταναλωτές μπορούν να
προτιμούν τις αυτοματοποιημένες υπηρεσίες από τις προσωπικές αλληλεπιδράσεις
[…]». (σελ.55)
«Η αλλαγή πορείας θα απαιτήσει
μια αλλαγή στη νοοτροπία των παγκόσμιων ηγετών για να δοθεί μεγαλύτερη εστίαση
και προτεραιότητα στην ευημερία όλων των πολιτών και του πλανήτη». (σελ.58)
«Η ιδέα
[του helicopter money] είναι ελκυστική και ρεαλιστική»
(σελ.68) [ο όρος «λεφτά από το ελικόπτερο» (από το κράτος) σημαίνει την
απευθείας πίστωση των λογαριασμών, χωρίς κριτήρια, ωθώντας έτσι τους πολίτες να
πληρώσουν λογαριασμούς και χρέη και να καταναλώσουν, αναθερμαίνοντας έτσι τον
πληθωρισμό].
«Η μετα-πανδημική εποχή θα
οδηγήσει σε μια περίοδο μαζικής ανακατανομής του πλούτου, από τους πλούσιους
στους φτωχούς [!!] και από το κεφάλαιο στην εργασία». (σελ.78)
«Στην Αμερική, όπως και σε πολλές
άλλες χώρες, οι Αφροαμερικανοί είναι φτωχότεροι, πιο πιθανό να είναι άνεργοι ή
υποαπασχολούμενοι και θύματα κακής ποιότητας στέγασης και διαβίωσης. Ως
αποτέλεσμα, υποφέρουν περισσότερο από κάποια προβλήματα υγείας όπως η
παχυσαρκία, οι καρδιακές παθήσεις ή ο διαβήτης (σελ. 80). (Η παχυσαρκία, οι
καρδιακές παθήσεις και ο διαβήτης προκαλούνται κυρίως από υπερκατανάλωση
τροφής, κακή διατροφή ή ανθυγιεινό τρόπο ζωής και όχι από κοινωνικές
ανισότητες).
«τα τρία πράγματα που έχουν
μεγαλύτερη σημασία για τους περισσότερους από εμάς: στέγαση, υγειονομική
περίθαλψη και εκπαίδευση». (σελ.96)
Που πήγαν η οικογένεια, οι φίλοι,
η ειρήνη ή μια καλή δουλειά;
«Οι εκκλήσεις για περισσότερες
δαπάνες (και επομένως υψηλότερους φόρους) θα γίνουν πιο δυνατές». (σελ. 99)
«Ένας αυξανόμενος αριθμός
επιστημόνων έχει δείξει ότι στην πραγματικότητα η καταστροφή της βιοποικιλότητας
προκαλείται από τον άνθρωπο, ο οποίος είναι η πηγή νέων ιών όπως
ο Covid-19». (σελ.138) (φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το εργαστήριο της
Γουχάν…)
«Το ποδήλατο και το περπάτημα
αντί να οδηγούμε για να διατηρήσουμε τον αέρα των πόλεων μας τόσο καθαρό όσο
ήταν κατά τη διάρκεια των lockdown, οι διακοπές κοντά στο σπίτι […] θα
μπορούσαν να οδηγήσουν σε συνεχή μείωση των εκπομπών άνθρακα. (σελ.142) (Μπορώ
ήδη να φανταστώ τον συγγραφέα με ποδήλατο… Λοιπόν, να υποθέσω ότι είναι μόνο η
λύση για τις φτωχές μάζες που δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά ένα
αυτοκίνητο λόγω φόρων και πράσινης ανεργίας; ότι ο συγγραφέας αναφέρει κάπου
αλλού στο βιβλίο ότι οι περισσότερες εκπομπές άνθρακα προέρχονται από τη
βιομηχανία και άλλες πηγές ούτως ή άλλως, όχι από αυτοκίνητα ή οικιακές
εφαρμογές – αρκεί να μην έχετε ένα έξυπνο σπίτι γεμάτο αισθητήρες, υποθέτω …).
«[Κινητές συσκευές] που μας
βοηθούν σε πολλά διαφορετικά μέτωπα, προβλέποντας τις ανάγκες μας, ακούγοντας
μας και εντοπίζοντας μας, ακόμα και όταν δεν τους το ζητάμε…». (σελ.152)
(Φοβερή «βοήθεια» έτσι;…)
«[Αντί] να οδηγούμε για να πάμε
σε μια απομακρυσμένη οικογενειακή συγκέντρωση για το Σαββατοκύριακο» θα
χρησιμοποιούμε «την ομάδα οικογένειας WhatsApp» η οποία «δεν είναι τόσο
διασκεδαστική, αλλά, είναι ασφαλέστερη, φθηνότερη και πιο πράσινη». (σελ.155)
«[Ρομπότ] θα κάνουν την δουλειά
της νοσοκόμας έως και τρεις εργάσιμες ώρες την ημέρα.» (σελ.159) (κάτι που
οδηγεί σε περισσότερες άνεργες νοσοκόμες)
«ακριβώς όπως οι τρομοκρατικές
επιθέσεις της 9/11 πυροδότησαν μεγαλύτερη και μόνιμη ασφάλεια στο όνομα της
δημόσιας ασφάλειας.» (σελ.168) (Άρα αυτό ήταν «καλό», για τον συγγραφέα).
«Αυτό δεν θα συμβεί ξανά, γιατί
δεν μπορεί να συμβεί.» (σελ.173) (ο συγγραφέας μιλάει για ηγέτες της
βιομηχανίας που μπορεί να θέλουν να επιστρέψουν στον παλιό τρόπο δημιουργίας
επιχειρήσεων).
«Είναι πιθανό ότι οι αγορές ή οι
καταναλωτές, ή και τα δύο, θα τιμωρήσουν αυτές τις εταιρείες που είχαν κακή
απόδοση σε «κοινωνικά ζητήματα» (σελ.188).
«Απλές απολαύσεις όπως το να
μυρίζεις ένα πεπόνι ή να ζουλάς ένα φρούτο θα περιφρονηθούν και μπορεί να
γίνουν ακόμη κάτι που ανήκει στο παρελθόν». (σελ.198) (Για λόγους υγιεινής
…)
Ολίγον «αλλόκοτη» ιδεολογική
κατανόηση για τα ανθρώπινα όντα
«εάν, ως ανθρώπινα όντα, δεν συνεργαστούμε για να
αντιμετωπίσουμε τις υπαρξιακές μας προκλήσεις, είμαστε καταδικασμένοι. Έτσι,
δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να καλέσουμε τους καλύτερους αγγέλους
της φύσης μας». (the better angels of our nature) (σελ.217)
Σε άλλες περιπτώσεις ο συγγραφέας μιλάει για τον
άνθρωπο ως «κοινωνικό ζώο» που δείχνει μια νοοτροπία Δαρβίνου. Επιπλέον
υποθέτει:
«Εάν στο μέλλον εγκαταλείψουμε τη
στάση του προσωπικού συμφέροντος που μολύνει τόσες πολλές από τις κοινωνικές
μας αλληλεπιδράσεις, […]» (σελ.224) Αυτό δεν έχει συμβεί τις τελευταίες
χιλιάδες χρόνια και καμία ιδεολογία δεν θα το αλλάξει αυτό.
Παρά τις καταστροφικές ψυχολογικές επιπτώσεις της
απομόνωσης και του φόβου, λόγω του lockdown, συμπεριλαμβανομένων των υψηλών
ποσοστών αυτοκτονιών, κατάθλιψης, ψυχικών διαταραχών κ.λπ., τολμά ακόμα να
βλέπει κάτι «θετικό» σε αυτό:
«Αυτό που πέτυχε η πανδημία σε
σχέση με την ψυχική υγεία […] αύξησε την ευαισθητοποίηση του κοινού για τη
σοβαρότητα του προβλήματος. […] Στην περιοχή μετά την πανδημία, αυτά τα
ζητήματα μπορεί τώρα να έχουν την προτεραιότητα που τους αξίζει.» (σελ.231)
Τι μεγάλη ανακούφιση για όλους τους ψυχικά ασθενείς.
Ειδικά, όταν το ποσοστό ανεργίας θα είναι τόσο υψηλό, που οι περισσότεροι
άνθρωποι δεν θα είναι σε θέση να λάβουν επαγγελματική βοήθεια. (Αλλά υποθέτω
ότι το κράτος θα τους χρηματοδοτήσει με helicopter money, γιατί τα χρήματα
λύνουν όλα τα προβλήματα…) Μήπως να υπάρχει ένα «ευγενικό» ρομπότ «να ακούει»
τα προβλήματά τους;
Ακόμα περισσότεροι λόγοι για να
«χαρούμε»
Σε καιρούς υψηλής πίεσης και
ανάγκης έχει γραφτεί η καλύτερη παγκόσμια λογοτεχνία, γιατί τέτοιες στιγμές
είναι τόσο «εμπνευσμένες». (Δεν αστειεύομαι, αυτό λέει, βλ. σελ.234)
Άλλωστε, μας θυμίζει το καλό
αποτέλεσμα του να έχουμε περισσότερο χρόνο τώρα, καθώς πολλοί από μας είμαστε
άνεργοι ή δουλεύουμε στο σπίτι (σελ.236) και πώς μερικοί από εμάς μπορεί να
μάθουμε να εκτιμούμε ότι είμαστε στη φύση ξανά. (Για όσους ξέχασαν τα δάση εκεί
έξω – εξακολουθούν να υπάρχουν).
Στη συνέχεια, διαφημίζει ένα μινιμαλιστικό τρόπο ζωής
(στυλ Marie Kondo, «να είμαστε ικανοποιημένοι με λιγότερα» ή με τα
«απαραίτητα»), το οποίο πιθανότατα σύντομα δεν θα είναι η ελεύθερη επιλογή
ορισμένων ανθρώπων, αλλά μια υποχρεωτική προσαρμογή στη φτώχεια. Αλλά μπορεί να
κάνω λάθος στην κριτική μου και αντί να ζήσω σε ένα «σκοτεινό μέλλον της
τεχνολογικής ολοκληρωτικής κρατικής επιτήρησης» («dark future of
techno-totalitarian state surveillance») (σελ.170) όλοι θα εισέλθουμε σε μια
«νέα εποχή ευημερίας» («a new era of prosperity») (σελ. 249).
Ο ψυχολόγος Irving Biederman έχει
καταγράψει 7 ενδείκτες αναγνώρισης των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Απομόνωση-Αποξένωση
Προπαγάνδα (Πλύση εγκεφάλου)
Εξάντληση του Πολίτη
Απειλή κυρώσεων
Εξευτελισμός- Ταπείνωση
Εξάρτηση από το κράτος και τις
παροχές του
Ευκαιριακές υποχωρήσεις
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει παραλείψει κανέναν από
αυτούς τους ενδείκτες στο τρόπο διαχείρισης της πανδημίας την οποία έχει
μετατρέψει σε υγειονομικού τύπου δικτατορία. Έχει λοιπόν κατανοήσει σε βάθος
την «Μεγαλη Επανεκκίνηση» του φίλου του Klaus Schwab.
***
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο ιστολόγιο Ελληνικός
Ελευθερισμός
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου