Ο κόκκινος Μάης του 68 και η ηθική της αριστεράς

Μια επιστολή από ένα καλό μου φίλος (ΣΚ)  για την ηθική της αριστεράς και το ηθικό της  πλεονέκτημα.

Τις τελευταίες εβδομάδες πληθαίνουν τα άρθρα, οι ενημερωτικές εκπομπές αλλά και οι προβολές ταινιών σχετικά με τα 50 χρόνια από τα γεγονότα στο Παρίσι, που ονομάστηκαν «Μάης τού 68», αλλά και τις γενικότερες επιδράσεις τού κινήματος στις τότε κοινωνίες όπως και στον απόηχό του στις σύγχρονες. 

Βέβαια ενώ αυτές τις ημέρες θυμηθήκαμε τον Κόκκινο Ντάνι (τον Daniel Cohn-Bendit) για την σύλληψή του πριν από 50 χρόνια, δεν ασχολήθηκε κανείς με την περί παιδεραστίας διαμάχη που κορυφώθηκε πριν από 5 χρόνια. Επίσης μέρες Μαγιού τότε. Αφορμή ήταν η άρνηση του καθηγητή Andreas Voßkuhle, Προέδρου τού Δεύτερου Τμήματος του Ομοσπονδιακού Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου και νεαρότερου σε τέτοια θέση δικαστή (γεν. 1963), να βραβεύσει τον Κόκκινο Ντάνι. Ο λόγος; Κείμενα τού τελευταίου στο εν μέρει αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Der grosse Basar», που εξεδόθη το 1975, εξέφραζαν «με απροβλημάτιστο τρόπο σεξουαλικότητα ανάμεσα σε ενήλικες και παιδιά», σύμφωνα με την ιδιαίτερα προσεκτική διατύπωση του δικαστή. Ο ίδιος το 1978 παρουσίασε στο περιοδικό PflasterStrand ότι ένα εξάχρονο κορίτσι τον είχε «αποπλανήσει» (sic) και ότι τούτο ήταν μια από τις ομορφότερες εμπειρίες του. Ας επισημανθεί εδώ ότι το κείμενο στο περιοδικό είναι αποκαλυπτικό και για γενικότερα σεξουαλικά προβλήματα του Κόκκινου Ντάνι. Την εμπειρία αυτή εκμυστηρεύθηκε και στην γαλλική τηλεοπτική εκπομπή Apostrophes τού Antenne 2 στις 24 Απριλίου 1982.

Όμως και σε θέσεις των Πρασίνων γενικότερα, ήδη από το Πρόγραμμα του 80, παρουσιαζόταν η παιδεραστία ως μη κολάσιμη σεξουαλική έκφραση, οι παιδεραστές ως θύματα της κοινωνίας λόγω της σεξουαλικής τους περιθωριοποίησης και υποστηριζόταν μια ανεξαρτήτου ηλικίας και χωρίς την άσκηση φυσικής βίας σεξουαλικότητα.

Με αφορμή λοιπόν την άρνηση αυτού του δικαστή να βραβεύσει τον Κόκκινο Ντάνι ξέσπασε μια διαμάχη για την υποστήριξη της παιδεραστίας από στελέχη τού κόμματος των Πρασίνων, η οποία δίχασε την γερμανική κοινωνία. Το κόμμα αντέδρασε χρηματοδοτώντας την διερεύνηση του θέματος για «(τ)ο μέγεθος, το πλαίσιο και τις επιπτώσεις παιδοφιλικών τάσεων στο περιβάλλον τών Νέων Κοινωνικών Κινημάτων όπως και των Πρασίνων» από το Ινστιτούτο Έρευνας για την Δημοκρατία τού Göttingen με επικεφαλής τον Franz Walter και τον Stephan Klecha. Η έρευνα σε πρώτο ενδιάμεσο πόρισμα τον Σεπτέμβριο του 2013, κατέγραψε δύο υποθέσεις, που καταρχήν δεν κατέληγαν σε ευθύνη του κόμματος των Πρασίνων ως θεσμού (βλ. Mira Gajevic: “Pädophilie-Affäre bei Grünen: „Nicht die beste Zeit zum Aufklären“, Συνέντευξη με τον Stephan Klecha, στην Berliner Zeitung, 17. Σεπτεμβρίου 2013). Η κομματική ηγεσία παρόλα αυτά συμφώνησε δύο χρόνια αργότερα να αποζημιωθούν τρία θύματα ως αναγνώριση των όσων υπέφεραν (βλ. στην φίλα στο κόμμα των Πρασίνων προσκείμενη εφημερίδα TAZ: Grüne übernehmen Verantwortung, 22. Σεπτεμβρίου 2015).

Κομβικό ρόλο είχε ο Κόκκινος Ντάνι και στην κορύφωση της σύγκρουσης του γερμανικού κράτους με την τρομοκρατία. Αυτή η φάση ονομάστηκε Γερμανικό Φθινόπωρο (Deutscher Herbst). Τότε ο γαλλογερμανός ακτιβιστής απέτρεψε πολλούς από τους νέους αριστερούς στην Φρανκφούρτη, που απλά υποστήριζαν την Φράξια Κόκκινος Στρατός, να προσδεθούν ενεργότερα στο άρμα τής τρομοκρατίας. Αυτά σύμφωνα με δηλώσεις τού Joschka Fischer, χωρίς καμιά δική μου αξιολόγηση επί των προθέσεων και της επιτυχίας των σχετικών προσπαθειών τού Κόκκινου Ντάνι. Τις απόψεις τού πρώην Υπουργού των Εξωτερικών τής Γερμανίας οφείλουμε να προσέχουμε ιδιαίτερα. Όχι μόνο για το κοινωνικοπολιτικό του κριτήριο, αλλά και για το οικονομικό. Ο γιός ενός χασάπη, ο ακτιβιστής τών πανεπιστημιακών εδράνων, ο βιβλιοπώλης και ταξιτζής, ο «ρεάλο» (πραγματιστής) πολιτικός κατάφερε μια αξιοθαύμαστη πολιτική καριέρα: στην κορυφή τών Πρασίνων, στο Κοινοβούλιο της Έσσης, όπως και στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο, αλλά και σαν Αντικαγκελάριος, και επικεφαλής τού Α.Α. (γερμανικού ΥΠΕΞ). Σήμερα στηρίζει ο ίδιος οικονομικές δυνάμεις. Δηλαδή κάνει λόμπυ, για την Siemens, την BMW και για ενεργειακούς κολοσσούς σαν την RWE και τον αγωγό Nabucco. Βέβαια γράφει πάντα βιβλία και κάνει και ομιλίες, όπου έναντι αδράς αμοιβής θα υποστηρίξει όχι μόνο τις ανωτέρω εταιρείες, αλλά και τις «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» στην πρώην Γιουγκοσλαβία, όπως και τις αξίες τού Μάη τού 68, τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, την φαντασία στην εξουσία και την σεξουαλική απελευθέρωση.

Γιατί τόνισα αυτές τις δύο (παιδεραστία και προώθηση συμφερόντων) αρνητικές πτυχές των ακτιβιστών του 68 στο σημείωμα αυτό ,,,,,,,,,,,,,,,,; Γιατί συχνά (σχεδόν πάντα) αυτές οι αρνητικές που σκιαγράφησα μάλλον αποσιωπούνται. Αλλά και γιατί κατά την άποψή μου η συνεπής στάση τής προσωπικής ζωής ενός πολιτικού προσώπου με το ιδεολογικό και αξιακό σύστημα που προτάσσει είναι βασική προϋπόθεση για την αξιοπιστία του.