Αντικαπνιστικοί νόμοι, οι ΝΑΖΙ και οι «ρουφιάνοι» του 1142

Από τους Ναζί και τους αντικαπνιστικούς νόμους, στον Μεγάλο Αδελφό και στο κράτος γκουβερνάντα. 191129

Ίσως να φαίνεται περίεργο, μα η πρώτη πετυχημένη εκστρατεία ενάντια στο κάπνισμα έλαβε χώρα στην ναζιστική Γερμανία από το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα.

Ανάμεσα στο 1933 και το 1945, οι Ναζί εξαπέλυσαν τις πιο αυστηρές αντικαπνιστικές καμπάνιες, κι ήταν τόσο ισχυρές ,που επηρέασαν και 12 Πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών την εποχή εκείνη στο να τις υιοθετήσουν, υποστηριζόμενες από τις διάφορες Προτεσταντικές εκκλησίες τους, και ξαναδίνοντας ζωή στην αντικαπνιστική καμπάνια των δεκαετιών 1880-1930. Η αντικαπνιστική εκστρατεία είχε συνδεθεί με την ποτοαπαγόρευση και την ηθική των Προτεσταντών, απέναντι στην εισβολή των Καθολικών μεταναστών από την Ιρλανδία και την Ιταλία.

Η κατάργηση του νόμου ενάντια στην κατανάλωση ποτού το 1933, ατόνισε και την αντικαπνιστική εκστρατεία των «ηθικών και καθαρών» (Puritans of New Egland). Θυμηθείτε τις «μάγισσες» του Σάλεμ της Νέας Αγγλίας, που οι ίδιες θρησκευτικές ομάδες, τις οδήγησαν στην Πυρά.

Οι καμπάνιες αυτές στη Ναζιστική Γερμανία, όπως και άλλες προηγούμενες, δεν είχαν κάποια σχέση με ιατρικές έρευνες ή μελέτες. Ο Αδόλφος Χίτλερ προσωπικά, αντιπαθούσε το κάπνισμα, και οι Ναζιστικές πολιτικές αναπαραγωγής μιας καθαρής Φυλής Γερμανών ήταν τα κύρια κίνητρα πίσω από αυτές.

Η αντικαπνιστική καμπάνια των Ναζί περιλάμβανε την απαγόρευση του καπνίσματος στα τραμ, στα λεωφορεία, στο μετρό, στα καφέ και στα εστιατόρια. Ναι, ανησυχητικό και συγκρινόμενο με αυτό που συμβαίνει σήμερα.

Οι αντι-καπνιστικές εκστρατείες έχουν μακρά ιστορία στις γερμανόφωνες χώρες.
Το 1840 η κυβέρνηση της Πρωσίας επέβαλε την απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους χώρους. Όταν το 1880 οι αυτόματες μηχανές παραγωγής τσιγάρων ανακαλύφθηκαν, και έγινε δυνατή η μαζική παραγωγή τσιγάρων με χαμηλό κόστος, δόθηκε πλέον η δυνατότητα και στους φτωχούς να καπνίσουν. Αυτο ήταν κάτι που πριν ήταν προνόμιο μόνο των πλουσίων.

Γρήγορα συνδέθηκε με την αυθάδεια εναντία στην εξουσία.

Σύντομα επίσης, η εναντίωση στο κάπνισμα και την αυθάδεια που αυτό εκπροσωπούσε, καλύφθηκε κάτω από την σημαία των προτεσταντικών θρησκευτικών οργανώσεών. Αυτές δημιουργήθηκαν συνδέοντας το κάπνισμα με την ανηθικότητα και, σίγουρα όχι, με την υγεία των καπνιστών. Αποζητούσαν την απαγόρευση του καπνίσματος ως σύμβολο και όχι ως επιβλαβή συνήθεια.

Καθώς το θέμα συνδέεται πολύ με την ηθική και την θρησκεία, ας μην ξεχνούμε ότι η αποτύπωση της Ευρώπης στα σύγχρονα κράτη και σύνορα, ήταν αποτέλεσμα της Συνθήκης της Βεστφαλίας το 1648, και αυτή με τη σειρά της ήταν το αποτέλεσμα των θρησκευτικών πολέμων μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών.

Η εποχή του Ναζισμού λοιπόν είναι ακόμα η περίοδος όπου οι καρκίνοι του πνεύμονα είναι ελάχιστοι. Ένας ασθενής ανά δύο έως τρία εκατομμύρια καπνιστές. Η σύνδεση του καπνίσματος με τις βλαβερές του συνέπειες δεν μπορούσε τότε να εξηγηθεί ακόμα επιστημονικά.

Ένας ερευνητής, ο Fritz Lickint διαπίστωσε, σε ορισμένες πρωτογενείς μα καθόλου επιστημονικά αξιόπιστες έρευνες της εποχής, ότι η νικοτίνη είναι κάτι που προκαλεί εθισμό και το κάπνισμα προκαλούσε ασθένειες του κυκλοφορικού, αύξηση της πίεσης, μείωση της γονιμότητας και συνδεόταν με κάποιες μορφές καρκίνου.

O Τζέιμς Κάγκνεϊ, εμβληματικός σε ρόλου παλιοτόμαρου και καπνιστή. 

Επίσης, ο όρος παθητικό κάπνισμα για πρώτη φορά διατυπώθηκε από τον ίδιο τον Fritz Lickint, κάτι που οι Ναζί εκτίμησαν ιδιαιτέρως. Τότε ο Χίτλερ έδωσε την προσωπική του έγκριση και οικονομική υποστήριξη για την δημιουργία ενός ερευνητικού ινστιτούτου αποκλειστικά για τα προβλήματα που προκαλεί ο καπνός, στο πανεπιστήμιο της Ιένα. Αυτό δημιουργήθηκε το 1941, και αποτελεί το πρώτο, και τότε το μόνο σε παγκόσμια κλίμακα, αντικαπνιστικό Ινστιτούτο.

Όπως αναφέραμε, οι μέχρι τότε έρευνες αδυνατούσαν στην πραγματικότητα να επιβεβαιώσουν την σχέση του καπνίσματος με τις διάφορες παθήσεις. Παρόλα αυτά, τα επιστημονικά πορίσματα της εποχής εξυπηρετούσαν τις ιδεολογικές τοποθετήσεις του εθνικοσοσιαλισμού.

Ο Αδόλφος Χίτλερ στα νιάτα του ήταν καπνιστής. Κάπνιζε 25 έως 40 τσιγάρα την ημέρα, αργότερα όμως σταμάτησε συμπεραίνοντας ότι είναι χάσιμο χρημάτων. Θεωρούσε ότι το κάπνισμα είναι μία κατάπτωση και που δεν βοηθά τον αγώνα του λευκού εθνικοσοσιαλιστή ενάντια στον κόκκινο κομμουνιστή.

Για τους σύγχρονους καιρούς μας, ο Χίτλερ ήταν ο πρώτος Εθνικός αρχηγός όποιος δημόσια υποστήριζε την αντικαπνιστική καμπάνια, εξήντα χρόνια πριν από τον Μπιλ Κλίντον, άσχετα αν ο ίδιος ο Κλίντον είχε αδυναμία στα πούρα!

Η ναζιστική ηγεσία ήθελε η Γερμανίδα γυναίκα να τεκνοποιήσει όσα περισσότερα παιδιά ήταν δυνατόν. Το καθεστώς θεωρούσε ότι το συνήθειο του καπνίσματος ήταν εβραϊκή συνωμοσία για την φυσική και σωματική κατάπτωση της Αρίας Φυλής.

Η γυναίκα που κάπνιζε θεωρείτο ως μία μη κατάλληλη σύζυγος και μητέρα για τη γερμανική οικογένεια. Οι Ναζί θεωρούσαν ότι το κάπνισμα οδηγεί στην ασχήμια, στην πρόωρη γήρανση και στην απώλεια της ελκυστικότητας μίας γυναίκας.

Το ναζιστικό καθεστώς θεωρούσε ότι το κάπνισμα προκαλεί αλλοίωση της γενετικής καθαρότητας της Άριας Φυλής. Οι αντικαπνιστικές τους εκστρατείες ήταν γεμάτες ρατσιστικές και ηθικοπλαστικές αντιλήψεις, με στόχο, πέρα από την εξυπηρέτηση αυτών των ιδεολογικών ασυναρτησιών, το κράτος να ελέγχει την κοινωνική συμπεριφορά και την ελευθερία του πολίτη.

Όμως γιατί το κάπνισμα και η ελευθερία ήταν τόσο πολύ συνδεδεμένες;

Είναι μια ιστορία που ξεκινάει πολλές δεκαετίες πίσω. Το 1850 στο London Illustrator, διαβάζουμε ότι η Αυστριακή αστυνομία σκότωσε έναν Ούγγρο φοιτητή που αρνήθηκε να σβήσει το τσιγάρο του. Από εδώ, 100 σχεδόν χρόνια πριν, ξεκινάει και η ανάγκη για το Ναζιστικό καθεστώς να ηγηθεί και να προωθήσει μία σκληρή αντικαπνιστική πολιτική.

Οι ρίζες του ακραίου αντικαπνιστικού κινήματος λοιπόν, βρίσκονται σε μία εσωτερική σύγκρουση η οποία έλαβε χώρα σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, στην Αυστροουγγαρία.

Πριν από την ενοποίηση της Αυστρίας και της Ουγγαρίας, κάτω από τον αυτοκράτορα των Αψβούργων, και πριν και μετά, την καταστολή της Επανάστασης των Ούγγρων το 1848, το κάπνισμα για τον Ούγγρο ήταν ένα σύμβολο, ελευθερίας.

Η Αυστρία δεν είχε τον τύπο του κατάλληλου κλίματος για να καλλιεργεί καπνό. Η Ουγγαρία από την άλλη, είχε απέραντες εκτάσεις στις οποίες καλλιεργούνταν καπνός.

Ειδικά με τον αποκλεισμό που επιβλήθηκε την περίοδο των ναπολεόντειων πολέμων, αυτό οδήγησε στο να υπάρξουν τεράστια κέρδη από το εμπόριό του, για τους Ούγγρους αγρότες και εμπόρους. Στην προσπάθειά της η Αυστρία, να ελέγξει την οικονομία της Ουγγαρίας, επέβαλε μονοπώλιο στον καπνό και ισχυρή φορολογία.

Μέσα σε αυτές τις εξελίξεις του 19ου αιώνα και ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή στην οποία βρισκόμαστε, το να καπνίζεις ή να μην καπνίζεις, αποτελούσε ένα στοιχείο πολιτικής και ιδεολογικής έκφρασης και σύγκρουσης.

Για παράδειγμα, στη διάρκεια του ιταλικού εθνικού απελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην κατοχή της Ιταλίας από την Αυστρία, οι Ιταλοί επαναστάτες προωθούσαν την ιδεολογία του να μην καπνίζει κάποιος, επειδή το μονοπώλιο των τσιγάρων ανήκε στους Αυστριακούς, την ίδια ώρα που για τον Ούγγρο σήμαινε το ακριβώς αντίθετο.

Επιστρέφοντας στην ιδεολογία των Ναζί, μία γυναίκα που καπνίζει θα έπρεπε να στερηθεί τα παιδιά της και αυτά να περάσουν κάτω από την κηδεμονία του Κράτους. Σε αυτή την πολιτική, οι Ναζί είχαν σύμμαχο την Προτεσταντική εκκλησία.

Είναι η ίδια εποχή όπου, στην απέναντι όχθη του ατλαντικού, συνδεόταν η γυναικεία χειραφέτηση_ το να έχει δηλαδή η γυναίκα πολιτικά δικαιώματα_ με το κάπνισμα και μέσω του κινήματος των σουφραζετών. Όμως….

…Φανταστείτε την έκπληξη μου, όταν σε έναν δημόσιο διάλογο πριν λίγο καιρό, στις Ηνωμένες Πολιτείες, με θέμα το αν η ρυθμιστική παρέμβαση του Κράτους στις προσωπικές ελευθερίες των πολιτών, όπως με τον αντικαπνιστικό νόμο, οδηγεί σταδιακά σε ένα κράτος γκουβερνάντα και στον «Μεγάλο Αδελφό» του Όργουελ, ο κύριος Bunzhaf, είπε ότι σε 12 διαφορετικές Πολιτείες πείστηκαν οι δικαστές να αφαιρέσουν το δικαίωμα της επιμέλειας των παιδιών από τους γονείς τους επειδή εκείνοι κάπνιζαν.

Σε μία άλλη περίπτωση, σε καταγγελία για κακοποίηση παιδιού, επειδή οι γονείς του κάπνιζαν το κράτος τους αφαίρεσε επίσης την επιμέλεια των παιδιών τους. Ο κύριος Bunzhaf συνηγόρησε και επεδίωξε αυτές τις αποφάσεις.

Όμως, ποιος είναι ο κύριος Bunzhaf, ο οποίος πρόσφατα, σε συνεργασία με το παρατηρητήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μήνυσε Καθολικό πανεπιστήμιο της Αμερικής, και τον πρόεδρό του John H. Garvey, επειδή υποστήριξε τη δημιουργία κοινού οικοτροφείου ανεξαρτήτως φύλου, γιατί, κατά τον κ. Bunzhaf η ενέργεια αυτή πρόσβαλε την ηθική και τη θρησκεία των μουσουλμάνων φοιτητών του πανεπιστημίου.

Θα μου πείτε, γιατί το Καθολικό πανεπιστήμιο της Αμερικής δέχεται μουσουλμάνους φοιτητές; Εάν δεν το κάνει, θα κατηγορηθεί ότι προάγει το ρατσισμό.

Ο κύριος Bunzhaf είναι ο δημιουργός του ASH, Δράση Ενάντια στο Τσιγάρο για την Υγεία, το 1967 στις ΗΠΑ. Και είναι αυτός ο οργανισμός πού ξεκίνησε το κυνήγι των μαγισσών ενάντια στους καπνιστές σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μετά την μήνυση που κατέθεσε εναντίον του προαναφερθέντος Καθολικού πανεπιστημίου, μία από τις τελευταίες του δικαστικές επιθέσεις, ήταν η υποστήριξη της πρακτικής ενός σχολείου, που επέτρεψε τους μαθητές που ένιωθαν γυναίκες να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες των κοριτσιών.

Όταν ένας δικαστής αποφάσισε ενάντια σε αυτήν την πρακτική, ο κύριος Bunzhaf ισχυρίστηκε ότι αυτή η απόφαση είναι ενάντια στα ατομικά δικαιώματα και πως, τουλάχιστον τα σχολεία, θα πρέπει να έχουν αρκετές τουαλέτες που να καλύπτουν τον σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό των παιδιών.

Σημείωσε επίσης ότι το πανεπιστήμιο στο οποίο ο ίδιος διδάσκει (George Wanshigton University) είναι το πρώτο το οποίο εγκατέστησε πολυχρηστικές για όλα τα φύλα τουαλέτες, οι οποίες ικανοποιούν τις ανάγκες των transexual φοιτητών.

Παραθέτοντας όλα τα παραπάνω, θέλω να εκφράσω τη βαθιά ανησυχία και το εύλογο ερώτημα πώς μπορεί:

Το ίδιο σύστημα που ξεκίνησε το κυνήγι μαγισσών σε παγκόσμια κλίμακα υιοθετώντας την αντικαπνιστική πολιτική των Ναζί, να επιβάλει το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας του κάθε πολίτη ανάγοντάς το σε ιδιαίτερο πολιτικό δικαίωμα και την ίδια στιγμή να υποθάλπει και να προωθεί την αποδοχή των νέων πολιτικών όρων που επιβάλει η μαζική μετανάστευση μουσουλμάνων στην Δυτικές δημοκρατίες;

Τρελό ε;.. κι όμως αληθινό!

Πηγή 

Η Μάχη της Αράχωβας

Μεγάλη νίκη των επαναστατημένων Ελλήνων, το 1826, στην οποία έλαμψε το άστρο του Γεώργιου Καραϊσκάκη και αναζωπύρωσε την επανάσταση στη Ρούμελη.

Με την έναρξη της Επανάστασης, η Αράχωβα, το σημερινό χειμερινό τουριστικό θέρετρο στις υπώρειες του Παρνασσού, απελευθερώθηκε από τους λίγους Τούρκους που ζούσαν εκεί. Το 1823 όμως, κατά την εκστρατεία του Γιουσούφ Περκόφτσαλη πασά στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, τουρκικός στρατός ανάγκασε τους αριθμητικά λιγότερους Έλληνες να εγκαταλείψουν την κωμόπολη, η οποία κάηκε στις 10 Ιουνίου.

Η Αράχωβα βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο τον Νοέμβριο του 1826, όταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης πραγματοποίησε εκστρατεία στις «προσκυνημένες» περιοχές της Στερεάς Ελλάδας για να αναζωπυρώσει το επαναστατικό πνεύμα των κατοίκων της και να αναγκάσει τον Κιουταχή να στείλει δυνάμεις εναντίον του, εξασθενώντας το στρατόπεδό του στην Αθήνα που πολιορκούσε την Ακρόπολη.

Στις 17 Νοεμβρίου 1826 ο Καραϊσκάκης με τους άνδρες του έφθασε στο Δίστομο, όπου στρατοπέδευσε. Επειδή φοβόταν κατάληψη της Αράχωβας, περιοχής με στρατηγική σημασία, φρόντισε να την καταλάβει, προτού προλάβουν οι Τούρκοι. Από την πλευρά τους, οι Τούρκοι έχοντες πληροφορηθεί την εμφάνιση ελληνικού στρατού στην περιοχή έστειλαν από τη Λιβαδειά τον Μουστάμπεη με 2.000 επίλεκτους Τουρκαλβανούς και 200 ιππείς. Αιφνιδιάστηκαν, όμως, από την κίνηση του Καραϊσκάκη και δεν τόλμησαν να εισέλθουν στην πόλη. Αρκέστηκαν να οχυρωθούν στο ύπαιθρο, σε υψώματα του Παρνασσού γύρω από την Αράχωβα.

Την επόμενη ημέρα, 18 Νοεμβρίου, τμήματα του εχθρού επιτέθηκαν στους Έλληνες, αλλά παρά τις αρχικές του επιτυχίες δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν τις ελληνικές θέσεις. Μάλιστα, ο Μουστάμπεης που παρακολουθούσε τη μάχη από ένα ύψωμα δέχθηκε επίθεση από τα νώτα του και από καθαρή τύχη διέφυγε τον θάνατο. Το βράδυ της ίδιας μέρας βρήκε τους Έλληνες σε πλεονεκτική θέση, έχοντας περισφίγξει τον κλοιό γύρω από τον εχθρό, ο οποίος είχε να αντιμετωπίσει και τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Ο βοριάς που κατέβαινε από τον Παρνασσό ήταν ανυπόφορος, ενώ έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτες νιφάδες του χιονιού. Αντίθετα, οι Έλληνες βρίσκονταν σε πλεονεκτικότερη θέση, αφού μπορούσαν, όταν δεν είχαν υπηρεσία, να ζεσταίνονται στα τζάκια της Αράχωβας.

Μέρα με τη μέρα η κατάσταση των Τούρκων γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Το κρύο και το χιόνι εμπόδιζε τις κινήσεις τους. Έγιναν τότε προτάσεις στους Έλληνες να τους αφήσουν να φύγουν, με αντάλλαγμα τα ζώα και τις αποσκευές τους. Ο Καραϊσκάκης ζήτησε επιπλέον να παραδώσουν τον οπλισμό τους και να εγκαταλείψουν τα Σάλωνα (Άμφισσα) και τη Λιβαδειά. Οι Τουρκαλβανοί θεώρησαν τους όρους του Καραϊσκάκη εξευτελιστικούς και τους απέρριψαν.

Μη έχοντας άλλη διέξοδο, ο Μουστάμπεης διέταξε τους άνδρες τους να ετοιμαστούν για να επιχειρήσουν έξοδο μέσα από τις ελληνικές θέσεις τη νύχτα της 23ης προς την 24η Νοεμβρίου. Όμως κι ενώ οι προετοιμασίες βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο μία ελληνική σφαίρα τον τραυμάτισε πολύ σοβαρά και προτού αφήσει την τελευταία του πνοή διέταξε τον αδελφό του Καριοφίλμπεη να του κόψει το κεφάλι και να το πάρει μαζί του κατά την έξοδο για να μην τον αποκεφαλίσουν νεκρό ή ζωντανό οι γκιαούρηδες κι ατιμαστεί.

Οι Τουρκαλβανοί ζήτησαν νέες διαπραγματεύσεις, που δεν κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Τότε αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την έξοδο. Ήταν μία μετά το μεσημέρι της 24ης Νοεμβρίου 1826, όταν εν μέσω χιονοθύελλας, με τα γιαταγάνια στα χέρια βγήκαν από τα ταμπούρια τους και κατευθύνθηκαν προς τις κορυφές του Παρνασσού. Οι Έλληνες τους αντιλήφθηκαν και όρμησαν κατά πάνω τους με γιαταγάνια και μαχαίρια, καθώς το χιόνι που έπεφτε αχρήστευσε τα όπλα τους.

Η χιονοθύελλα ήταν τόσο δυνατή, ώστε δεν μπόρεσαν να τους καταδιώξουν πέρα από τις τελευταίες πλαγιές τού Παρνασσού. Από τους 1.200 περίπου κατάκοπους Τούρκους που έφθασαν στις κορυφές του βουνού, μόνο 200 μπόρεσαν τελικά να σω­θούν στο μοναστήρι της Ιερουσαλήμ, και από αυτούς οι περισσότεροι με τρομερά κρυοπαγήματα. Οι υπόλοιποι βρήκαν το θάνατο από την παγωνιά. Κατά τη διάρκεια της Μά­χης της Αράχωβας οι Έλληνες είχαν ελάχιστες απώλειες: 4 νεκρούς και 9 ελαφρά τραυματίες.

Την επομένη της μάχης, 25 Νοεμβρίου, ο Καραϊσκάκης, ακολουθώντας το παλαιό φρικιαστικό έθιμο των Τούρκων, έστησε σ’ ένα λόφο, ορατό από το Μαντείο των Δελφών, τρόπαιο σε σχήμα κόλουρου κώνου με 300 κεφάλια των εχθρών του και με την επιγραφή: «Τρόπαιον των Ελλήνων κατά των βαρβάρων Οθωμανών ανεγερθέν κατά το 1826 έτος Νοεμβρίου 24· Εν Αράχωβα». Συγχρόνως, έστειλε στην κυβέρνηση, που έδρευε στην Αίγινα, τα κεφάλια του Μουστάμπεη και του κεχαγιάμπεη, καθώς και 12 αιχμάλωτους τούρκους αξιωματικούς.

Ο Καραϊσκάκης ανήγγειλε τη μεγάλη νίκη στην κυβέρνηση με επιστολή, την οποία υπέγραψαν όλοι οι οπλαρχηγοί και οι αξιωματικοί που πήραν μέρος στη μάχη. Τα ονόματά τους διέσωσε ο αγωνιστής, συγγραφέας και πολιτικός Νικόλαος Σπηλιάδης (1785-1862) και είναι τα εξής, με τη σειρά υπογραφής της επιστολής: Γεώργιος Καραϊσκάκης, Βασίλης Μπούσγος, Σπύρος Μήλιος, Νικήτας Σταματελόπουλος, Γιαννούσης Πανομάρας, Αναγνώστης Ροκάς, Γιάννης Δαγκλής, Νικόλαος Καραμέτσης, Χρήστος Χατζηπέτρος, Χατζή-Μιχάλης Νταλιάνης, Μήτρος Βάγιας, Γαρδικιώτης Γρίβας, Αθανάσιος Κουτσονίκας, Λεόντης Δαγκλής, Παναγιώτης Γαλάνης, Γεώργιος Μαλάμος, Σπύρος Ξύδης, Νικόλαος Μπαρμπιτσιώτης, Δήμος Τσέλιος (Γεροδήμος), Μήτρος Τριανταφύλλου, Κωνσταντίνος Γρίβας, Γεώργιος Βάγιας, Κώστας Νάκος, Τριαντάφυλλος Αποκουρίτης, Κωνσταντίνος Βέρης, Γιάννης Φαρμάκης, Ιωάννης Ρούκης, Νάκος Πανουριάς, Τούλιος Πανομάρας, Κωνσταντίνος Καλύβας, Γεώργιος Δυοβουνιώτης, Γεώργιος Αγαλλόπουλος, Κωνσταντίνος Γιολδάσης, Κομνάς Τράκας, Γιάννος Δούλας, Κολιός Γερονούρης, Αναγνώστης Καναβός, Γιάννης Μπαϊρακτάρης, Πίλιος Τσέχερης, Δημήτριος Μακρής, Πάσχος Κοσμάς, Βασίλειος Αντωνόπουλος, Κώστας Χορμόβας, Κολιός Πασχούλης, Αθανάσιος Χήλιος Αθανάσιος, Γιαννάκης Κίτσος, Κώ­στας Τζαβέλλας, Γιώτας Κάτσης, Γεώργιος Μπαϊρακτάρης, Κίτσος Μπότσαρης Κίτσος, Δούκας, Ιωάννης Μελάς, Χρήστος Μπέκας, Μήτρος Μεσολογγίτης, Μήτρος Μπόκας, Νικόλαος Κάσκαρης, Κίτσος Τσάκος, Βασίλης Αργυροκαστρίτης, Σταύρος Γιωργάκης, Γιωργάκης Λακάς, Γιώργης Σκεδάς, Ναστούλης Δαγκλής, Χρήστος Μακρής, Κωνσταντίνος Πασχάλης, Αθανάσιος. Ζέρβας, Χριστόφορος Περραιβός, Πάνος Δάρος, Αθανάσιος Τρικοχωρίτης, Γιάννος Βαργιαδίτης, Δημήτριος Καλλέργης, Σταύρος Δέβερης, Αναγνώστης Κραβαρίτης, Χρήστος Βάρφης, Γεώργιος Τζαβέλλας, Γιάννης Πιλάλης, Μήτρος Γρουμπογιάννης, Διαμάντης Ζέρ­βας, Λάμπρος Τζαβέλλας, Αν. Στουρνάρης, Γεώργιος Διάκος, Πάνος Τοσούλας, Χαράλαμπος Παπαπολίτης, Λάμπρος Βέικος, Ναστούλης Δίκας, Νικόλαος Δραγαμεστινός, Φωτούσης Φωτομάρας, Νικολός Διάκος,Αναγνώστης Κατσκαμπής, Αθανάσης Δράκος, Γιάννος Περζεκιάς, Αναστάσιος Χορμόβας, Νικόλαος Μπότσαρης, Νάστος Κοντογιάννης και Γεώργιος Ζέρβας.

Η νίκη στην Αράχοβα αναζωπύρωσε την επανάσταση στη Ρούμελη, που βρισκόταν σε κρίσιμο σημείο εξαιτίας των επιχειρήσεων του Κιουταχή και αναπτέρωσε το ηθικό των πολιορκημένων Ελλήνων στην Ακρόπολη της Αθήνας
πηγή Σαν σήμερα 

Τι θέλει να πει με την εισήγησή του ο Αλέξης Γεωργούλης ??????

Παρέμβαση του ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Γεωργούλη, σε εκδήλωση στην Ευρωβουλή, για την εξόρυξη χρυσού

Παραμένει αδιευκρίνιστο εάν οι παρευρισκόμενοι (τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά το τέλος της τοποθέτησης) έχουν καταλάβει επακριβώς τι θέλει να πει ο κ. Γεωργούλης.

Αναλυτικά η τοποθέτηση του Αλέξη Γεωργούλη

"Ο λόγος που ζητάω το λόγο, είναι επειδή είμαι μέλος της επιτροπής των αναφορών, περνάνε αυτά από τα χέρια μας ουσιαστικά, από το δικό μας το γραφείο, να πω δυο πράγματα όσον αφορά για τις αναφορές που έχουν συμβεί... υπάρχει ιστορικό από το 2006, που έχουν έρθει γύρω στις 6 αναφορές.. οι περισσότερες έχουν κλείσει έξω από τις δύο τελευταίες, αλλά θα ήθελα να καθίσω στην τελευταία στην 6η γιατί στις προηγούμενες η Κομισιόν ουσιαστικά έπρεπε να ρωτήσει τι συμβαίνει και έπαιρνε την απάντηση από το υπουργείο Περιβάλλοντος ότι υπήρχε μια μελέτη ότι δεν υπάρχει καταστροφή αλλά από το 2013 και μετά υπάρχει μια... σιγή ιχθύος. Εεε αλλα στο 2006, μάλλον θέλω να πω ότι η Κομισιόν έχει απαντήσει ότι από τη στιγμή που δεν έχει αλλάξει τίποτα, στις δυο αναφορές που υπάρχουν, στα δυο μεγάλα ζητήματα, δεν μπορούμε να πουμε ότι υπάρχει και λόγος να κρατηθούν ανοιχτές, αλλά στην τελευταία υπάρχουν και άλλες υποθέσεις να ανοίξουν, οπότε εκει υπάρχει ίσως μια ελπίδα να βρει αυτό το πράγμα έναν δρόμο που να είναι πιο δίκαιος, ΠΡΟΦΑΝΩΣ. Αυτή η αναφορά πρέπει ουσιαστικά για να δημιουργήσει κάποιο αντίκτυπο να τη φέρουμε στην Pety ξανά μέσα στις επόμενες αναφορές για το 2020 γιατί για το 2019 έχουνε κλείσει, οπότε από εκεί θα προσέχουμε και θα έχουμε ό,τι μπορούμε να κάνουμε για να μπορέσουμε να φέρουμε τη Δικαιοσύνη και όπου χρειάζεται φως να το ρίξουμε. Αυτά μπορούμε να κάνουμε σαν επιτροπή, δεν έχουμε κάποια αρμοδιότητα να πιέσουμε με κάποιον άλλο τρόπο, μόνο με το να φέρουμε στο φως ό,τι στοιχείο υπάρχει και να ζητήσουμε από την Κομισιόν να μας δώσει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί μέχρι στιγμής

Η δεύτερη απελευθέρωση της Κορυτσάς στις 22 Νοεμβρίου του 1940

Η ιστορική σημασία της απελευθέρωσης της Κορυτσάς (22/11/1940)  

Η Κορυτσά (το «Παρίσι των Βαλκανίων» όπως προσφυώς ονομάστηκε) και η ύπαιθρος χώρα που την περιβάλλει, για αιώνες παραμένει σιωπηλή στην ατελεύτητη ροή των χρόνων. Οι Κορυτσαίοι, και συνολικά η «Εθνική Ελληνική Μειονότητα» στην Αλβανία, έχουν σαφή συναίσθηση της ύπαρξής τους και εκπεφρασμένη αντίληψη της διαφοράς από το υπόλοιπο αλβανικό στρώμα. Κριτήριο της εθνικότητας δεν αποτελεί μόνο η γλώσσα, αλλά το εθνικό φρόνημα, η εθνική συνείδηση. Η συσκότιση αυτής της αλήθειας δημιουργεί παραπλανήσεις και αλλοιωμένες εντυπώσεις.

Ο 19ος αιώνας βρίσκει την Κορυτσά με καθαρή ελληνική συνείδηση, η οποία προσδιορίζεται από την εκπαίδευση, τη γλώσσα, την ορθοδοξία, τις παραδόσεις και τις διαχρονικές ελληνικές αξίες. Η εκπαίδευση παρουσιάζει αυξημένη δυναμική και τα σχολεία της Κορυτσάς γίνονται φυτώρια της ελληνικής παιδείας, σε αντίθεση με τα αλβανικά σχολεία, τα οποία ποτέ δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν, από έλλειψη μαθητών και δασκάλων και, όταν κατόρθωσαν να λειτουργήσουν, λειτούργησαν χάρη στη συμπαράσταση του ξένου παράγοντα.

Άποψη της πόλης της Κορυτσάς κατά το 1935
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Η πόλη έφτασε στο απόγειο της ακμής της, καθόλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, χάρη στους Έλληνες. Αποτελούσε το κέντρο της ελληνικής κίνησης και ζωής. Η φιλοπατρία των Κορυτσαίων και η φλογερή τους επιθυμία για ίδρυση και λειτουργία ελληνικών σχολείων, τους οδήγησε στη σύσταση του περίφημου «Λάσου», του ειδικού δηλ. κοινοτικού ταμείου που είχε ως κύριο σκοπό τη συντήρηση των σχολείων και τη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας τους.

Η φιλοπατρία αυτή μεταγγίζεται στις ψυχές των αποδήμων Κορυτσαίων, οι οποίοι με τις προσφορές και πλούσιες ενισχύσεις τους, προσέβλεπαν σε ευτυχή διέξοδο από τα δεινά της τραγθεωδίας. Στο σύντομο αυτό σημείωμα δεν θα αναφερθούν στην ελληνική ιστορική πορεία των Κορυτσαίων, τον ελληνικό τους πολιτισμό και τους αγώνες τους για την ελευθερία. Θα περιοριστούμε στην δεύτερη απελευθέρωσή της στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940.

22 Νοεμβρίου 1940 

Ελληνοϊταλικός πόλεμος, Κορυτσά. Νοέμβριος 1940
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

28 χρόνια μετά την πρώτη απελευθέρωση της Κορυτσάς (1912-1913), όταν ο ελληνικός στρατός απωθούσε τα ιταλικά στρατεύματα του Ρωμαίου ψευδοκαίσαρα από το ηπειρωτικό έδαφος και απελευθέρωνε τη μια μετά την άλλη τις Βορειοηπειρωτικές πόλεις. Στις 22 Νοεμβρίου 1940 τμήματα του ελληνικού στρατού εισέρχονται απελευθερωτές του βορειοηπειρωτικού διαμερίσματος της Κορυτσάς. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και ζητωκραύγαζε: «Πήραμε την Κορυτσά». Η απελευθέρωση της Κορυτσάς ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία του ελληνικού στρατού στο βορειοηπειρωτικό μέτωπο. Στην πόλη βρίσκονταν και την υποστήριζαν ισχυρές ιταλικές δυνάμεις (μεραρχία Τριέστι – Πιεμόντε – Βενέτσια – Αρέστο με δύο τάγματα μεγαλοχιτώνων – με το τάγμα των Βερσαλιών και ένα τάγμα Αλβανών). Ο αγώνας για την κατάληψή της κράτησε οχτώ μέρες και ήταν πολυαίμακτος. Πρώτος αξιωματικός που μπήκε στην πόλη ήταν ο Ιωάννης Μεργέτης. Σύμφωνα με έκθεσή του η επίθεση του ελληνικού στρατού άρχισε στις 14 Νοεμβρίου αιφνιδιαστικά. Στην πρώτη επίθεση συνελήφθησαν οι πρώτοι 40 Ιταλοί. Μέχρι την 21η Νοεμβρίου εξακολούθησε η επίθεση. Αιχμαλωτίζεται ένα ιταλικό τάγμα, ένα ορεινό χειρουργείο και άλλο πολεμικό υλικό.

Στις 7.45' της 22ας Νοεμβρίου το τάγμα του Αθανασίου Παλαιοδημοπούλου μπαίνει στην Κορυτσά και σε λίγα λεπτά αργότερα μπαίνει ο Συνταγματάρχης Ιωάννης Μεργέτης, ο οποίος ανακοίνωσε με ένα λιτό σήμα στην 9η Μεραρχία την κατάληψή της: «Ώρα 7.45' ημέτερον απόσπασμα κατέλαβε Κορυτσά. Ι. Μεργέτης – Συνταγματάρχης».

Το σήμα έφτασε σύντομα στην Κυβέρνηση, η οποία ανακοίνωσε στον ελληνικό λαό την απελευθέρωση της Κορυτσάς. Ο λαός των Αθηνών, ολόκληρος ο ελληνισμός, πανηγύρισε με ενθουσιασμό την απελευθέρωσή της. Η κυανόλευκη κυμάτιζε στο Διοικητήριο της Κορυτσάς και σκόρπιζε συγκίνηση.

 

Η Ελληνική σημαία κυματίζει εις την Κορυτσάν,
Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Ασύρματος
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Οι θυσίες, το αίμα που χύθηκε άφθονο, προς στιγμή λησμονήθηκαν και άκρατος ενθουσιασμός κατέλαβε το λαό. Με διθυραμβικούς τίτλους οι εφημερίδες των Αθηνών ανήγγειλαν την προέλαση του ελληνικού στρατού και την απελευθέρωση της Κορυτσάς. Ο Π. Παλαιολόγος, απεσταλμένος του «Ελεύθερου Βήματος» στο μέτωπο απέστειλε στην εφημερίδα την παρακάτω ενθουσιώδη ανταπόκριση:

«ΜΕΤΩΠΟΝ ΗΠΕΙΡΟΥ, 22 Νοεμβρίου (του απεσταλμένου μας).

Η Ήπειρος ολόκληρος εις μίαν ψυχήν πανηγυρίζει ενθουσιωδώς την κατάληψιν της Κορυτσάς. Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων, εθναπόστολος, περιερχόμενος το μέτωπον, με ησπάσθη ψιθυρίζων: «Ωμίλησεν ο Θεός. Ούτοι εν άρμασιν, ούτοι εν Ίπποις, ημείς εν ονόματι Θεού». Οι στρατιώται αγκαλιάζουν αλλήλους. Με ψυχήν πλημμυρισμένην από συγκίνησιν και υπερηφάνειαν, συγκεντρώνω από τραυματίας αξιωματικούς στοιχεία από τας προχθεσινάς και χθεσινάς μάχας εις το μέτωπον της Ηπείρου. Χρειάζεται νέος Όμηρος διά την περιγραφήν της σημερινής εποποιΐας. Ζώμεν εις μίαν ατμόσφαιραν μέθης και παραληρήματος».

Η ελληνική νίκη έκανε παγκόσµια γνωστό το όνοµα της Κορυτσάς και προκάλεσε κύµατα ενθουσιασµού στις δυνάµεις που µάχονταν ακόµα τον Άξονα. Στις 22 Νοεµβρίου ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσώρτσιλ µε τηλεγράφηµά του ανέφερε: «Εγκάρδια συγχαρητήρια για τις νίκες στο Αλβανικό µέτωπο, που σφραγίστηκαν µε την κατάληψη της Κορυτσάς. Μεγάλο ενθουσιασµό εµπνέει σε όλους µας το κατόρθωµα αυτό της ελληνικής ανδρείας εναντίον εχθρού τόσο υπέρτερου σε αριθµό και εξοπλισµό». Οι εφηµερίδες της εποχής γέµισαν µε πρωτοσέλιδα και εγκωµιαστικά σχόλια για την νίκη στην Κορυτσά. Η New York Herald Tribune υπογράµµιζε σε κύριο άρθρο της την εποµένη της πτώσης: «Ο Ελληνικός Στρατός αποδείχθηκε αντάξιος των προγόνων του. Κατέφερε την πρώτη µεγάλη ήττα (του άξονα), που σηµειώθηκε κατά το µεγάλο αυτό πόλεµο…». Οι Times της Νέας Υόρκης συνέχιζαν το πανηγυρικό κλίµα για την ελληνική νίκη στις 28 Νοεµβρίου: «…Οι Έλληνες κατάφεραν την πρώτη πραγµατική ήττα στις κατά ξηράν δυνάµεις του Άξονα… θα είναι δόξα της Νεώτερης Ελλάδος, ότι διέλυσε το αήττητο του Άξονα…». Η νίκη εξάλλου είχε τεράστια απήχηση και στην Εγγύς Ανατολή. Τηλεγράφηµα του ανταποκριτή των Times του Λονδίνου έκανε λόγο για αναταραχές στη Συρία, διάλυση των ανησυχιών στην Αίγυπτο που φοβόταν µια ιταλική εισβολή καθώς και σκέψεις για συνδυασµό των ελληνικών νικών στην Ήπειρο µε νέα πλήγµατα κατά των Ιταλών στη Λιβύη. Μάλιστα ο γνωστός δηµοσιογράφος και στρατιωτικός αναλυτής Τζώρτζ Έλιοτ σχολίαζε στις 29 Νοεµβρίου στην New York Herald Tribune την τραγική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο Ιταλικός Στρατός µετά την υποχώρηση και το όφελος που εξασφάλιζε ο στόλος και η αεροπορία της Βρετανίας στη Μεσόγειο. Την εποµένη, σε εκτενές άρθρο τους οι Times του Λονδίνου περιέγραφαν τη νέα στρατηγική κατάσταση που εδραιωνόταν στην Μεσόγειο µετά την ιταλική υποχώρηση. 

Πρωτοσέλιδο εφημερίδας απ' την ταινία Πολίτης Κέιν,
με αναφορά στην απελευθέρωση της Κορυτσάς
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Την εποµένη, σε εκτενές άρθρο τους οι Times του Λονδίνου περιέγραφαν τη νέα στρατηγική κατάσταση που εδραιωνόταν στην Μεσόγειο µετά την ιταλική υποχώρηση. 46 Αξιοσηµείωτο είναι επίσης ότι ακόµα και σε ταινίες που γυρίζονταν εκείνη την περίοδο στο Hollywood γινόταν αναφορά στην ελληνική νίκη στην Κορυτσά, ανάμεσά τους και η ταινία του Όρσον Ουέλς, Πολίτης Κέιν.

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

61 προσωπικότητες για την αποφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου

Της Καλλιόπης Κούγια 

Η επιστροφή στην ..."κανονικότητα" συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, όπως φαίνεται, και 61 προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων ο υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ, Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης, αλλά και ο πρώην Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης καθώς και βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, Σωκράτης Κοσμίδης, υπογράφουν κείμενο για την αποφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου, τον οποίο χαρακτηρίζουν «πολιτικό κρατούμενο».

Οι ...61 προσωπικότητες λοιπόν κάνουν λόγο περί «παρατεταμένης προφυλάκισης», η οποία – όπως σημειώνουν – αποτελεί «σκάνδαλο και ύβρη για τα δικαιώματα του ανθρώπου» και πως ο πρώην υπουργός «πρέπει να ξαναβρεί την ελευθερία του».

«Η παρατεταμένη προφυλάκιση αποτελεί σκάνδαλο και ύβρη για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Προς το συμφέρον της δικαιοσύνης και συνεπώς όλων των Ελλήνων, ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο μόνος πρώην υπουργός από ένα χρόνο τώρα πολιτικός κρατούμενος, πρέπει να ξαναβρεί την ελευθερία του. Και αν χρειαστεί, να δώσει μετά τη μάχη σε κάποιο δικαστήριο με τις ανοικτές, δημόσιες διαδικασίες που εγγυάται το κράτος δικαίου», αναφέρεται στο κείμενο.

Αναλυτικά το κείμενο:

«Συντάξαμε και υπογράφουμε αυτό το κείμενο όχι για να παρέμβουμε στο δικαστικό μέρος της υπόθεσης Παπαντωνίου, αλλά γιατί αισθανόμαστε την ανάγκη να αναδείξουμε εκείνη την πτυχή της που αφορά την τήρηση των εγγυήσεων δικαίου στη Δημοκρατία μας.

Ο Γιάννος Παπαντωνίου έχει ήδη συμπληρώσει προφυλάκιση δώδεκα μηνών. Στις 18/10/2019 οι δικαστικές αρχές αποφάσισαν να παρατείνουν την προφυλάκισή του ως το ανώτατο όριο του 18μηνου. Δέχονται, επιτέλους, μετά από δύο προηγούμενες απορρίψεις αιτημάτων αποφυλάκισης, ότι δεν είναι «ύποπτος φυγής». Παραποιώντας, όμως, κατηγορηματική διάψευσή του – καταγεγραμμένη στην απολογία του – ότι δήθεν διαθέτει «άλλους λογαριασμούς», εφευρίσκουν κινδύνους τέλεσης «νέων αδικημάτων» για να παρατείνουν την προφυλάκιση!

Ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν έχει δικαστεί. Εναντίον του δεν έχουν καν απαγγελθεί κατηγορίες. Η ποινική δίωξη στηρίχτηκε σε εικασίες ενώ η διετής ανάκριση περατώθηκε χωρίς να προκύψει απολύτως κανένα νέο στοιχείο για την τεκμηρίωσή τους. Πως είναι νοητό ένα δημόσιο πρόσωπο με την πολιτική διαδρομή του Γιάννου Παπαντωνίου να διασύρεται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με ακραία μέτρα προφυλάκισης – που η πολιτεία επιφυλάσσει για τους χειρότερους εγκληματίες – και μάλιστα σε συνθήκες που ενέχουν στοιχεία αυθαιρεσίας; Αν δεν τεθεί τέρμα με Απαλλακτικό Βούλευμα στην ποινική διαδικασία, γιατί δεν παραπέμπεται στο φυσικό του δικαστή για να κριθεί, κατά το δημοκρατικό του δικαίωμα που εγγυάται το Σύνταγμα; Μήπως γιατί η παρατεταμένη προφυλάκιση στοχεύει ευρύτερα την περίοδο που η χώρα εντάχθηκε στο ευρώ, αναπτύχθηκε με γοργούς ρυθμούς και αναβάθμισε τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο;

Η παρατεταμένη προφυλάκιση αποτελεί σκάνδαλο και ύβρη για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Προς το συμφέρον της δικαιοσύνης και συνεπώς όλων των Ελλήνων, ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο μόνος πρώην υπουργός από ένα χρόνο τώρα πολιτικός κρατούμενος, πρέπει να ξαναβρεί την ελευθερία του. Και αν χρειαστεί, να δώσει μετά τη μάχη σε κάποιο δικαστήριο με τις ανοικτές, δημόσιες διαδικασίες που εγγυάται το κράτος δικαίου».

Ποιοι υπογράφουν το κείμενο:

Πάντως αξίζει να αναφέρουμε ενδεικτικά ότι στην περίπτωση της καθαρίστριας από τον Βόλο στην οποία είχε επιβληθεί ποινή 10 ετών φυλάκισης για πλαστογράφηση του απολυτηρίου του Δημοτικού, δεν είχε υπογράψει κανείς τέτοιο κείμενο με σκοπό την άδικη φυλάκιση της, ούτε αποτελούσε «σκάνδαλο και ύβρη για τα δικαιώματα του ανθρώπου», αλλα και πόσων ακόμη ανθρώπων που ενδεχομένως να μένουν άδικα στην φυλακή γιατί ίσως χρωστάνε μερικές χιλιάδες ευρώ στο δημόσιο.

Να θυμίσουμε όμως ότι η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αποφάσισε ότι δεν στοιχειοθετείται η διάπραξη απάτης κατ’ εξακολούθηση στην περίπτωση της καθαρίστριας από τον Βόλο, λέγoντας μάλιστα ότι το αδίκημα τελέστηκε εν προκειμένω μόνο μια φορά, άπαξ δηλαδή, όταν η καθαρίστρια κατέθεσε το παραποιημένο απολυτήριο (διόρθωση το Ε’ Δημοτικού σε ΣΤ’ Δημοτικού).

Όπως δέχτηκε ο Άρειος Πάγος η εργαζόμενη γυναίκα δεν διέπραττε απάτη κάθε φορά που πήγαινε και εισέπραττε το μισθό της.

Αποφάνθηκε επίσης πως δεν υπάρχει ζημιά του Δημοσίου, καθώς οι μισθοί που εισέπραξε η καθαρίστρια ισοσταθμίζονται από την παροχή της εργασίας της, σε αντίθεση με τον κατηγορούμενο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ύψους 2,8 εκατομμυρίων ευρώ, που -κατά το κατηγορητήριο- προέρχονταν από μίζες εξοπλιστικών συμβάσεων, Γιάννο Παπαντωνίου, για τον οποίο 61 άνθρωποι υπογράφουν κείμενο υπερασπιζόμενοι τις ελευθερίες του ανθρώπου που καταχράστηκε δημόσιο χρήμα! 

 kontranews.gr 

Ο ηγέτης του Μ.Α.Β.Η Βασίλης Σαχίνης που δολοφονήθηκε από τις δυνάμεις του Χότζα

Ο ηγέτης του Μ.Α.Β.Η 

Βασίλης Σαχίνης 

17 Νοεμβρίου του 1943

δολοφονήθηκε 

από τις δυνάμεις του Χότζα

Με αφορμή την επέτειο απ' την δολοφονία του εθνικού αγωνιστή ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΧΙΝΗ από τους κομμουνιστές του Ενβέρ Χότζα, ο οποίος προετοίμαζε μεθοδικά την κατάληψη της εξουσίας, εξοντώνοντας τους Έλληνες πατριώτες αγωνιστές.

Χρόνια ιδιαίτερα δύσκολα τα χρόνια εκείνα, κάτω από την κυριαρχία των Ιταλών και Γερμανών κατακτητών. Οι Βορειοηπειρώτες, που είχαν δη, προς στιγμήν, την ιδιαίτερη πατρίδα τους να ελευθερώνεται από τον νικηφόρο Ελληνικό Στρατό, το 1940-41, μετά την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας (1941) και την υποχώρηση του Στρατού μας από τα ιερά εδάφη της Βορείου Ηπείρου, βρέθηκαν ξανά κάτω από τον καταθλιπτικό ζυγό των ξένων κατακτητών. Μα το χειρότερο ήταν ότι είχαν να παλέψουν και με τον μισελληνισμό των Αλβανών. Γιατί οι τύραννοί τους δεν μπορούσαν να παραδεχθούν το ότι οι Βορειοηπειρώτες είχαν υποδεχθή με έξαλλο ενθουσιασμό τους φαντάρους μας, που κατεδίωκαν τους Ιταλούς επιδρομείς. Οι Αλβανοί ήθελαν την Βόρειο Ήπειρο αλβανική. Κι' οι Βορειοηπειρώτες διεκήρυσσαν, με έργα και με λόγια τον προαιώνιο δεσμό τους με την Ελλάδα. Το μίσος φώλιαζε στις καρδιές των Αλβανών και ζητούσε εκδίκηση.

Γι' αυτό, οι Βορειοηπειρώτες, όταν έβλεπαν, τον Απρίλιο του 1941, τους φαντάρους μας να συμπτύσσωνται και να υποχωρούν, τους έλεγαν με δάκρυα στα μάτια : - Αδέλφια, που μας αφήνετε και φεύγετε ; Εγνώριζαν από την πείρα τους την κατάπικρη συνέχεια, ότι τους περίμενε ξανά το μίσος και η ανθελληνική μανία των Αλβανών. Και τα πράγματα το επιβεβαίωσαν. Γιατί, όταν απλώθηκε το βαρύ σκοτάδι της Κατοχής, εκτός από τους Γερμανοιταλούς, τους «Τσάμηδες» και τους γνώριμους μισέλληνες Αλβανούς, είχαν τώρα και τα όργανα του κομμουνισμού με επί κεφαλής τον λίγο μετά απάνθρωπο τύραννο Ενβέρ Χότζα, ο οποίος εξόντωνε συστηματικά κάθε πατριώτη, που εργαζόταν για να κρατήσουν οι Βορειοηπειρώτες την πίστη στον Χριστό και την αγάπη στην Ελλάδα.

Τότε, ακριβώς, σ' εκείνη την απαράκλητη εποχή, έδωσε, για μια ακόμη φορά, το δικό του δυναμικό «παρών» ο δάσκαλος ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΧΙΝΗΣ. Είχε διακριθή σε παλαιότερους εθνικούς αγώνες, όχι μόνο ως δάσκαλος της Ελληνικής γλώσσα στο Αργυρόκαστρο μέχρι το 1916, αλλά και ως συνεργάτης τραπεζών, φυσικός ηγέτης του Ελληνικού πληθυσμού του νομού Αργυροκάστρου, ιδρυτής της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» για το σχολικό ζήτημα του 1934, φυλακισμένος και μετάπειτα εκτοπισμένος στην Ιταλία, ασυμβίβαστος αντικομμουνιστής. Τώρα, αρχηγός της Οργανώσεως Μ.Α.Β.Η. (Μέτωπο Απελευθερώσεως Βορείου Ηπείρου). Γιατί πίστευε βαθειά ότι μετά την λήξη του πολέμου, η Βόρειος Ήπειρος θα ενσωματωνόταν στον Ελληνικό Εθνικό Κορμό. Και προς αύτή την κατεύθυνση είχε στρέψει τον αγώνα του.

Ίσως, όμως, δεν είχε υπολογίσει όσο έπρεπε τον αλβανικό μισελληνισμό. Έτσι, τον έπιασαν στις 17 Νοεμβρίου του 1943 και αφου τον βασάνισαν τον δολοφόνησαν την αμέσως επόμενη ημέρα​. Στις 18 Νοεμβρίου, έκλεισε ένα στόμα και εσίγησε μια φωνή, που υπερμαχούσε για τα δίκαια της Βορείου Ηπείρου. Αλλά το όνομά του το έχει γράψει με χρυσά γράμματα η Ιστορία. Και μένει να διδάσκη τις γενιές που έρχονται, ότι η αγάπη για την Πατρίδα «δεν μετριέται με το στρέμμα · με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα». Ας είναι η μνήμη του αιωνία. Τον ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΧΙΝΗ δεν θα τον ξεχάση ποτέ ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός.

«ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ»

Η οικονομική καταστροφή είναι πάντα εδώ

Η Astra Airlines που ένωνε τα ακριτικά νησιά με Αθήνα και Θεσσαλονίκη έκλεισε 

Εκτός αγοράς έθεσε η Διεθνής Ένωση Αερομεταφορών (ΙΑΤΑ) την Astra Airlines, ειδοποιώντας μέσα στην ημέρα τα τουριστικά πρακτορεία, ώστε να σταματήσουν να εκδίδουν εισιτήρια και να κάνουν κρατήσεις, για τη βορειοελλαδίτικη εταιρεία, που το τελευταίο διάστημα αντιμετωπίζει έντονα οικονομικά προβλήματα.

Μια εξέλιξη που καταδεικνύει έντονα ότι πέρα από τα «παχιά» λόγια η οικονομική καταστροφή της χώρας, κάθε άλλο παρά έχει ξεπεραστεί.

Η είδηση αυτή, δημιουργεί αναστάτωση στην αγορά, και ειδικά τη νησιωτική, καθώς η Astra Airlines, συνέδεε τα ακριτικά νησιά με Θεσσαλονίκη και Αθήνα, τα περισσότερα μάλιστα εκ των οποίων ήταν επιδοτούμενα.

Παρά την ειδοποίηση της ΙΑΤΑ προς τα τουριστικά πρακτορεία, η Astra Airlines, δεν προέβη σε καμία ανακοίνωση, μετά από τις 10 Νοεμβρίου που ενημέρωνε το επιβατικό κοινό για τις αποζημιώσεις.

Μετά από τις «αναταράξεις» που σημειώθηκαν στην αεροπορική αγορά, μεγάλο μέρος των πτήσεων αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας η Aegean Airlines, η οποία με επιστολή της προς τα ταξιδιωτικά γραφεία ενημερώνει ότι από τις 17 Νοεμβρίου μέχρι και τις 24 Μαΐου του 2020 θα προσθέσει 306 πτήσεις και πιο συγκεκριμένα 28.476 θέσεις για δρομολόγια από Θεσσαλονίκη προς Χίο – Σάμο –Κω – Ηράκλειο και Μυτιλήνη και από Αθήνα προς Χίο.

Για «θλιβερή εξέλιξη» κάνουν λόγο παράγοντες της αγοράς, τονίζοντας την αναγκαιότητα να αποκατασταθεί σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα και όχι προσωρινά, το κενό που δημιουργεί η αναστολή πτήσεων από την Astra Airlines που αφήνει άνεργους εκατοντάδες εργαζόμενους.

Με πρόβλεψη οικονομικής ανάπτυξης του επιπέδου του αναιμικού 2,5% από το ΔΝΤ για το 2020 (στο τέλος της κάθε χρονιάς πάντοτε γίνεται αναθεώρηση προς τα κάτω), η ελληνική οικονομία δείχνει για άλλη μια φορά ότι η οικονομική καταστροφή του 2010 είναι εδώ. 

Ηδη, σε επίπεδο κίνησης αγοράς η προσπάθεια ανοδικής τάσης που «αναχαιτίστηκε» από την «έλλειψη καυσίμων» πέρσι το Νοέμβριο, έδωσε την θέση της σε μία πλαγιοκαθοδική γραμμή. Η κακή τουριστική σεζόν, επιδείνωσε αυτό το πρόβλημα. Η μικροοικονομία, μπορεί να προσαρμόστηκε στο «κώμα» που έχει τεθεί εδώ και εννέα χρόνια αλλά απλά αναπνέει..

Πηγή  pronews.gr

ολοκαύτωμα του Αρκαδίου

Σαν σήμερα, το 1866, το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου

(Φωτ.: Κρητίστωρ / vivi.pblogs.gr)

Ένα ιστορικό γεγονός όπως το ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου, που μόνο του αυτό φτάνει για να μας περιγράψει έναν λαό ολάκερο, να μας δώσει τα μέτρα της ηθικής δύναμής του και την ερμηνεία της κοσμοθεωρίας του, ένα τέτοιο γεγονός γράφεται και μένει παντού – στις καρδιές, στο νου μας, αιώνιο με την τεράστια σημασία του στην ανθρώπινη ιστορία.

Τρομαχτικό στο μέγεθος του, τραγικό στην ουσία του, ήταν η απόπειρα του λαού μας να δηλώσει έτσι απλά και έντιμα την πίστη και την αγάπη του στις μεγάλες αξίες με μια αιματηρή σπονδή.

Η δικαίωση αυτής της χειρονομίας κι η αποζημίωσή της ήταν μεγάλη. Η παγκόσμια συνείδηση εθαύμασε μέσα στην υπεράνθρωπη αυτήν πράξη την ακεραιότητα και το θάρρος, τη λεβεντιά και την ξεγνοιασιά του δυνατού αυτού λαού. Το ολοκαύτωμα το πήραν ποιητές και το τραγούδησαν, ζωγράφοι και το απεικόνισαν, διανοούμενοι και το τοποθέτησαν σε περίβλεπτη θέση μέσα στην ιστορία. Έτσι όπως ήταν ωμό και τραγικό, με τη σφραγίδα του θαρραλέου και υπεράνθρωπου, έγινε θρύλος που τον τραγουδεί και τον διηγείται, ο λαός μας με τον ίδιο απέριττο κι απλό ποιητικό τρόπο που τραγουδά και διηγείται τα τιτάνια έργα και το τραγικό χαροπάλεμα του Διγενή, που κάποτε ασφαλώς ήταν πρόσωπο υπαρκτό.

Ο ίδιος ο λαός δημιουργεί τα ολοκαυτώματα – αυτός μόνος του τα ζει, αυτός και τα τραγουδά, και φαίνεται μέσα στην ποίησή του ακέραιος, όπως είναι στη ζωή.

Εγώ 'μαι τσ' αστραπής παιδί και τση βροντής εγγόνι,
σα θέλω αστραφτεί και βροντά, σα θέλω πέφτει χιόνι.

Και βλέπεις μέσα σ' αυτό το δίστιχο όλη τη σύνθεση των δυνάμεων που κάνουν ικανό τον άνθρωπο γι' αυτοθυσίες.

Την ιστορία του εδώ ο ποιητής λαός την αρχίζει με τον προσδιορισμό του χρόνου, που ήρθε ο Μουσταφάς στην Κρήτη, για να καταπνίξει την επανάστασή της:

Στα χίλια οκτακόσια εις τα εξήντα έξι
την Κρήτη ο Μουσταφάς Πασάς ήρθε να ειρηνέψει.

Η Κρήτη επανάσταση εντάκαρε να κάνει
κι αποζυγώνει την Τουρκιά, στα κάστρα τήνε βάνει.

Ύστερα μιλεί για το πέρασμα του Τούρκου από τους Κρητικούς τόπους και θρηνεί το ρήμαγμά τους:

Κατακαημένο Ρέθεμνος κι εσείς οι Αμαριώτες,
Μυλοποτάμου τα χωργιά κι Ανωγειολιβαδιώτες.

Έτσι φτάνει στο γεγονός του Αρκαδιού, που ο γενναίος Ηγούμενός του αψήφησε τις απειλές του Τούρκου.

Κι εμήνυσε στο Γούμενο να πά’ να προσκυνήσει
το Μοναστήρι του άκαγο αν θέλει να τ' αφήσει.

Κι ο Γούμενος του μήνυσε, όντεν ορίζης έλα,
μα 'μείς δε σε φοβούμαστε, δεν είμαστε κοπέλια.

Παρουσιάζει ύστερα την εικόνα του Αρκαδιού με τους πολεμιστές έτοιμους ν' αντισταθούν στον Τούρκο, και τα γυναικόπαιδα να βοηθήσουν στον Αγώνα.

Διακόσιοι πενήντα εννιά ήτανε του πολέμου
και τ' άρματά τους σάζουνε τσι Τούρκους περιμένουν.

Ήσανε γυναικόπαιδα πλια από εξακόσια,
κοράσια αγγελόπλαστα και παλληκάρια τόσα.

Στσ' αγκάλες είχαν τα παιδιά οι μάνες οι καημένες
και τα γλυκοφιλούσανε κι ήτανε λυπημένες.

Οι Χριστιανοί των είπανε – καλώς ήρθατε Αγάδες
σήμερο θ' ανταλλάξομε αντρίστικα τσι μπάλες.

Ήρθε η ώρα κι ο καιρός κι οι γι' άντρες πολεμούσι,
γυναίκες, κόρες και παιδιά φυσέκια κουβαλούσι.

Τρεις μέρες πολεμούν, τα κορμιά πέφτουν και δε φτάνει μόνο η μεγάλη αριθμητική υπεροχή των Τούρκων μόνο έρχεται και η βροχή ν' αχρηστέψει τα λίγα όπλα των χριστιανών.

 

Τρεις μέρες κάνουν πόλεμο, τσι Τούρκους πολεμούνε
νερό, φυσέκια και φαγιά οι κόρες κουβαλούνε.

Σέρνει ο Κούβος το σπαθί κι ο Δράκος το μαχαίρι,
κι ο Σπύρος με το Φρούραρχο και πέφτουνε στ' ασκέρι.

Εκειά εγίνηκε σφαγή και σκοτωμός μεγάλος
που δεν εξαναγίνηκε ποτέ στην Κρήτη άλλος.

Βροχή μεγάλη ήπεφτε στω Χριστιανώ τη θέση
τα όπλα δεν έπερναν φωθιά μα πάλι αυτοί δε κλαίσι.

Πάνω σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές σκοτώνεται ο Ηγούμενος.

Κλάψετε και θρηνήσετε περίσσια και μεγάλα,
τση μαύρης Κρήτης τον υγιό, του Αρκαδιού τον άντρα.

Η προτομή του αγωνιστή Κώστα Γιαμπουδάκη

Οι πόρτες του Μοναστηριού σπουν, οι Τούρκοι μπαίνουν, η σφαγή αρχινά, μα όσοι μείναν δε θέλουν να πιαστούν ζωντανοί και παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να πεθάνουν για να γλυτώσουν την ατίμωση.

Μεγάλο εγίνη μακελειό κι ο Χάρος εβρυχάτο
βροντή, σεισμός και μπαλωτές, κορμιά κομμαθιασμένα
άντρες, γυναίκες και παιδιά στα νέφαλα ανεβαίνα.
Βρούχος μεγάλ' ακούστηκε και σείσθ' ο Ψηλορείτης,
σαν κάτεργο όλο το νησί κουνήθηκε τση Κρήτης.
Του τοπανέ, δώσαν φωθιά και χάλασε τ' Αρκάδι,
και πλάκωσε τσι ταχτικούς με τσι Ρωμιούς ομάδι.
Εκειά εθώριες τα κορμιά κι ήτονε πεταμένα,
εις τσι τροχάλους, στα κλαδιά ήταν κομμαθιασμένα.
Άνθρωπος δεν τα γνώριζε για να τα ξεχωρίσει,
κι η γης απού' τον πράσινη με χόρτα στολισμένη
εδά 'ναι με τα αίματα χιλιολαντουρισμένη.

Έτσι είδε ο λαϊκός ποιητής της Κρήτης το ολοκαύτωμα, κι ένας άλλος από την Έμβρο πετώντας με τη φαντασία του για να συλλάβει το καθολικό γεγονός, συνιστά σ' ολόκληρη την Ελλάδα να μη γιορτάσει τις Άγιες μέρες κείνης της χρονιάς μόνο να κλάψει τους σκοτωμένους του Αρκαδιού, όπου:

Πεινούν οι ζωντανοί και κλαίνε οι πεθαμένοι
έχει και νιες, έχει και νιους, παιδιά σαν αγγελούδια,
που τα θερίζει το σπαθί του Τούρκου σαν πουλούδια.

Η ποίηση αυτή είναι απλή και πολλές φορές άτεχνη, μα ό,τι αξίζει εδώ είναι η ευαισθησία του λαού και η αληθινή συγκίνησή του.

Μανόλης Δουλγεράκης, 1976.

Πηγή: vivi.pblogs.gr / Κρητίστωρ.