Μνήμη Ελένης Γκατζογιάννη

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΟΡΗΓΟ

Σαν σήμερα στις 28 Αυγούστου 1948 στο χωριό Λια της Μουργκάνας στη Θεσπρωτία, το «ανταρτοδικείο» του ΚΚΕ καταδίκασε σε θάνατο την πολύτεκνη μάνα Ελένη Γκατζογιάννη , 41 ετών, επειδή βοήθησε να φυγαδευθουν τα παιδιά από το χωριό, μεταξύ των οποίων και τα δικά της και να μην παραδοθούν στο παιδομάζωμα

Η Ελένη Γκατζογιάννη τουφεκίστηκε αυθημερόν μαζί με την συννυφάδα της Αλέξώ. Την ίδια ημέρα κεκίνησε η επιχείρηση «Ταύρος» του Εθνικού Στρατού για την εκκαθάριση από τους Κ/Σ της Μουργκάνας.

 Πηγή

«Η Σμύρνη μάνα καίγεται»… 27 Αυγούστου 1922

27 Αυγούστου 1922 (8 Σεπτεμβρίου 1922 με το νέο ημερολόγιο) τα τελευταία ελληνικά τμήματα εγκαταλείπουν τη Σμύρνη. Στις 11:00 περίπου, η εμπροσθοφυλακή του τουρκικού ιππικού, ένα τμήμα 400 ατάκτων ιππέων, εισέρχεται στην πόλη.

Λίγες ώρες αργότερα οι δυνάμεις ενισχύονται από μια μεραρχία πεζικού υπό την διοίκηση του αρχηγού της 1ης τουρκικής στρατιάς Νουρεντίν πασά

Οι Τούρκοι πυρπολούν την πόλη και προβαίνουν σε σφαγές του ελληνικού πληθυσμού της. Μεταξύ των σφαγιασθέντων είναι και ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος.

Η πυρκαγιά θα συνεχιστεί έως τις 3 Σεπτεμβρίου, μεταβάλλοντας την πόλη σε σωρό ερειπίων.

Oι Τούρκοι μπαίνουν στην Σμύρνη

Το τι ακολούθησε το περιγράφουν με τις εξαιρετικές τους πένες τρεις συγγραφείς -δύο ξένοι και η Διδώ Σωτηρίου- κι ένας διπλωμάτης.

Το “Παρίσι της Μέσης Ανατολής” καταστράφηκε από τις ορδές των βαρβάρων του Κεμάλ…

Η κεμαλική τουρκική δημοκρατία “γεννιόταν” με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να “γεννηθεί”: με φρίκη και αίμα.Κι όπως γεννήθηκε έτσι συνεχίζει να πορεύεται στην περιοχή.Είτε με κεμαλιστές,είτε με ισλαμιστές…

Η “Γκιαούρ Ιζμίρ” καίγεται…

Στην απερίγραπτη σύγχυση και στον τρόμο που ήδη επικρατούσε είχε τώρα προστεθεί και η φρίκη της πυρκαγιάς που θρασομανούσε, μιας πυρκαγιάς που κατέτρωγε τα πάντα στο περάσμά της. Η Γκιαούρ Ιζμίρ, η «άπιστη» Σμύρνη, όπως την αποκαλούσαν οι Τούρκοι, ήταν καταδικασμένη.

Πριν και ύστερα από την κατάληψη, οι κάτοικοι της πόλης συσσωρεύονταν στη μακριά προκυμαία εκλιπαρώντας να επιβιβαστούν σε οποιοδήποτε πλεούμενο μπορούσε και ήθελε να τους πάρει.

Όμως, με την πόλη αγκαλιασμένη από τις φλόγες, η προκυμαία είχε πλημμυρίσει απ’ όλους όσοι είχαν μοναδική τους ελπίδα τη φυγή.

Είναι αδύνατον να αναφερθούν ακριβείς αριθμοί αναφορικά με την καταστροφή της Σμύρνης, αλλά, διασταυρώνοντας τις πληροφορίες της μιας Αρχής με αυτές των άλλων, υπολογίζεται ότι περίπου 100.000 άτομα σφαγιάστηκαν, 280.000 είχαν συνωστισθεί στην προκυμαία ικετεύοντας για τη σωτηρία τους

και 160.000 ακόμα εκτοπίστηκαν από τους Τούρκους στο εσωτερικό για να μην ξαναφανούν ποτέ.

Οι λεπτομέρειες πάνω σ’ αυτά είναι τόσο πολλές, ώστε κάθε περιγραφή θα ήταν ατελής. Είναι ένας πίνακας πολύ μεγάλος και πολύ φρικτός για να τον ζωγραφίσει κανείς.

Οι μαθήτριες του Αμερικανικού Κολεγιακού Ινστιτούτου κι εκείνες της Αρμενικής Σχολής Θηλέων, που βρισκόταν απέναντι, έπεσαν στα χέρια των Τούρκων.

Μαζί τους βρίσκονταν 1.300 πρόσφυγες, που είχαν καταφύγει στα κτίρια του κολεγίου.

Είναι πολύ οδυνηρό να αναλογίζεται κανείς την τύχη αυτών των κοριτσιών, που εκπαιδεύονταν σ’ ένα αμερικανικό ίδρυμα σύμφωνα με τα αμερικανικά ιδανικά

και τον αμερικανικό τρόπο σκέψης και βρέθηκαν στο έλεος ανθρώπων ανελέητων, που συνδύαζαν τη θηριωδία του Μογγόλου με την πανούργα σκληρότητα της κατώτερης ανατολίτικης κάστας.

Πηγή

Καργάκος Κυβέρνηση, επιχειρηματίες και κόμματα εξουσίας: Requiem για τη δημοκρατία

Το άρθρο που οδήγησε τον Σ. Καργάκο εκτός γνωστής εφημερίδος 25/05/2019  

Κυβέρνηση, επιχειρηματίες και κόμματα εξουσίας: Requiem για τη δημοκρατία

Ο Θεόδωρος Μόμσεν, κορυφαίος ιστορικός του 19ου αιώνα και σπουδαίος αντίπαλος της πολιτικής του Βίσμαρκ, είχε πει πως ένα εξευτελισμένο Κοινοβούλιο είναι χειρότερη μορφή τυραννίας από την πιο διεφθαρμένη μορφή απολυταρχίας. Φυσικά η ύπαρξη Κοινοβουλίου προϋποθέτει πολίτευμα δημοκρατικό, μια και το Κοινοβούλιο είναι ο κορυφαίος θεσμός της δημοκρατίας. Συχνά έχω ονομάσει το ελληνικό Κοινοβούλιο παθολογικό πάνθεο της συναλλαγής, χωρίς τα βέλη μου να σκοπούν αδιακρίτως προς πάντα βουλευτή. Από το σημείο αυτό όμως ως το σημείο να ακούω και να διαβάζω πως συγκεκριμένοι άνθρωποι του επιχειρηματικού χώρου, που συνδέονται με τα ΜΜΕ ή άνθρωποι των ΜΜΕ που συνδέονται με τον επιχειρηματικό χώρο καθορίζουν με ποικίλες μεθόδους το ποιος θα είναι πρωθυπουργός, ποιος θα είναι αρχηγός στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, ποιος θα εκλέγεται βουλευτής, ποιος δήμαρχος (κυρίως Αθηνών – Πειραιώς – Θεσσαλονίκης), ποιος θα είναι Πρόεδρος Δημοκρατίας, έστω κι αν το αξίωμα αυτό είναι χαλκομανία, υπάρχει μεγάλη απόσταση, κυρίως κατά την ηθική υπόσταση της πολιτικής.

Αν δηλαδή μπορούν οι κ.κ. Λαμπράκης, Μπόμπολας, Τεγόπουλος, Κόκκαλης, Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης και ενδεχομένως Λάτσης (τα ονόματα είναι τελείως φανταστικά) να είναι οι απόλυτοι ρυθμιστές της πολιτικής μας ζωής, τότε κατά τι είναι καλύτερη η δημοκρατία των πολιτικών από τη δικτατορία των συνταγματαρχών; Τουλάχιστον, μπρος στους συνταγματάρχες ακόμη και οι πιο ισχυροί επιχειρηματίες στέκονταν «σούζα». Όμοια και κάποιοι ισχυροί εκδότες, που έκυψαν τον αυχένα κι έγιναν ανυμνητές της «εθνοσωτηρίου» για να σώσουν τα έντυπά τους. Αν λοιπόν σήμερα, καθώς θρυλείται, οι επιχειρηματίες έχουν αγοράσει τους πολιτικούς, τότε είναι υποκρισία πια να μιλάμε για δημοκρατία.

Η δημοκρατία μας έχει μετατραπεί σε μια «ωνία πολιτεία» και ο επιχειρηματίας σε έναν νέο Ιουγούρθα. Ο Ιουγούρθας ήταν βασιλιάς της Νουμιδίας, που εξαγόραζε με το χρυσό κάθε στρατό που έστελνε εναντίον του η Ρώμη. Κι όταν κάποτε κλήθηκε στη Ρώμη για ν’ απολογηθεί ενώπιον της Συγκλήτου, εξαγόρασε όλη τη Σύγκλητο. Φεύγοντας δε από τη Ρώμη είπε την περίφημη φράση: «Ω πόλις ωνία, θα είχες πουληθεί, αν βρισκόταν αγοραστής» (το «ωνία» από το ρήμα ωνέομαι – ούμαι = αγοράζω).

Είναι αστείο λοιπόν να μιλάμε για δημοκρατία αν την υπέρτατη εξουσία έχει κάποιος επιχειρηματίας ή κάποια εταιρία. Αν οι επιχειρηματίες κατόρθωσαν να αγοράσουν τα κόμματα και τους πολιτικούς, όπως αγόρασαν και αγοράζουν αθλητικές ομάδες και παίκτες, τότε τι εμποδίζει μέσα στους αγοραστές αυτούς να είναι κι ένας ξένος επιχειρηματίας, ένας Τούρκος για παράδειγμα ή ο κ. Σόρος, για να πούμε πάλι ένα φανταστικό όνομα; Ας είμαστε ειλικρινείς: από τη στιγμή που τα κόμματα εξουσίας δεν στηρίζονται στην ψήφο και στον οβολό των πολιτών αλλά στην πλούσια χρηματοδότηση των επιχειρηματιών, δεν έχουμε δημοκρατία αλλά φενάκη δημοκρατίας, που απατά τους αφελείς όπως απατά τους διψασμένους ο αντικατοπτρισμός νερού στην έρημο. Και θα ήταν περισσότερο τίμιο σε προσεχείς εκλογές τα κόμματα, όπως οι ΠΑΕ, να εμφανιστούν στο λαό με τους επίσημους «σπόνσορές» τους. Παραδείγματος χάρη, ένα νέο κόμμα, ας το βαφτίσουμε ΜΑΜ (Μάσα Άνευ Μόχθου), κατερχόμενο στον εκλογικό στίβο να έχει μπροστά στον τίτλο του, όπως η ομάδα της Ξάνθης, το όνομα τον χορηγού: Σκόντα-ΜΑΜ. Έτσι θα ξέρουμε τι ψηφίζουμε, χωρίς να κάνουμε «σκόντο» με τη συνείδησή μας. Βέβαια ακόμη καλύτερο και τιμιότερο θα ήταν, αντί των κομμάτων και των λεγόμενων επαγγελματιών της πολιτικής, να κατέβαιναν στον εκλογικό στίβο οι επιχειρηματίες, όπως ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία. Αντί δηλαδή κάποιοι επιχειρηματίες να κρύβονται πίσω από τους πολιτικούς, να έβγαιναν παλικαρίσια οι ίδιοι και να ζητούσαν την ψήφο του λαού. Τότε θα είχαμε περισσότερη δημοκρατία και ο λαός δεν θα είχε αυταπάτες για το τι ψηφίζει. Με το τωρινό σύστημα κρύβεται ο επιχειρηματίας, κρύβεται και ο λαός, παριστάνοντας πως ψηφίζει κατά συνείδηση και κατά ιδεολογία, ενώ ψηφίζει από συμφεροντολογία, αντίθετα προς κάθε αρχή δημοκρατίας, που έγινε δυστυχώς αγοραζόμενο αγαθό.

Ασφαλώς η δημοκρατία μας δεν θα είχε φθάσει σε τέτοιο σημείο καταπτώσεως αν αγρυπνούσαν οι φύλακες (π.χ. θεσμοί) ή αν περισσότερο κι από τους φύλακες δεν κοιμούνταν αυτοί που η ιστορία τους έταξε να είναι οι χήνες του Καπιτωλίου και ξυπνούσαν με τις κραυγές τους τους κοιμισμένους.

Δυστυχώς το ξεπούλημα της δημοκρατίας άρχισε στον τόπο μας από το ξεπούλημα της δημοσιογραφίας. Πώς να γράψει σήμερα ο δημοσιογράφος την αλήθεια, πώς να τολμήσει να διεγείρει συνειδήσεις όταν πάνω από την κεφαλή του υψώνεται ως δαμόκλειος σπάθη η απειλή της απολύσεως ή όταν διδάσκεται ότι περισσότερα χρήματα βγάζει όχι από αυτά που γράφει αλλά από αυτά που δεν γράφει; Αν όμως ο ρόλος της δημοσιογραφίας στον τόπο μας είναι θλιβερός, εξίσου θλιβερός έως περίπου κατάπτυστος είναι ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων, της επιστήμης και του πολιτισμού γενικά. Κάποτε, όταν πίσω από την Αριστερά υπήρχε το πανίσχυρο κομμουνιστικό μπλοκ, οι άνθρωποι της «κουλτούρας» ερωτοτροπούσαν με την Αριστερά. Και τούτο οι πιο τίμιοι το πλήρωσαν ακριβά. Ωστόσο, πάμπολλοι ανήκαν και στο λεγόμενο χώρο της Δεξιάς και το έλεγαν ανοιχτά, ιδίως όταν η Δεξιά ήταν εξουσία διαρκείας. Αφότου όμως έγινε εξουσία το ΠΑΣΟΚ, ιδίως επί ημερών Σημίτη, σύμπας σχεδόν ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος έγινε «αριστερός» κατά τη σημιτική εκδοχή, δηλαδή «εκσυγχρονιστικός» οπαδός της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι, και μάλιστα οι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί», οι Νεοεποχίτες, έγιναν οι Χίτες της Νέας Εποχής. Υποστηρικτές της πιο άθλιας συναλλαγής. Γιατί δυστυχώς στον κακό μας τον καιρό, εννοώ τον δικό μας, η «κουλτούρα» πάει με το «γκουβέρνο» που ελέγχει τα κρατικά ταμεία ή ελέγχει τους διαύλους που οδηγούν στα κοινοτικά ταμεία.

Δεν φταίει ο Κώστας Καραμανλής αν δεν πλαισιώνεται από ένα πνευματικό επιτελείο, ενώ αντίθετα σμήνη ορνέων από το χώρο των γραμμάτων και των τεχνών πλαισιώνουν τον ανελλήνιστο Σημίτη. Το σύγχρονο πνεύμα πάει εκεί όπου τρώει και σήμερα τρώει καλά στους εκσυγχρονιστικούς στάβλους του Σημιτιστάν και στους στάβλους της Νέας Εποχής. Το σύγχρονο πνεύμα και οι φορείς του έχουν εκπορνευθεί. Αν ο Κώστας Καραμανλής γίνει εξουσία, τότε τα σμήνη των ορνέων της τέχνης και τα τρωκτικά της λογοτεχνίας θα σπεύσουν στο πλευρό του, γιατί θα διαπιστώσουν πως διαθέτει «προοδευτικές» τάσεις. Κι αν όχι αυτός, η σύζυγός του. Το έχουμε ξαναγράψει αυτό. Όπως έχουμε ξαναγράψει και το μπρεχτικό: «Πρώτα έρχεται η μάσα και μετά η ηθική».

Τουλάχιστον ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Ας πούμε το requiem της δημοκρατίας.

[Μετά τη δημοσίευση του άρθρου αυτού καθώς και των άρθρων της 28ης Αυγούστου και 9ης Σεπτεμβρίου έγινε η «προεργασία» για την απομάκρυνσή του από τον Ελεύθερο Τύπο.]

Πηγή

Άρθρο του Σαράντου Ι. Καργάκου στον Τύπο της Κυριακής στις 5/8/2001